Η ανάδειξη από τη νέα κυβέρνηση του θέματος της κατάργησης του ασύλου στα ΑΕΙ ως βασική προτεραιότητά της σαφώς και αποτελεί ισχυρό πολιτικό μήνυμα. Ωστόσο, υπάρχει κίνδυνος η κατάργηση, εάν δεν συνοδευθεί από ουσιαστικές ενέργειες ως προς τη λειτουργία των ΑΕΙ, να καταλήξει μπούμερανγκ. Και αυτό διότι το θέμα της βίας και της παραβατικότητας μέσα στα πανεπιστήμια είναι ιδιαιτέρως σύνθετο για να επιλυθεί με φετφάδες.
Ενα παράδειγμα: Η αντιμετώπιση της διακίνησης ναρκωτικών και του παρεμπορίου πέριξ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ, πρώην ΑΣΟΕΕ) απαιτεί άρση ασύλου για να γίνουν οι τυχόν απαραίτητες συλλήψεις από την αστυνομία. Ωστόσο, τα προβλήματα θα αντιμετωπιστούν επιδερμικά εάν δεν υπάρξει συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Υγείας τόσο για το εκτεταμένο παρεμπόριο όσο και για τη φιλοξενία των χρηστών. Η ηγεσία του ΟΠΑ το έχει επισημάνει ουκ ολίγες φορές, όμως οι διαμαρτυρίες προσέκρουσαν σε πολιτικές ηγεσίες που επέλεξαν να κουκουλώσουν το πρόβλημα.
Ενα δεύτερο παράδειγμα: Η νέα υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως δήλωσε (ΑΝΤ1) πως, «αν ένας φοιτητής βλέπει να χτυπούν άλλον φοιτητή, μπορεί να καλεί την αστυνομία, δεν θα χρειάζεται δηλαδή η έγκριση του πρύτανη και του συμβουλίου για να κληθεί και να παρέμβει η αστυνομία». Το σχήμα αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνον εάν ο επιτιθέμενος καθίσει να περιμένει την αστυνομία! Και τι θα προτείνει η υπουργός για την περίπτωση όπου κάποια ομάδα φοιτητών απειλήσει καθηγητή να τον πετάξει από τον 7ο όροφο (συνέβη πρόσφατα στο ΑΠΘ); Οι περιπτώσεις αυτές απαιτούν από τα ίδια τα ιδρύματα να έχουν οργανισμό και εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας με πειθαρχικά παραπτώματα. Πολλά δηλώνουν πως έχουν, αλλά κανένα δεν τα εφαρμόζει.
Η υπουργός κ. Κεραμέως δήλωσε επίσης ότι, «αν δεν προχωρούσαμε, θα είχαμε την κοινωνία απέναντί μας, γιατί η μεγάλη πλειονότητα συμφωνεί με την κατάργηση του ασύλου». Ωστόσο, η κατάργηση του ασύλου, εάν δεν συνδυαστεί από ένα πλέγμα ρυθμίσεων που θα συμβάλουν στην αλλαγή πολιτικής κουλτούρας εντός των ΑΕΙ, ενέχει τον κίνδυνο το μέτρο να μείνει μετέωρο, οξύνοντας, αντί να αμβλύνει, τα προβλήματα.
Απαιτούνται συνεννόηση των αρμοδίων, σχεδιασμός των μέτρων και λιγότερες, χιλιοειπωμένες… δηλώσεις!