Όταν αναφερόμαστε στο dry martini, το κλασικότερο κοκτέιλ, το αγαπημένο διαχρονικά, συνήθως έρχεται στον νου μας ο Λουίς Μπουνιουέλ με την αξεπέραστη συνταγή του ή ο Σον Κόνερι ως Τζέιμς Μποντ να δηλώνει: «Πίνω μόνο ένα ποτό πριν από το δείπνο, αλλά θέλω να είναι πολύ μεγάλο, πολύ δυνατό και πολύ καλά φτιαγμένο, ένα μαρτίνι».
Εκλογές όμως αύριο, κι εμένα, ετοιμάζοντας ένα extra dry martini, ο νους μου πέταξε στους πολιτικούς που αγάπησαν το κοκτέιλ. Ο πρόεδρος Ρούσβελτ έφτιαχνε, κατά κοινή ομολογία, τα χειρότερα dry martini, επέμενε όμως να «ποτίζει» με αυτά τους φίλους του. Αυτός ήταν που έδωσε στον Στάλιν το πρώτο martini της ζωής του, εισπράττοντας το σχόλιο: «Πολύ καλό, λίγο κρύο στο στομάχι όμως».
Ο γερός πότης Ουίνστον Τσόρτσιλ έπινε τόσο dry το μαρτίνι του, που αρκούσε, όπως έλεγε ο ίδιος, να περάσει την μπουκάλα του βερμούτ πάνω από το σέικερ ή απλώς να κοιτάει προς την κατεύθυνση της Γαλλίας (το σωστό μαρτίνι γίνεται με γαλλικό βερμούτ, κατά προτίμηση Noilly Prat) την ώρα που το ανακάτευε!
Ακολουθώ πάντα τη συνταγή του Μπουνιουέλ (παραλείποντας την αγκοστούρα, γιατί τις περισσότερες φορές δεν έχω…). «Βάζω όλα τα απαραίτητα στο ψυγείο μία μέρα πριν έρθουν οι καλεσμένοι μου. Τα ποτήρια, το τζιν, το σέικερ. Την επομένη, όταν φτάνουν οι φίλοι μου, παίρνω ό,τι χρειάζομαι. Ρίχνω στον πάγο πρώτα λίγες σταγόνες Noilly Prat και μισό κουταλάκι αγκοστούρα. Τα χτυπώ όλα μαζί και μετά τα αδειάζω. Κρατάω μόνο τον πάγο που περιέχει το λεπτό ίχνος από τα δύο αρώματα και στον πάγο ρίχνω το τζιν. Το χτυπάω λίγο ακόμα και σερβίρω. Αυτό είναι όλο. Τίποτα παραπάνω».
Αν δεν αντέχετε την επιθετικότητα ενός extra dry martini, σας προτείνω το μαρτίνι της Ζέλντα Φιτζέραλντ: μισή μεζούρα γλυκό βερμούτ, μισή μεζούρα ξηρό βερμούτ, μιάμιση μεζούρα τζιν, μία σταγόνα αγκοστούρα. «Δεν θα σου αρέσει, είναι γλυκό και υπέροχο!» έλεγε η Ζέλντα στον Σκοτ Φιτζέραλντ. «Θα μου αρέσει, γιατί σου μοιάζει», απαντούσε εκείνος και το έπινε χαμογελώντας, χωρίς κανείς να ξέρει αν του άρεσε πραγματικά ή όχι.
Tip: Ετοιμάζοντας και απολαμβάνοντας ένα μαρτίνι, επιβάλλεται να ακούμε δυνατά, τι άλλο, Pink Martini! Όχι για το όνομα, αλλά για τη γεμάτη πολιτικά υπονοούμενα μουσική τους. ■