Η ευθανασία ήλθε στην επικαιρότητα πριν από τρία χρόνια, όταν ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος τόλμησε να μιλήσει για το τέλος που προετοίμαζε για τον εαυτό του. Από τότε εξαφανίστηκε από τον δημόσιο διάλογο. Κι όμως, υπάρχει ως προβληματισμός παντού στην ελληνική κοινωνία. Το ζήτημα είναι εξαιρετικά φορτισμένο. Θα επιτρέψουμε τη θεσμοθέτηση της αυτοκτονίας; Γιατί αρνούμαστε ότι η ζωή μπορεί να αξίζει μέχρι την τελευταία στιγμή; Και γιατί αποκλείουμε την πιθανότητα του θαύματος; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι διαφορετική για τον καθένα. Μια στιγμή διαύγειας ενός ανθρώπου λίγο πριν από το τέλος μπορεί να είναι πιο πολύτιμη για τον ίδιο και τους οικείους του από χρόνια ολόκληρα «κανονικής ζωής». Οι σχέσεις και τα συναισθήματα στη δύση της ζωής αποκτούν απροσδόκητη πυκνότητα. Από την άλλη πλευρά, η απόφαση του τέλους μπορεί να είναι μια πράξη ρεαλισμού και αξιοπρέπειας. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τον εαυτό του.
Στις ευρωπαϊκές χώρες όπου η ευθανασία έχει αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα, στην Ελβετία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία λίγοι μελλοθάνατοι την αποφασίζουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να σηκώσουν την ευθύνη του τέλους τους. Στη Βρετανία η ευθανασία παραμένει παράνομη, αλλά υπάρχουν γιατροί που παραδέχονται ότι σε κάποιες περιπτώσεις συντομεύουν την αγωνία και την οδύνη των ασθενών τους. Δεν θα μας προκαλούσε έκπληξη αν μαθαίναμε ότι το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα.
Οπως όλα τα αμφιλεγόμενα δικαιώματα έτσι και η ευθανασία μεταμφιέζεται σε «ηθικό ζήτημα», αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ζήτημα εξουσίας. Αν το άτομο μπορεί να αποφασίζει για το τέλος του, τότε παίρνει στα χέρια του την εξουσία επάνω στη ζωή του. Η σφοδρή αντίδραση στην ευθανασία προέρχεται από τους θεσμούς που ασκούν σήμερα την «εξουσία του τέλους». Είναι η επιστήμη και η θρησκεία. Η μεγαλύτερη δαπάνη υγείας πραγματοποιείται στο τέλος της ζωής και η μεγαλύτερη ισχύς της θρησκείας εκδηλώνεται μπροστά στον θάνατο. Η εκούσια συντόμευση της ζωής πλήττει τα συμφέροντα του ιατρείου, του φαρμακείου και της ενορίας. Κατά συνέπεια, μια … «ανίερη συμμαχία» επιστήμης και θρησκείας συντηρεί ηθικά και μεταφυσικά προσχήματα για να ματαιώσει τη συνειδητοποίηση ότι το άτομο μπορεί να έχει μέγιστη εξουσία επάνω στη ζωή του. Για όλους αυτούς τους λόγους μια φιλελεύθερη κυβέρνηση που υποστηρίζει την ενδυνάμωση του ατόμου πρέπει να ανοίξει τον διάλογο.