Ανασυγκρότηση καλοκαιριάτικα

Ανασυγκρότηση καλοκαιριάτικα

4' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκείνη την Τετάρτη που η τηλεόραση μετέδιδε την ομιλία του Μητσοτάκη στο υπουργικό συμβούλιο (την καταραμένη Τετάρτη του καύσωνα, που την άρπαξα από τον κλιματισμό…), δύο πρώην συνάδελφοι του Κυριάκου, οι οποίοι ζουν πλέον στο Λονδίνο (όχι μαζί, ο καθένας με την οικογένειά του…) ένιωσαν την ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους στο τηλέφωνο. Ηθελαν να πουν το ίδιο πράγμα: ότι, για πρώτη φορά, αφότου εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ., αναγνώριζαν τον Κυριάκο που ήξεραν καλά από τον καιρό που δούλευαν μαζί στην NBGI (τον επενδυτικό βραχίονα της Εθνικής, που δεν υπάρχει πλέον). Οσοι τον γνωρίζουν από παλιά, καταλαβαίνουν ότι ο Κυριάκος ανυπομονούσε να του δοθεί η ευκαιρία να δουλέψει ξανά έτσι, δηλαδή, να διευθύνει μια ομάδα συνεργατών σαν να ήταν εταιρεία – όπως πολύ σωστά το παρατήρησε Τσίπρας, έστω και αν εκείνος ο καημένος το εννοούσε ως ψόγο.

Είχε προσπαθήσει ο Κυριάκος, είναι αλήθεια, να εισαγάγει ένα εταιρικό μοντέλο διακυβέρνησης στη Ν.Δ., μόλις είχε εκλεγεί πρόεδρος, πολύ σύντομα όμως κατάλαβε ότι δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί σε ένα κόμμα και μάλιστα στη Ν.Δ. Σε μια κυβέρνηση, όμως, στην οποία το (παλαιο)κομματικό στοιχείο εξισορροπείται από το εξωκοινοβουλευτικό και το τεχνοκρατικό, το εταιρικό μοντέλο ταιριάζει περισσότερο και έχει πιθανότητες επιτυχίας. Βέβαια, δεν αρέσει σε όλους και, κατ’ αρχάς, δεν αρέσει στους φυγόπονους, των οποίων η ύπαρξη απειλείται από κάθε μορφή οργανωμένης δραστηριότητας. Είναι και αυτός ένας σοβαρός λόγος, για τον οποίο το εταιρικό μοντέλο δεν αρέσει ούτε στον Τσίπρα, όπως τον ακούσαμε να λέει στην πρώτη ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Η κριτική Τσίπρα στο μοντέλο διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η κριτική του κομπλεξικού, που απευθύνεται κυρίως στον φθόνο και στην ανασφάλεια του ακροατηρίου του, αφού ξέρει ότι ο ίδιος δεν έχει να απαντήσει τίποτε το ουσιώδες, όταν επί 4,5 χρόνια έχει καταφέρει, με το άθλιο παράδειγμά του, να ταυτίσει στη συνείδηση του κόσμου τις έννοιες «διακυβέρνηση» και «καφενείο». (Για να είμαι ακριβής, αντί του καφενείου, προτιμότερος θα ήταν εδώ ο όρος «βλαχομπαράκι της επαρχίας»…).

Εν πάση περιπτώσει, τι προσπαθεί να κάνει ο Μητσοτάκης το έχουμε καταλάβει και περιμένουμε να δούμε. Τι θα κάνει όμως ο Τσίπρας ως αντιπολίτευση δεν έχει γίνει σαφές και, κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται να γίνει, καθώς δεν είναι σαφές ούτε στο μυαλό του Τσίπρα. Οσο αντιπαθής και αν μου είναι προσωπικά, αναγνωρίζω ότι «το έχει». Οπως το έθεσε ένας σοβαρός ξένος δημοσιογράφος, που τον γνώρισε και τον κατάλαβε (παρά την απουσία κοινής γλώσσας): «Tsipras is a natural». Αυτό σημαίνει ότι, παρά τις ανεπανόρθωτες ζημιές που έχει υποστεί ο εγκέφαλός του από τον Μαρξισμό, ο Τσίπρας θέτει σε δεύτερη μοίρα τις ιδεολογίες, γιατί εκείνο που προέχει για τον ίδιον είναι η διαμόρφωση των ισορροπιών και των συμμαχιών που οδηγούν στην εξουσία.

