Η διεθνής κάλυψη των εκλογών της περασμένης Κυριακής ανέδειξε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς μας βλέπει ο κόσμος. Είναι σαφές ότι μια σημαντική μερίδα ανταποκριτών και αρθρογράφων κορυφαίων διεθνών μέσων, επηρεασμένοι από τη ρεαλιστική στροφή του Αλέξη Τσίπρα και με επιστέγασμα τη συμφωνία των Πρεσπών, έχουν χάσει επαφή με την ελληνική πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώθηκε την τελευταία τετραετία.
Βλέπουν τους δημοσιονομικούς στόχους που επιτεύχθηκαν, τη μείωση της ανεργίας, τη σύσφιγξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, την προοδευτική ρητορική για τους μετανάστες και τη λύση του Μακεδονικού. Αγνοούν την υπερφορολόγηση, την αναιμική ανάπτυξη, τους πελατειακούς διορισμούς, τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και στα μέσα ενημέρωσης, τα κολαστήρια στη Μόρια και στη Σάμο. Μέχρι που διαβάσαμε ότι ο κ. Τσίπρας έσωσε τη χώρα από την κατάρρευση – χωρίς να αναφέρεται ότι ήταν αυτός ο ίδιος που μας έφερε πιο κοντά από ποτέ σε αυτήν, με τις ασυγχώρητες ακροβασίες του 2015.
Αντιστοίχως, εκφράζεται έντονος σκεπτικισμός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εχει δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα της οικογενειοκρατίας, συχνά εις βάρος της ανάλυσης του τρόπου με τον οποίο διαφοροποιείται από τις παραδοσιακές πρακτικές του κόμματός του. Αλλοι σχολιαστές, που αναγνωρίζουν τη διαφορετική προσέγγισή του, υπερτιμούν την επίδραση του εθνικισμού και του κρατικοδίαιτου λαϊκισμού στη Ν.Δ., αποσιωπώντας την πολυσυλλεκτική φύση της και τη μακρά φιλοευρωπαϊκή της παράδοση. Ηδη βλέπουμε να εκφράζεται αυστηρή κριτική στον κ. Μητσοτάκη για θέματα όπου ο κ. Τσίπρας απολάμβανε ασυλία.
Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές της νέας κυβέρνησης καλό είναι να θυμούνται ότι ο σκεπτικισμός των διεθνών ΜΜΕ απέναντί της δεν είναι ουρανοκατέβατος. Την τελευταία φορά που είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ., η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Πολλά από τα προβεβλημένα στελέχη της εποχής εκείνης βρίσκονται ακόμη στην πρώτη γραμμή, τα νέα στελέχη που δοκιμάστηκαν στον εκλογικό στίβο απέτυχαν να εκλεγούν, η εθνικιστική πτέρυγα του κόμματος είναι ενισχυμένη σε σχέση με το 2009 και η ρήξη με τις αμαρτίες του παρελθόντος έχει υπάρξει διστακτική.
Ο κ. Μητσοτάκης, με άλλα λόγια, δεν μπορεί να περιμένει ότι η στήριξη –των διεθνών ΜΜΕ και των εταίρων της χώρας– στο πρόσωπό του θα προκύψει αυτόματα. Πρέπει να την κερδίσει – και ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.