Ισως φταίει το ξενύχτι των ημερών, ίσως η ταχύτητα με την οποία προχωρούν οι εξελίξεις. Πάντως, όταν σκέπτομαι ότι μόλις τρεις ημέρες έχουν περάσει από τις εκλογές μού φαίνεται πολύ λίγο – γιατί εγώ αισθάνομαι ότι κοντεύουμε να κλείσουμε εβδομάδα; Εν πάση περιπτώσει, η ταχύτητα αυτή με υποχρεώνει να σταματώ πότε πότε και να ρίχνω ματιές προς τα πίσω, διαφορετικά τόσο πολλά θα περάσουν ασχολίαστα, σαν να μη συνέβησαν. Οπως, ας πούμε, το αποτέλεσμα των εκλογών και η σύνθεση της νέας Βουλής.
Να ξεκινήσω με τους απελθόντες, επειδή οι ελθόντες είναι μια πολύ σύνθετη περίπτωση και την αφήνω για το τέλος. Παρά τη στριμμάρα που βγάζει το πρόσωπο του Τσίπρα, κανονικά –αν δηλαδή είχε τη δημοκρατική αγωγή, ώστε να μπορεί να το εκτιμήσει– θα έπρεπε να είναι πολύ ικανοποιημένος. Αλλά επειδή είναι ο χαρακτήρας που γνωρίζουμε, βράζει από θυμό μέσα του, όχι τόσο για την ήττα, αλλά για το γεγονός ότι τον νίκησε ένας καλύτερός του ή ένας ανώτερός του, αν δεν μας τρομάζει η λέξη.
Ομως, με όση αντικειμενικότητα μπορώ να επιστρατεύσω (γιατί, τελικά, βρήκα κάτι υπόλοιπα από δαύτη σε ένα συρτάρι που τα είχα ξεχάσει…), το 31,53%, που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη, είναι άθλος για την ελληνική κυβέρνηση που υπήρξε, αν όχι η χειρότερη του 21ου αιώνα, οπωσδήποτε η αισχρότερη. (Είναι κατανοητό, όμως, ότι τα αποτελέσματα σαράντα χρόνων συστηματικής παιδείας στον αριστερό λαϊκισμό δεν σαρώνονται διαμιάς – σε μια δημοκρατική πολιτεία τουλάχιστον.) Ακούγεται παράδοξο, αλλά παρότι ηττημένος, ο Τσίπρας κατάφερε να πετύχει ένα στόχο, δευτερεύοντα εν σχέσει με την εκλογική νίκη, αλλά σημαντικό για την εξέλιξή του και, ενδεχομένως, την εδραίωσή του. Πέτυχε την ευκαιρία, δηλαδή τις ιδεώδεις συνθήκες, για να «πασοκοποιήσει» ομαλά τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε ως μετεξέλιξη του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ να γίνει ο ένας από τους δύο πόλους του συστήματος.
Γενικότερα, κοιτάζοντας τον χάρτη της κατανομής των εδρών, αντιλαμβάνομαι ότι ο πολιτικός χώρος από την Κεντροαριστερά μέχρι τη Ριζοσπαστική Αριστερά θα είναι ο διαφιλονικούμενος στη νέα Βουλή. Εκεί θα γίνουν οι μεγάλες συγκρούσεις για την τελική κυριαρχία του χώρου, αφού η περιοχή από τη Δεξιά μέχρι το Κέντρο έχει καλυφθεί από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ουδείς διανοείται να αμφισβητήσει τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ και, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν υπάρχει και κάποιος που έχει τη δυνατότητα. (Ο Μιχελογιαννάκης, που θα μπορούσε, δεν εξελέγη…) Συνεπώς, αν ήμουν η Φώφη, ήδη θα έτρεμα. Είναι στο χέρι του.