Επιπλέον, δεδομένου του χαρακτήρα του, κακόμαθε αμέσως στις ηδονές της εξουσίας και βλέπουμε στο πρόσωπό του πόσο του κακοφαίνεται τώρα, που πρέπει να προσαρμοστεί στην αντιπολίτευση, την οποία προτιμά να αποκαλεί «νέα κατάσταση», ακολουθώντας τη γνωστή διατύπωση του σιχαμένου εκείνου Ζαχαριάδη, μετά την ήττα των κομμουνιστών στον Εμφύλιο. (Η εμφανής δυσθυμία του οφείλεται –υποθέτω– και στην εύλογη ανησυχία του, μήπως ξέχασε πίσω τίποτε που δεν πρόλαβε να τακτοποιήσει. Μπορεί να μην το δείχνει, αλλά είναι πολύ τακτικός, ξέρετε…).

Για τους λόγους αυτούς, το πιθανότερο είναι ο Τσίπρας να θέλει να μετασχηματίσει τον υπαρκτό ΣΥΡΙΖΑ σε ένα δικό του, προσωπαγές κόμμα, με τον ίδιο να ορίζει και να επιβάλει τη γραμμή, κατά το παπανδρεϊκό πρότυπο. Αυτό του προσφέρει την πολιτική ευελιξία που χρειάζεται και, επιπλέον, ταιριάζει στον τύπο του – που συγκρατούμαι πολύ δύσκολα, θα το καταλάβατε, να μην τον χαρακτηρίσω όπως του αξίζει. Επιπροσθέτως, αυτή η επιλογή του επιτρέπει (έτσι νομίζει τουλάχιστον) να υπερβεί το δίλημμα μεταξύ ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας ή ριζοσπαστικής Αριστεράς, το οποίο εκκρεμεί από τον Ιούλιο του 2015. Ουσιαστικά, προτίθεται να συνεχίσει να κάνει ό,τι έκανε τόσο καιρό, δηλαδή να είναι και τα δύο, ανάλογα με τις περιστάσεις και το συμφέρον.  

Λάθος, για δύο λόγους. Ο σοβαρότερος από αυτούς είναι ότι αυτό ακριβώς το «συναμφότερο», που θα έλεγε ένας ηλικιωμένος βουλευτής του, που έχει το μεράκι να παριστάνει τον λόγιο, ο Τσίπρας το δοκίμασε και το εξάντλησε. Πέτυχε το μοντέλο, είναι αλήθεια· και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα. (Κάτι όχι ιδιαιτέρως δύσκολο, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι το πούλησε σε Ελληνες). Τελείωσε όμως και δεν επαναλαμβάνεται. Η αριστερή αντιπολίτευση των «53» δεν είναι πρόθυμη να καταπιεί αμάσητα τα διάφορα τετελεσμένα· το έδειξε και η ένταση στην Κ.Ο., όταν ο Τσίπρας απείλησε ότι θα τα «πάρει στο κρανίο». Πέραν αυτού, υπάρχει και ο Χοροπηδηχτός Αγορίνος και το μπαλέτο με τις μαζορέτες του, οι οποίοι παρήλασαν κατά την προσέλευσή τους στη Βουλή. Ετοιμάζεται, δε, ο Αγορίνος να είναι χειρότερος και από αυτή την Κωνσταντοπούλου. Δεν θα αφήσει, δηλαδή, πολύ χώρο στον Τσίπρα για παλαβομάρες προς τα αριστερά του.

Τέλος, ίσως ο σπουδαιότερος όλων των παραγόντων που θα διαμορφώσουν την εξέλιξη των πραγμάτων είναι η φυσική τεμπελιά των Συριζαίων (είναι ένα από τα βασικά κίνητρα για να γίνεις αριστερός), σε συνδυασμό με το ελληνικό καλοκαίρι, αυτό που έχουν υμνήσει οι μεγάλοι λυρικοί του ελληνικού θέρους, όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης*, ο Πέτρος ο Κωστόπουλος, ο Νίκος Ξυδάκης κ.ά. Σιγά μην ασχοληθούν με την ανασυγκρότηση! Θα γλείφουν τις πληγές τους στα κότερα των συνεργάτιδων τους…

*: Δεν θυμάμαι, να το παραδεχθώ, κάτι ειδικά καλοκαιρινό του Παπαδιαμάντη. Αλλά δεν θα έχει γράψει; Ας πούμε, το αγαπημένο μου «Ονειρο στο κύμα», καλοκαίρι το φαντάζομαι. Μόνο σε τέτοια θάλασσα μπορώ να φανταστώ τη Μοσχούλα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή