Ενα χορευτικό δίδυμο, ο Αρης Παπαδόπουλος και η Μάρθα Πασακοπούλου, αλλιώς arisandmartha αποτελούν την πρώτη ελληνική συμμετοχή στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Σε αυτό το δεκαήμερο που ξεκινά σήμερα, και στο οποίο τα μεγάλα ονόματα του σύγχρονου χορού συνυπάρχουν με τις νέες καλλιτεχνικές φωνές, τρεις ελληνικές ομάδες δίνουν δυναμικό «παρών» – τους arisandmartha (21/7) ακολουθούν οι «κι όμΩς κινείται» (23/7) και η Κατερίνα Ανδρέου (27/7). Αλλωστε, στα 25 χρόνια συνεχούς παρουσίας του στα διεθνή χορευτικά δρώμενα, το φεστιβάλ έχει φιλοξενήσει 53 ελληνικές ομάδες χορού, καταφέρνοντας ακόμη και στις πιο εσωστρεφείς και δύσκολες εποχές αυτής της τέχνης στη χώρα, να παρουσιάσει στους πολυάριθμους θεατές έναν ελληνικό άνεμο δημιουργίας. Τα τελευταία χρόνια το κλίμα έχει αλλάξει. Ομάδες και μεμονωμένοι καλλιτέχνες από την Ελλάδα ταξιδεύουν, συνεργάζονται με μεγάλους χορογράφους διεθνώς, συμμετέχουν με αξιώσεις στην παγκόσμια σκηνή και εκφράζουν με τη δουλειά τους τον πλούτο, την ποικιλία και την πολυμορφία της σύγχρονης χορευτικής έκφρασης.
Το «Μάστερ και Μαργαρίτα», μια σουρεαλιστική μυθοπλασία από την ομάδα «Κι όμΩς κινείται».
Το φετινό φεστιβάλ έχει ως κεντρικό θέμα τον χρόνο στις πολλές και διαφορετικές του εκφάνσεις: τη σχέση του με τη διαμόρφωση προσωπικής, κοινωνικής και ιστορικής ταυτότητας, τον ρόλο του στην αφήγηση ιστοριών, τη σχέση του με τη μνήμη, με την καθημερινότητα, με το σώμα αλλά και με τα μοιραία και μη αναστρέψιμα γεγονότα της ζωής μας. Εκκινώντας από αυτή τη θεματική στήνουν την παράστασή τους με τίτλο «Lucy. tutorial for a ritual» οι arisandmartha. Οι δύο άξονες που διατρέχουν τη σύνθεση δηλώνονται εξαρχής. Αφενός η Λούσι, ο διάσημος σκελετός αυστραλοπίθηκου που ανακαλύφθηκε στην Αιθιοπία το 1974, κάνοντας τότε μεγάλη αίσθηση ως το μεταβατικό είδος ανάμεσα στα ζώα και στον άνθρωπο. Αφετέρου ένας «οδηγός» (tutorial), που αποσκοπεί στην επίτευξη μιας τελετουργίας. Αραγε μπορούμε να κατακτήσουμε το νόημα της ζωής με οδηγίες χρήσης, ή μήπως ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να πετύχει όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα σε ελάχιστο χρόνο; «Μήπως από το ψεύτικο φτάνουμε σε κάτι αληθινό;» αναρωτιούνται οι δύο συντελεστές της παράστασης. Το χορογραφικό ντουέτο, οι ίδιοι δημιουργοί και περφόρμερ, έχοντας παρουσιάσει το πρώτο τους έργο στο ευρωπαϊκό δίκτυο σύγχρονου χορού Aerowaves 2018, υλοποιεί αυτή τη φορά την ιδέα ενός επινοημένου τελετουργικού και μας τοποθετεί σε έναν κόσμο μεταιχμιακό. Παίζοντας με τα στοιχεία της έκστασης αλλά και της συνειδητής παρατήρησης, της φαντασίας αλλά και της λησμονημένης ανάγκης για πίστη, το έργο μας προτείνει να διευρύνουμε το αντιληπτικό μας πεδίο και να αναθεωρήσουμε τρόπους με τους οποίους ζούμε την πραγματικότητα. «Η παράσταση θα μπορούσε να οριστεί και ως ένα σύνολο δράσεων, σωματικών και φωνητικών», μας λέει Μάρθα Πρασακοπούλου, «και τη χαρακτηρίζει ένας πολύ προσωπικός τρόπος κίνησης».
Με τίτλο «BSTRD» η Κατερίνα Ανδρέου χορεύει ένα σόλο για τη «γνήσια νοθεία».
Ως μια σουρεαλιστική μυθοπλασία στην οποία ο ίδιος ο διάβολος, τιμωρός και κουρασμένος, κάνει την εμφάνισή του για να γιατρέψει την έλλειψη πίστης, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την παράσταση «Μάστερ και Μαργαρίτα» από την ομάδα «κι όμΩς κινείται». Μια οικοδομική σκαλωσιά επί σκηνής, με ανθρώπους γαντζωμένους στον όγκο της, αποδομείται με σκοπό να ισορροπήσει εκ νέου το λογικό με το παράλογο, το εφικτό με το αδύνατο και εντέλει να περιγελάσει την εμπιστοσύνη του ανθρώπινου είδους σε αυτό που αυθαίρετα ορίζεται ως πραγματικότητα. Το έργο είναι αφιερωμένο στο κίνημα των κονστρουκτιβιστών, που αρνήθηκαν τόσο πεισματικά τον ρομαντισμό και τελικά τον αποθέωσαν με τον δικό τους δυναμικό τρόπο.
Χρησιμοποιώντας τον ευρηματικό τίτλο «BSTRD», μια σύντμηση της λέξης «bastard» (νόθος), η Κατερίνα Ανδρέου, χορεύτρια και χορογράφος, δημιουργεί ένα σόλο για τη «γνήσια νοθεία». Εμπνευσμένη από τη χορευτική και μουσική κοινότητα και σκηνή της χάουζ, –ιδιώματος της δεκαετίας του ’80 που στηρίζεται στη φιγούρα του DJ και στη ζωντανή μείξη χωρίς να νοιάζεται για τα εύσημα της πρωτότυπης σύνθεσης–, η δημιουργός χορεύει το δικό της προσωπικό μανιφέστο. Πώς όμως παραμένει κάποιος ελεύθερος, ανώνυμος, αυθεντικός χωρίς να καταλήγει μόνος;
Αυτό το παράδοξο πραγματεύεται το έργο, με τα υπόκωφα μπάσα ενός δίσκου βινυλίου ως μοναδικού σκηνικού, μετέωρο πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, ισορροπώντας ανάμεσα στην ανάγκη για διαφορετικότητα και στην επιθυμία για ένταξη σε ένα σύνολο, ανάμεσα στη νοθεία και στη γνησιότητα.