Πριν αρχίσουμε να ασχολούμαστε και να κρίνουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αξίζει ίσως να επισημανθούν κάποια πράγματα σχετικά με τον Αλ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε αυτός θα είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλιστα με σχετικά υψηλό ποσοστό, οπότε η συμπεριφορά του θα αποτελεί συστατικό της επόμενης πολιτικής περιόδου που ξεκίνησε χθες και ελπίζεται ότι θα τελειώσει μετά τέσσερα χρόνια. Αν και στην πολιτική, πολύ συχνά, αναπάντεχα γεγονότα καθορίζουν τις εξελίξεις.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι σχεδόν αναγκαστικά ο επόμενος ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι ίδιος με τον προηγούμενο, με την έννοια ότι θα αλλάξει τακτική και θα είναι πιο συστημικός στη συμπεριφορά του. Που σημαίνει ότι θα ασκεί σχετικά υπεύθυνη αντιπολίτευση και σίγουρα πολύ λιγότερο πεζοδρομιακή. Μακάρι, αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται προς το παρόν και βεβαίως οι δηλώσεις περί αποδοχής του αποτελέσματος των εκλογών, διανθισμένων με κοινοτοπίες ότι η εναλλαγή στην εξουσία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν λέει τίποτα. Οταν μάλιστα προέρχεται από τα στόματα ανθρώπων που μέχρι προχθές προσπαθούσαν να αλλοτριώσουν το συγκεκριμένο πολίτευμα με διάφορους τρόπους. Εκείνο λοιπόν που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για πρόσκαιρη διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ., άρα υιοθετεί το δόγμα της «δεξιάς παρένθεσης» και επομένως θα κάνει ό,τι μπορεί για να συντομεύσει τον βίο της νέας κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, θα ήταν παράλειψη να μην τονισθεί ότι ο ίδιος και πολλά από τα στελέχη μίλησαν προχθές το βράδυ για άσκηση αντιπολίτευσης μέσα και έξω από τη Βουλή, περιλαμβάνοντας προφανώς και το πεζοδρόμιο, που το γνωρίζουν καλά και από το οποίο έφθασαν πριν από πέντε χρόνια στην εξουσία.
Αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το προσωπικό και πλήρους ιδιοκτησίας του κόμμα που θα φτιάξει τώρα ο Αλ. Τσίπρας δεν πρόκειται να ξεφύγει από συνήθειες και πεπατημένες που καθόριζαν το ύφος, το ήθος και την αλαζονεία του ίδιου και των στελεχών του τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ούτε προεκλογικά ούτε τη νύχτα των εκλογών υπήρξαν στελέχη (με εξαίρεση ίσως τον Ν. Φίλη) που να αναγνώρισαν έστω και έμμεσα ότι αυτή η συμπεριφορά θέριεψε το… κίνημα του «να φύγουν αυτοί», το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα τους. Και, δυστυχώς, το αναπάντεχα υψηλό ποσοστό που πήραν προχθές μάλλον δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν ότι, περισσότερο πιθανώς και από την πολιτική της υπερφορολόγησης, μια μεγάλη μερίδα πολιτών φανατίστηκαν εναντίον τους εξαιτίας των συνεχών προσβολών που δέχθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Υπάρχει και κάτι ακόμη, όμως, που αντικειμενικά παρεμποδίζει τον Αλ. Τσίπρα και την ομάδα του να αλλάξει ύφος: Είναι γαλουχημένοι με το «εμείς ή αυτοί» και ταυτόχρονα δεν έχουν την απαιτούμενη παιδεία για να επεξεργαστούν εναλλακτικές μορφές συμπεριφοράς. Οταν μάλιστα ο ηγέτης χαρακτηρίζεται από τόση έλλειψη παιδείας, αδυνατεί λογικά να αλλάξει το κλίμα και να δώσει το παράδειγμα μιας νέας συμπεριφοράς. Εστω και αν δεν υπάρχει «Ρασπούτιν» πια τριγύρω.