Αντιβαρύτητα

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις 16-20 Ιουλίου του 1969, μια οικογένεια Ελλήνων ομογενών στο πρώην βελγικό Κονγκό περνούσε ώρες ατελείωτες μπροστά σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση Τελεφούνκεν μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει το ταξίδι τριών αστροναυτών στο φεγγάρι.

Πάνε πενήντα χρόνια από εκείνο το πρώτο βήμα του ανθρώπου σε ένα ξένο ουράνιο σώμα, αλλά πολλοί θυμούνται πού ήταν ή τι έκαναν εκείνη την ιστορική ημέρα. Ο μακρόκοσμος απλώνει το χέρι στον μικρόκοσμο: στην ταινία «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου» της Πένυς Παναγιωτοπούλου βλέπουμε πως ένα αγόρι ταυτίζει την προσσελήνωση με την ξαφνική απώλεια του πατέρα του.

Ο Καναδός σκηνοθέτης Ρομπέρ Λεπάζ –του οποίου η παράσταση «Κανατά» παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής– έκανε κάτι παρόμοιο με τον πολύτροπο θεατρικό μονόλογο «Η πέρα πλευρά του φεγγαριού» (The Far Side of the Moon), που είχε ανεβεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το 2011.

Το εκπληκτικό αυτό έργο, όπως μου είχε πει ο ίδιος ο Λεπάζ σε μια γραπτή επικοινωνία που είχα μαζί του τότε, «έχει να κάνει με τον θάνατο της μητέρας μου και τι σήμαινε αυτό για μένα. Την ίδια στιγμή, με ιντριγκάριζε η ιδέα να κάνω ένα έργο για την κατάκτηση του Διαστήματος, και κυρίως της Σελήνης, που σφράγισε τη νεανική μου ζωή. Αντιλήφθηκα ότι, αν ήθελα να μιλήσω για τον θάνατο της μητέρας μου, θα έπρεπε να επιστρέψω πίσω, στα παιδικά και τα νεανικά μου χρόνια, τα οποία είχε σημαδέψει ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση του Διαστήματος».

Θυμάμαι ότι το έργο κλείνει με μια μοναδική σκηνή αντιβαρύτητας. Λέει ο Λεπάζ: «Η αίσθηση ότι θα απέμενα ολομόναχος και ότι θα αιωρούμουν στο Διάστημα, στο άπειρο, θα αισθανόμουν τον τρόμο και τον ίλιγγο που σου προκαλεί η αίσθηση ότι έχεις αποκοπεί – κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει και στην ταινία “2001”, όπου κόβεται το κορδόνι που συνδέει έναν αστροναύτη με το διαστημόπλοιο και εξορίζεται στο Διάστημα, ολομόναχος, χωρίς οξυγόνο πια που να του δίνει ζωή. Αν και νεκρός πλέον, θα περιπλανιέται στην αιωνιότητα. Είχα έναν τέτοιο φόβο, ότι αυτό θα πάθαινα όταν θα πέθαιναν οι γονείς μου. Τελικά, πρώτος έφυγε ο πατέρας μου και έξι χρόνια μετά η μητέρα μου και ειδικά με τον θάνατό της, ήμουν βέβαιος ότι θα βίωνα μια τέτοια τρομακτική εμπειρία. Αλλά όλο αυτό στο τέλος με γύρισε πίσω στη Γη, λες και η βαρύτητα να έγινε ακόμη πιο ισχυρή. Ηταν κάτι παράξενο, γι’ αυτό η ψυχολογική, φιλοσοφική σύνδεσή μας με το Διάστημα (the Cosmos), με το άπειρο, απέκτησε νέο νόημα για μένα και γι’ αυτό ήταν σημαντικό να κάνω αυτό το έργο».

Οπως οι γονείς του Λεπάζ που χάθηκαν στο επέκεινα της αντιβαρύτητας, από εκείνη την οικογένεια Ελλήνων ομογενών του Κονγκό, έχουν επίσης χαθεί όλοι. Η Σελήνη όμως, το φεγγάρι τους, αυτό που κατέκτησαν μέσω μιας ογκώδους, ασπρόμαυρης Τελεφούνκεν, βρίσκεται πάντοτε εκεί ψηλά, διαχρονικό, φωτεινό σύμβολο υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή