Σε μια σημαντική νέα δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή, αποτυπώνεται αύξηση του ποσοστού αποδοχής του Ντόναλντ Τραμπ, ιδιαίτερα χάρη στην πορεία της οικονομίας. Πώς μπορούν οι Δημοκρατικοί να πείσουν ότι η αμερικανική οικονομία δεν βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση όσο φαίνεται; Ορίστε τρία παραδείγματα ομάδων Αμερικανών που έχουν μείνει πίσω. Μπορεί να είναι ευρέως γνωστό ότι οι Αφροαμερικανοί δεν είναι τόσο πλούσιοι όσο οι λευκοί Αμερικανοί, αλλά δεν είναι ευρέως αντιληπτό πόσο πίσω έμειναν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το 2002, οι Αφροαμερικανοί κέρδιζαν κατά μέσον όρο λίγο πάνω από το 80% όσων κέρδιζαν οι λευκοί. Στις αρχές του 2019 το ποσοστό είχε υποχωρήσει περίπου στο 76%.
Η μείωση αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ενίσχυση της εισοδηματικής ανισότητας – όταν γίνεται αυτό, όσοι έχουν τους μικρότερους μισθούς (κάτι που αφορά δυσανάλογα μεγάλο αριθμό μαύρων Αμερικανών) μένουν ακόμη πιο πίσω. Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος, ρόλο παίζουν και οι διακρίσεις. Αν υπολογίσουμε τον πλούτο, τότε η διαφορά είναι ακόμη μεγαλύτερη. Η μέση οικογένεια λευκών Αμερικανών έχει δέκα φορές υψηλότερη καθαρή περιουσία από τη μέση οικογένεια μαύρων Αμερικανών. Αν και η τεράστια πλειοψηφία Αφροαμερικανών ψηφίζει συνήθως Δημοκρατικούς, η συμμετοχή στις εκλογές αυτής της ομάδας –είχε μειωθεί το 2016– μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα στις προεδρικές εκλογές. Μια άλλη ομάδα Αμερικανών που δεν τα έχει πάει καλά για μεγάλο διάστημα, είναι οι εργαζόμενοι στη μεταποίηση. Στην αυτοκινητοβιομηχανία οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 26% μεταξύ 2002 και 2013. Εκτοτε, οι πραγματικοί μισθοί για αυτή την ομάδα μόλις που έχουν αυξηθεί. Φυσικά, πολλοί από αυτούς είναι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης που συνέβαλαν στη νίκη του Τραμπ το 2016, εγείροντας ερωτήματα για την αφοσίωσή τους το 2020.
Υπάρχουν και γεωγραφικές διαφορές. Μόλις εδραιώθηκε η οικονομική ανάκαμψη, άρχισαν να ευημερούν πολλά μεγάλα αστικά κέντρα, καθώς προσέφεραν θέσεις εργασίας και ενώ πολλοί νέοι μετακόμιζαν σε αυτά. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν πίσω πολλές αγροτικές περιοχές, ιδιαίτερα στον Νότο. Για παράδειγμα, στην αρχή της ανάκαμψης οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονταν σε παρόμοιο βαθμό στη Νέα Υόρκη και στον Μισισιπή. Μετά τα μέσα του 2016, οι μισθοί άρχισαν να αυξάνονται σταθερά στη Νέα Υόρκη και να υποχωρούν στον Μισισιπή. Είναι απίθανο να κερδίσουν οι Δημοκρατικοί τον Μισισιπή στις εκλογές του 2020, ωστόσο η δυσαρέσκεια μεταξύ των ψηφοφόρων αγροτικών περιοχών θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στον Τραμπ.
* Ο κ. Steven Rattner ήταν σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών επί κυβερνήσεως Ομπάμα.