Ιούλιος του 1978. Το ταξί άφησε τη μητέρα και εμένα έξω από την πύλη του Αρσακείου Ψυχικού. Είχε έρθει η ώρα να πάρω το απολυτήριο της Α΄ Δημοτικού. Θυμάμαι ότι φορούσα τα καλά μου, ένα μπλε – κόκκινο φόρεμα, σφιχτό από τη μέση και πάνω, που δεν με άφηνε να αναπνεύσω, με μπλε σαμπό, που ήταν τότε πολύ της μόδας. Ανηφορίσαμε από την πόρτα μέχρι το κεντρικό κτίριο, με τον ήχο των τζιτζικιών που είχαν στήσει ορχήστρα στα παλιά πεύκα του σχολείου. Είχα χτυποκάρδι. Πάντοτε άτακτη, ελαφρώς δυσλεξική και πολύ ανορθόγραφη, δεν ήμουν καλή μαθήτρια και ανησυχούσα για τον βαθμό μου. Αυτή η ασφάλτινη ανηφόρα μου φαινόταν ατέλειωτη από την αγωνία μου. Αν θυμάμαι καλά, γλίτωσα την κατσάδα με 8 στα 10. Η ανταμοιβή μου ήταν μια συνδρομή στο παιδικό περιοδικό «Ρόδι», που είχε τα αστεία ποιήματα του Ευγένιου Τριβιζά, τον οποίον λάτρευα.
Αριστερά, η γράφουσα με το ενδεικτικό της Α΄ τάξης του Δημοτικού.
Το Αρσάκειο ήταν ένα μαγικό σχολείο. Παρότι χρειάστηκε να φύγω από αυτό τελειώνοντας το γυμνάσιο, εξαιτίας οικογενειακών οικονομικών προβλημάτων, η μαθητεία μου εκεί με καθόρισε. Ενίσχυσε την καλή αγωγή που είχα πάρει από τους γονείς μου, με έμαθε ήθος και γράμματα, μου δίδαξε το θέατρο, τη μουσική, τη λογοτεχνία, διεύρυνε τα ενδιαφέροντά μου. Ηταν ακόμα Παρθεναγωγείο και με τις συμμαθήτριές μου και παντοτινές φίλες ανεβάσαμε πολλές παραστάσεις, πήραμε μέρος σε σχολικές εορτές, σε δράσεις. Σήμερα καταλαβαίνω πόσο πολύ επηρέασε το βλέμμα μου στον κόσμο. Τότε το εκπαιδευτικό σύστημα –ελλείψει άλλων ερεθισμάτων και περισπασμών– σμίλευε χαρακτήρες. Μεγαλώναμε με ανθρώπους, μεγαλώναμε με βιβλία, τρεχαλητά και παιχνίδια – όχι με τηλεόραση, υπολογιστές και κινητά.
Ο Γιώργος Χατζηνάσιος με τον Ευγένιο Τριβιζά.
Πριν από λίγες ημέρες ξαναπέρασα την πύλη. Η απόσταση προς το κεντρικό κτίριο μου φάνηκε τόσο μικρή που με έπιασαν τα γέλια. Σαν να είχα μεγαλώσει υπερφυσικά. Τα πεύκα με τα τζιτζίκια υπήρχαν ακόμα. Οπως και η επιβλητική επιγραφή «Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Αρσάκειον». Ολα ήταν περίπου ίδια, το μόνο που έλειπε ήταν η αγαπημένη μου γιγαντιαία γλυσίνα στην αριστερή σκάλα. Ο λόγος που επισκέφθηκα ξανά το σχολείο είναι για να ενημερωθώ για μια ωραία φιλανθρωπική εκδήλωση που θα γίνει τον Σεπτέμβριο και έχει στόχο να ενισχύσει το Ταμείο Υποτροφιών της Φιλεκπαιδευτικής.
Ουδόλως τυχαία, έχει να κάνει με τον Τριβιζά. Είναι η μουσικοθεατρική διασκευή του βιβλίου «Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι. Πόσο μεγάλο είναι ένα “πάντα”;». Πρόκειται για μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, στις 12 Σεπτεμβρίου. Οπότε, όλα τα παλιά Ροδόπουλα, οι παλιές και νέες Αρσακειάδες, αλλά πλέον και οι άρρενες απόφοιτοι του σχολείου, ας κρατήσουν την ημερομηνία στα υπ’ όψιν!