Κυριακή 9 Αυγούστου 1953, 9.41. Σεισμός με ένταση 6,4 Ρίχτερ και επίκεντρο τον Σταυρό Ιθάκης πλήττει τα νησιά του Ιονίου. Απολογισμός: μερικοί τραυματίες και αρκετές ζημιές στην Ιθάκη και στην ανατολική Κεφαλονιά.
Δύο ημέρες αργότερα, την Τρίτη 11 Αυγούστου, ο Εγκέλαδος «ξαναχτυπά», στις 5.42 το πρωί, τώρα με ένταση 6,8 Ρίχτερ. Το κύριο πλήγμα δέχονται το βόρειο τμήμα της Ζακύνθου και η ανατολική Κεφαλονιά. Hδη, εκτός από τις εκτεταμένες καταστροφές, καταγράφονται και οι πρώτοι δεκάδες νεκροί.
Την επομένη, 12 Αυγούστου, στις 11.20, η σεισμική ακολουθία κλιμακώνεται με έναν παρατεταμένο σεισμό έντασης 7,2 Ρίχτερ, o οποίος ισοπέδωσε κυριολεκτικά τα τρία νησιά και έγινε αισθητός σε όλα τα Επτάνησα, στη δυτική ηπειρωτική Ελλάδα, ακόμη και στην Ιταλία.
Ηταν ένας από τους μεγαλύτερους σεισμούς που έπληξαν τον ελλαδικό χώρο κατά τους νεότερους χρόνους. Ο συνολικός απολογισμός, εφιαλτικός: στην Κεφαλονιά 386 νεκροί, 730 τραυματίες, 49.800 άστεγοι, 11.182 σπίτια καταστράφηκαν εντελώς, ενώ 2.430 υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Στην Ιθάκη ένας νεκρός, 48 τραυματίες, 1.741 σπίτια καταστράφηκαν, 400 υπέστησαν ζημιές. Στη Ζάκυνθο 455 νεκροί, 912 τραυματίες, 29 αγνοούμενοι, 93.152 άστεγοι, 25.323 σπίτια καταστράφηκαν, ενώ 4.217 υπέστησαν σοβαρές ζημιές.
Ολη την εβδομάδα 13-16 Αυγούστου οι καταστρεπτικοί σεισμοί ήταν κεντρικό θέμα στην «Καθημερινή». Η Ελένη Βλάχου βρέθηκε στα νησιά και στο φύλλο της 19ης καταγράφει την ακόλουθη μαρτυρία: «Πρώτα άρχισε ένας δυνατός σεισμός, ένα φοβερό τράνταγμα, που έριξε χάμω έπιπλα και ανθρώπους […]. Αλλά αυτή η πρώτη φάσις του σεισμού δεν ήταν τίποτε μπροστά στη δεύτερη που ακολούθησε, με τρεις κατακόρυφες δονήσεις, τρία απότομα φοβερά σκιρτήματα, που μας κτύπησαν χάμω, σε ένα διάστημα απερίγραπτου τρόμου. Και το παράδοξο ήταν ότι πέρασε το πρώτο και το δεύτερο και στο τρίτο κτύπημα, εκεί στο τελευταίο, κατέρρευσαν όλα συγχρόνως τα κτίρια, μέσα σε μια εκκωφαντική βοή. Για λίγη ώρα, δεν μπορούσες διόλου ν’ αναπνεύσης. Ο αέρας ήταν γεμάτος πηχτή σκόνη, το φως είχε σκοτεινιάσει και το αίσθημα, που πάγωνε τον νου και την καρδιά, ήταν ότι όλα είχαν τελειώσει, και ο κόσμος και η ζωή…».
«Οι τοίχοι, που λίγοι έχουν μείνει όρθιοι, είναι σαν μεθυσμένοι, έχουν στρίψει, σπάσει, ενωθεί με παράξενες γωνιές, φανερώνουν εσωτερικά σπιτιών μαύρα και καρβουνιασμένα σαν εσωτερικό φούρνου».