Φώφη! Αρωμα από λεβάντα, ρίγανη και φέτα, στο βάθος υπόκρουση μπουζουκάκι και Πασχάλης Τερζής… Για όλους τους λόγους που παρέθεσα προηγουμένως, το 8,10% του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ δεν το λες θρίαμβο – ίσως ούτε καν νίκη, ενόψει των όσων έρχονται. Το απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ πρέπει και αυτό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να επανεφεύρει τον εαυτό του. Μπορεί να το πετύχει με τη Φώφη αρχηγό και έναντι ενός όμορου κόμματος με τριπλάσια δύναμη; Δεν νομίζω, εξάλλου τα ικανά στελέχη ή σιωπούν (όπως ο Λοβέρδος) ή έχουν φύγει: τον Βενιζέλο τον έδιωξαν, ο Χρυσοχοΐδης γύρισε στο υπουργείο όπου διέπρεψε, ο Πιερρακάκης (που, σημειωτέον, προέρχεται από το περιβάλλον Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ) έγινε επίσης υπουργός. Τι έμεινε στη Φώφη; Ο Καμίνης – δηλαδή, ανοίξτε μου, παρακαλώ, το παράθυρο να πηδήξω μόνος μου…
Το ΚΚΕ, δεν έχει σημασία, παρά το 5,3% και τις 15 έδρες. Το ΚΚΕ είναι σαν μια πέτρα στον δρόμο: πάντα η ίδια, ποτέ δεν αλλάζει, απλώς την παρακάμπτεις. Μια θρησκευτική σέκτα είναι, τόσο αποκρουστική και γραφική στις θέσεις της, ώστε δεν συνιστά απειλή ούτε καν μακροπρόθεσμα.
Γραφικότητα, διαφορετικού τύπου, είναι και η Ελληνική Λύση, που έλαβε 3,7% των ψήφων και 10 έδρες. Εξίσου ακίνδυνη σε τελευταία ανάλυση, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Δεν υπάρχει ίχνος ιδεολογικής ή πολιτικής συνοχής για να κρατήσει στοιχειωδώς ενωμένο ένα συνονθύλευμα ανισόρροπων, αφελών, διαταραγμένων, τυχοδιωκτών κ.ά., που συσπείρωσε γύρω του ο πιο τραχύς, απλοϊκός και αστείος από τους πολιτικούς «τηλευαγγελιστές». Ο άνθρωπος, στο κάτω κάτω, με τον οποίον ο Ιησούς αλληλογραφεί. Δεν έχει βιωσιμότητα αυτό το πράγμα – ακριβέστερα, αυτό το τσίρκο. Εντούτοις, η υπηρεσία την οποία προσέφερε (ακουσίως, βέβαια), είναι ότι απορρόφησε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Η Ελληνική Λύση δεν είναι κόμμα· είναι μπίζνα. Θα δείτε πώς θα εξελιχθούν.
Τέλος, ο χοροπηδηχτός αγορίνος με το 3,44% και τις 9 κοινοβουλευτικές έδρες, τις οποίες κατέλαβαν ως επί το πλείστον Βαρουφίτσες από 20+ έως και 60+ ετών. Το ΜέΡΑ25 εκφράζει μια σαχλοαναρχία που έγινε της μόδας με αφορμή την κρίση του 2008. Εκφράζει όσους δεν διασκεδάζουν απλώς με την ισπανική σειρά «Casa di papel», αλλά την παίρνουν στα σοβαρά. Ο δε Βαρουφάκης είναι στον ρόλο του καθηγητή. Εξίσου αστεία περίπτωση είναι το κόμμα του Βαρουφάκη. Αν διαβάσετε τις ανακοινώσεις τους, βρίσκετε την ίδια αφέλεια και αυταρέσκεια που συναντάς στις ανακοινώσεις διαφόρων καταλήψεων και κοινοβίων. Ωστόσο, δεδομένου ότι ο χοροπηδηχτός λυσσάει με τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του οριοθετεί τα σύνορα του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά. Ο Βαρουφάκης είναι ομολογουμένως χαρισματικός (όχι προς Θεού με τη βεμπεριανή έννοια του όρου, αλλά την αγοραία), όμως ένα κόμμα δεν είναι «one-man-show». Δεν αρκεί, εννοώ, να είσαι καλός στο είδος του «stand-up comedy». Δεν φτάνει να χορεύεις ωραία μπροστά στον καθρέφτη σου…
Και η Ν.Δ.; Η κατάστασή της με 39,85% και 158 είναι άκρως ενδιαφέρουσα, αλλά την αφήνω για αύριο, καθώς θα χρειαστώ χώρο.