Κανονικότητα

4' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι αναλύσεις από αύριο, όταν η μεγάλη εικόνα θα έχει ξεκαθαρίσει. Προτιμώ επί του παρόντος να απολαύσω την ελπίδα που εκπληρώθηκε, μέχρι να αρχίσει να δοκιμάζεται από την αναμέτρησή της με την πραγματικότητα. (Παραμένω αθεράπευτα ρεαλιστής και σε στιγμές ενθουσιασμού…)

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές. Ανεξαρτήτως της έκτασης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της Ν.Δ., οι συνθήκες θα είναι ακόμη δυσκολότερες από εδώ και πέρα, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι μια επισφαλής πλειοψηφία δυσχεραίνει την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωση της δημιουργικότητας και εκείνου του περίφημου «δαιμονίου» των Ελλήνων. Ο δεύτερος είναι ότι ο αντίπαλος επέζησε και μάλιστα, εφόσον ξεπέρασε το 30%, εδραιώνεται ως αντιπολίτευση, με διαθέσεις άγριες, όπως άφησε να εννοηθεί ο Τσίπρας στη δήλωσή του από το Ζάππειο. Προβάλλει μια εικόνα, δηλαδή, που μοιάζει με νέα εκδοχή του διπολισμού.

Σε τέτοιες περιστάσεις, δύσκολες για τη διακυβέρνηση της χώρας και κρίσιμες για τη μελλοντική πορεία της, είναι μεγάλη ικανοποίηση να ξέρω ότι τουλάχιστον το τιμόνι περνάει στα χέρια ενός ανθρώπου τον οποίον προσωπικά θεωρώ τον πιο κατάλληλο για να αναλάβει επικεφαλής της προσπάθειας – και ας μου επιτραπεί να μπορώ να το λέω αυτό, καθώς τον γνωρίζω από παλιά και καλά. Είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρω ότι πρωθυπουργός της χώρας είναι ένα πρόσωπο με επίγνωση της ιστορικής ευθύνης του και βαθιά γνώση της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας. Κανονικότητα, επιτέλους! Και τώρα, θα με συγχωρήσετε, νιώθω την ανάγκη να παίξω με το σκυλάκι μου…

The George factor 

Η ειρωνεία δεν ήταν ποτέ ο χώρος στον οποίον ο ΓΑΠ μπορούσε να κινηθεί με άνεση, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε. Ωστόσο, πριν από λίγες ημέρες, ο Γιώργος, με ειρωνική διάθεση, καλωσόρισε στον 21ο αιώνα τον «απερχόμενο πρωθυπουργό» (απελθόντα από σήμερα) και τον «επίδοξο πρωθυπουργό» (εκλεγέντα πλέον), των οποίων τα ονόματα δεν καταδέχτηκε να τιμήσει αναφέροντάς τα σε γραπτό κείμενό του, έστω και αν αυτό ήταν μόλις τέσσερις αράδες και δημοσιεύθηκε στα social media. Ο λόγος ήταν πως ο μεν πρώτος είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «πράσινη ανάπτυξη», ο δε άλλος τη φράση «η επανάσταση του αυτονόητου», χωρίς κανείς τους να του έχει ζητήσει προηγουμένως την άδεια! (Μιλάμε για τέτοια παλιανθρωπιά…) Αυτές οι λέξεις, βλέπετε, ανήκουν στον Γιώργο, έτσι αισθάνεται και γι’ αυτό ενοχλείται, που τις παίρνουν και άλλα παιδάκια για να παίξουν, αφού εκείνος τις εισήγαγε στην τρέχουσα πολιτική ορολογία.

Θα μου πείτε, γιατί ασχολούμαι με τον Γιώργο, ο οποίος υφίσταται τέλος πάντων ως μια χαριτωμένη λεπτομέρεια στην πολιτική ζωή. Δεν είναι εμπάθεια, ειδικά μάλιστα με τον Γιώργο. (Είμαι μικρός, όχι όμως και τόσο, το εννοώ.) Είναι ότι με γοητεύει να παρατηρώ την παιδικότητα στον άγριο κόσμο της πολιτικής. Ολους, νομίζω, μας γοητεύει. Θυμηθείτε την έλξη που ασκεί διαχρονικά, σε διάφορες εκδοχές και σε όλες τις ηλικίες, η ιστορία της μικρής Κοκκινοσκουφίτσας, που πηγαίνει ανύποπτη στο δάσος όπου την περιμένει ο κακός λύκος. Δεν γίνεται, τολμώ να πω, να μη σε συγκινήσει κιόλας. Οπως, ας πούμε, εκείνοι οι δεκατετράχρονοι τυμπανιστές στις φοβερές μάχες του 19ου αιώνα. (Αληθινή ιστορία: Στην απόβαση της Νορμανδίας, ένας τρελός Σκωτσέζος αριστοκράτης, ο λόρδος Λόβατ, οδήγησε την επίλεκτη μονάδα του στη μάχη με επικεφαλής έναν δεκαεξάχρονο που έπαιζε την γκάιντα. Περιέργως, ο μικρός, που είχε καταταγεί δηλώνοντας ψευδή ηλικία, επέζησε. Οι Γερμανοί απέναντι, εκείνοι που αιχμαλωτίστηκαν αργότερα, είπαν ότι δεν τον χτύπησαν, παρότι ήταν πανεύκολο, επειδή τον λυπήθηκαν: «Ηταν τρελός», είπαν. Πέθανε πλήρης ημερών γύρω στο 2010. Διάβασα τη νεκρολογία του στις εφημερίδες. Βεβαίως, δεν θυμάμαι το όνομά του…)

Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει λόγος να θυμώνει ο Γιώργος, διότι και εκείνοι που τις χρησιμοποιούν δεν τις εννοούν ακριβώς. Βλέπεις, Γιώργο, σχήματα λόγου είναι τέτοιες φράσεις. Συνθήματα, πώς το λένε; Δεν είναι μαγικά ξόρκια οι λέξεις, ώστε αν τις εκφέρει κάποιος να γίνουν πραγματικότητα. Αλλωστε, ο ίδιος τις σκέφθηκε; Κάποιος διαφημιστής ή επικοινωνιολόγος, υποθέτω. Και, τέλος πάντων, πόσο συμφέρει να θυμίζει την «πράσινη ανάπτυξη»; Προσωπικώς, όταν ακούω για «πράσινη ανάπτυξη» από τον Γιώργο, δεν θα έλεγα ότι, κατά την παροιμιώδη έκφραση του Μεσοπολέμου, «το χέρι μου πηγαίνει στο μπράουνινγκ» – αλίμονο! Η σκέψη μου όμως πηγαίνει στην «Tina from outer space», ένα ξινό κοριτσάκι που το γνώρισε στο γυμναστήριο και το έχρισε υπουργό Περιβάλλοντος. Και νομίζω ότι αυτό είναι το χειρότερο από τα δύο, καθώς δεν έχει διαφυγή, ενώ τουλάχιστον το μπράουνινγκ μπορείς να το στρέψεις στο κεφάλι σου για να βρεις την έξοδο…

Αλλά και η μοίρα είναι τόσο σκληρή μαζί του! Γιατί ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα του 21ου αιώνα στην Ελλάδα, παρέλειψε να ελέγξει αν υπήρχε το εκλογικό κέντρο στο οποίο θα ψήφιζε. Ως πρώην πρωθυπουργός, ο ΓΑΠ είχε το προνόμιο της επιλογής, οπότε επέλεξε ένα σχολικό συγκρότημα που έφερε το όνομα του πατέρα του. (Τυχαία, τελείως, σας διαβεβαιώ…) Ομως, αυτές οι εκλογές δεν ήσαν διπλές και τα εκλογικά κέντρα ήσαν λιγότερα. Ετσι το σχολείο στο οποίο έδωσε το ραντεβού ο Γιώργος με τους πολυπληθείς θαυμαστές του ήταν ένα κλειστό κτίριο.

Δεν είχε κάλπες, ούτε καν κάλτσες…

Εν πάση περιπτώσει, συμβαίνουν αυτά. Ειδικά σε έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο, που σκέπτεται πολύ μπροστά. Τώρα, για να σας δώσω να καταλάβετε, χαράζει με το μυαλό του γραμμές για τον 22ο αιώνα! Τόσο μπροστά. Ξέχασε λοιπόν να τσεκάρει. Νόμιζε ότι για τους πρίγκιπες ο κόσμος σταματά και περιμένει υπομονετικά να τον προλάβουν…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή