«Το Βανκούβερ είναι μια πόλη χωρίς ταυτότητα», λέει ένας από τους ήρωες της «Kanata». Η παράσταση του Καναδού Ρομπέρ Λεπάζ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, δημιούργησε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής την «ταυτότητα» ενός κόσμου σε πύκνωση και αποσύνθεση. Ενας κόσμος σκληρός και απρόθυμος, απελπισμένος, και την ίδια στιγμή δυνατός και ονειροπόλος. Με άξονα τη Χέιστινγκς Στριτ, στο Βανκούβερ, «κατοικημένη» από ντίλερ, πόρνες, χρήστες, μετανάστες και αυτόχθονες από τα Πρώτα Εθνη του Καναδά, ανθρώπους περιθωριοποιημένους κοινωνικά, ο Λεπάζ ασκεί την κριτική του και θέτει διλήμματα. Ανοίγει θέματα εμπλέκοντας τη μεγάλη ιστορία του Καναδά με τις αμέτρητες μικρές των κατοίκων· ενσωματώνει στους διαλόγους και τα προβλήματα που είχε γι’ αυτήν την παράσταση με τους αυτόχθονες (βλ. συνέντευξή του στην «Κ» https://www.kathimerini.gr/1033627). Στιγμές, γλιστράει σε μια σχηματική αφέλεια αλλά δεν παρασύρεται. Η σκηνοθετική του δεξιότητα, η ευρηματική, αλχημιστική σχεδόν, ικανότητά του να μετατρέπει οτιδήποτε σε εικόνα με βάθος και μνήμη δίνουν στην «Kanata» την όψη ενός σύγχρονου, κοινωνικά ευαισθητοποιημένου θεάματος.
Η συνεργασία του με τον θίασο της Αριάν Μνουσκίν και το θρυλικό Θέατρο του Ηλιου αποτυπώνεται και στο προβάδισμα στις σύντομες σκηνές και στις πολλές εναλλαγές που αποκαλύπτουν πολυμήχανες σκηνογραφικές λύσεις.
Η «Kanata» (χωριό στη γλώσσα των Ιροκουά, είναι η λέξη που βάφτισε ολόκληρη τη χώρα Καναδάς) περιστρέφεται γύρω από ένα θρίλερ. Αυτόχθονες εκδιδόμενες γυναίκες εξαφανίζονται. Ο λευκός κατά συρροήν δολοφόνος έχει σκοτώσει ήδη 49. Στην υπόθεση εμπλέκεται ένα ζευγάρι Γάλλων που μετακομίζει στο Βανκούβερ (η γυναίκα είναι ζωγράφος).
Ο Λεπάζ ανοίγει διαρκώς δωμάτια της μνήμης, αναμειγνύοντας το παρόν με το παρελθόν. Προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα του καλειδοσκοπικά, μιλάει για τον φόβο, την ντροπή, τη σύγχυση, τη διαρκή περιχαράκωση («καθένας στο κελί του»), την αγάπη που δεν εκδηλώνεται, παρά μόνον όταν είναι πολύ αργά, τις έξεις που γεννιούνται από εγκατάλειψη, την απώλεια που περικλείει κάθε δρώμενο.
Μια μεγάλη τοιχογραφία «ζωγράφισε» ο Λεπάζ. Ενός έθνους, των ανθρώπων του και συναισθημάτων τους. Το κοινό αποθέωσε το αποτέλεσμα.