Ο κύριος Γκρι ξύπνησε μέσα στη νύχτα με μια έντονη γεύση του καλοκαιριού του 1974. Από τότε δηλαδή που θυμάται βουλευτικές εκλογές. Το έχουν πει άνθρωποι ευφυείς: το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα. Οντως· ήταν μια άλλη Ελλάδα εκείνη.
Ηταν όμως; Τα πρόσωπα μπερδεύονται κάθε τόσο, το ένα μέσα στο άλλο. Πατέρες με γιους· θείοι με ανιψιούς. Θυμάται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να «έρχεται»· τον Ανδρέα Παπανδρέου να αγορεύει στη Βουλή με ζιβάγκο· θυμάται τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ευθυτενή και πάντοτε με ένα αινιγματικό, ειρωνικό μειδίαμα, ως υπουργό εξωτερικών, να παραδίδει το υπουργείο στον σιωπηλό Γιάννη Χαραλαμπόπουλο με το μεγάλο μουστάκι, το 1981. Ηταν οι πρώτες ημέρες της «Αλλαγής», η αυγή της ελληνικής δεκαετίας του '80.
Το παρελθόν, ως άλλη χώρα, άλλαξε πολλές φορές από τότε. Συνήθως ο κύριος Γκρι ταύτιζε με μουσικές μέσα του αυτές τις αλλαγές: στις εκλογές του Ιουνίου του '85, με τον Παπανδρέου με γραβάτα πλέον, και τον Μητσοτάκη αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τα κλαμπ στα παραθαλάσσια νότια προάστια δονούνταν από το «Life is Life» των Opus, με το κοινό να σκεπάζει το ρεφρέν βροντοφωνάζοντας «Γαμώ το ΠΑΣΟΚ». Αλλά (και) εκείνο το καλοκαίρι το ΠΑΣΟΚ είχε τον τελευταίο λόγο. Η δεκαετία του '80 ήταν όλη δική του.
Αλλη χώρα, άλλες μουσικές. Οπως και μετά, το 1996 και το 2000, τις εκλογές που μέσα του ταύτισε με τους Oasis και τους Portishead, τους Pulp και τους Radiohead.
Κι ωστόσο κάτι μένει πάντοτε ίδιο. Είναι όπως ο εαυτός: αλλάζει δέρμα κάθε τόσο όπως τα φίδια, αλλάζουν οι μουσικές, αλλά στο μεδούλι του δεν είναι κάτι άλλο. Πάνε μαζί συνήθως αυτά. Το έτσι με το αλλιώς, το ίδιο με το διαφορετικό. Ο κύριος Γκρι, ξενυχτώντας αυτές τις μέρες, πολύ μακριά από τα βασανιστικά, αγωνιώδη ξενύχτια του καλοκαιριού του 2015, προσπαθεί να κοιτάξει μπροστά. Το επώνυμο του νέου πρωθυπουργού είναι το ίδιο με εκείνο του 1990 αλλά προσπαθεί να μην μείνει άλλο στα ονόματα ελπίζοντας ότι και τα ονόματα τα ίδια θα το αντιληφθούν αυτό: το φορτίο να μην γίνει βάρος, δεσμά. Δύσκολα πράγματα αυτά αλλά και πώς να γίνει αλλιώς; Οσο πιο μεγάλο το κύμα τόσο πιο ψηλά πάει η βάρκα λένε οι Ιάπωνες.
Το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα, σκέφτεται ξανά και πάλι λίγο πριν ξημερώσει ο κύριος Γκρι. Μιλούν μιαν άλλη γλώσσα εκεί – έτσι λένε τουλάχιστον αυτοί που ξέρουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και το μέλλον είναι μια άλλη χώρα; Οτι μπορεί να μιλήσεις μιαν άλλη γλώσσα εκεί, σε αυτόν τον άφαντο τόπο που προσπαθεί να υποψιαστεί τώρα ο κύριος Γκρι; Κάπως έτσι, με αυτή τη σκέψη, τον παίρνει πάλι ένας βαρύς, βαθύς ύπνος και το όνειρο που βλέπει έχει κάτι το ακαθόριστο – κυρίως ακούγεται μια μουσική. Δεν μπορεί να καταλάβει ποια μουσική είναι, τι μουσική είναι. Έχει κάτι μελωδικό αλλά και ψυχρό μαζί, κάτι ρυθμικό μα και δωρικό. Αλλόκοτη μουσική ακούνε εκεί στο μέλλον. Ισως κάποια στιγμή την αναγνωρίσει και να της δώσει ένα όνομα. Σε κάτι τέτοια ελπίζει ο κύριος Γκρι και, χωρίς να το καταλάβει, χαμογελάει στον ύπνο του.