Η ανεξαρτησία της ΕΡΤ υπήρξε μία από τις μεγάλες κατακτήσεις του εθνικολαϊκού κινήματος που απελευθέρωσε την Ελλάδα το 2015. Οταν ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε την επαναλειτουργία της, το φως της ελπίδας διέσχισε το πέπλο της μαύρης νύχτας, όπως οι σκέψεις τον νου της κ. Αχτσιόγλου. Δικαιώθηκαν οι συναυλίες που δόθηκαν στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου, οι «βουλεύτριες» που σκαρφάλωσαν στα κάγκελα αδιαφορώντας για τη σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα, ενώ εμφανίστηκε στους πιστούς η σεπτή μορφή του Φώτη Κουβέλη. Καθόταν σε κάποιο διάδρομο του Μεγάρου Μαξίμου. Το μόνο που ζητούσε ήταν μια βολικότερη καρέκλα. Η επιθεώρηση που ανέβηκε στην πολιτική σκηνή με θέμα το «μαύρο» στην ΕΡΤ μπορεί να μη διακρίθηκε για τα κωμικά της ευρήματα –αυτά επαναλαμβάνονται με αφόρητη σταθερότητα από την πτώση της χούντας– άφησε όμως το αποτύπωμα πολλών υποκριτικών ταλέντων. Αν όσοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους τότε για την επαναλειτουργία των τριών καναλιών, διότι περί αυτού επρόκειτο, παρακολουθούσαν έστω μισή ώρα την ημέρα τις εκπομπές της ΕΡΤ, οι αριθμοί της τηλεθέασης θα ήσαν κάπως αξιοπρεπέστεροι. Ομως το ζητούμενο δεν ήταν η ποσότητα. Το ζητούμενο ήταν η ποιότητα. Αυτή την ποιότητα σηματοδοτεί η επιτύμβια στήλη η αφιερωμένη στους «άγνωστους νεκρούς», και αυτήν την ποιότητα υπερασπίστηκαν με συνέπεια οι λειτουργοί της. Επιτέλους, ήσαν ελεύθεροι να υμνούν τα έργα της τετραετίας χωρίς περιορισμούς και να αποκαλούν τον Μητσοτάκη φασίστα οικειοθελώς, χωρίς άνωθεν παρεμβάσεις.
Η κατ’ ευφημισμόν δημόσια τηλεόραση πρόβαλλε το είδωλο της Ελλάδας που είχαν στο μυαλό τους οι διαχειριστές του καθεστώτος της τετραετίας. Μια χώρα χαμηλών απαιτήσεων, όπου η ένδεια θεωρείται προνόμιο. Αυτό ζήσαμε κι αυτό δεν αντέξαμε να ζούμε. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η ΕΡΤ δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ BBC. Η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία – από μιαν άποψη ευτυχώς. Μπορεί όμως να απελευθερωθεί από τη νεκροφάνειά της η οποία δεν περιορίζεται στο χαμηλό επίπεδο της ενημέρωσης, που στα χρόνια της τετραετίας έγινε χοντροκομμένη προπαγάνδα. Η νεκροφάνειά της αποπνέει το πνεύμα ενδοσκόπησης που διατρέχει όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ένα ατέλειωτο μοιρολόι για τους λαϊκούς αγώνες, τον εμφύλιο, το ιδεολόγημα της κατατρεγμένης Ελλάδας σε όλο του το μεγαλείο. Μήπως ήρθε η ώρα η ΕΡΤ να παραγάγει σειρές ή εκπομπές για τον ελληνικό πολιτισμό με διεθνείς προδιαγραφές; Οι βαλανηφάγοι είμαι σίγουρος πως θα ενδιαφέρονταν για μία σειρά με τον τίτλο «Οταν η Αθήνα έχτιζε τον Παρθενώνα», για παράδειγμα.