Λόγω της ημέρας, ο κύριος Γκρι απαριθμεί μερικές από τις αγαπημένες του μουσικές και τραγούδια που εμπνέονται από τη Σελήνη και τα άστρα:
• «Space Oddity» & «Ashes to Ashes»: η «διαστημική παραδοξότητα» του αινιγματικού αστροναύτη επισμηναγού Τομ που το 1969 χάνεται στο Διάστημα (μα τον ξαναβρίσκουμε το 1980) κυριαρχεί στη μεγαλειώδη μουσική πορεία του Ντέιβιντ Μπόουι. Χάσιμο στην τρέλα; «Πτήση» χάριν ναρκωτικών; Αιώνια φυγή και αιώνια επιστροφή; Ο καθένας διαλέγει αυτό που του πηγαίνει καλύτερα. Ο Μπόουι αγαπούσε το Διάστημα γενικώς: από το «Starman» έως το «Life on Mars?» και την όλη μυθολογία του Ζίγκι Στάρνταστ, υπήρξε πάνω απ’ όλα «ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη».
• «Moondance»: το 1970, με έναν έντονα τζαζικό ρυθμό και ατόφιο ερωτικό αίσθημα, ο Βαν Μόρισον βρίσκει μια νύχτα «ιδανική για φεγγαροχορό/ με τα άστρα ψηλά μες στα μάτια σου».
• «The Killing Moon»: το 1984 οι Βρετανοί Echo and the Bunnymen σφράγισαν την εφηβεία πολλών νεαρών με ένα άκρως ερωτικό –μα και γι’ αυτό «φονικό»– φεγγάρι. Από τα κορυφαία κομμάτια –λοξή, και απολαυστικά εκτενής, μπαλάντα– της δεκαετίας του ’80.
• «The Dark Side of the Moon»: ολόκληρο το σπουδαίο αυτό άλμπουμ (1973) των Πινκ Φλόιντ είναι ένα υποβλητικό, αργόσυρτο πέρασμα στη «σκοτεινή πλευρά». Αυτή που κρύβεται πάντοτε από όλους, μα που κάποιοι βρίσκουν τον τρόπο –και τη δύναμη– να την αντέξουν.
• «Moonlight Serenade»: το 1939, παραμονές του πολέμου, ο Γκλεν Μίλερ ηχογραφεί την πιο διάσημη μπαλάντα «για νύχτες με φεγγάρι». Μελωδία που παραπέμπει σε μια σχεδόν στερεοτυπική εικόνα τού τι σήμαινε να είναι κάποιος ερωτευμένος, ή απλώς ρομαντικός, στην Αμερική της δεκαετίας του ’40. Εδώ η μαγεία του φεγγαριού επικράτησε της βαρβαρότητας του πολέμου.
• «Blue Moon»: το απόλυτο φεγγαροτράγουδο από την τεράστια παράδοση του American Songbook, σύνθεση των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Λόρενς Χαρτ το 1934. Το ερμήνευσαν άπαντες. Ο κύριος Γκρι έχει αδυναμία στην εκτέλεση των Πολ Ντέσμοντ-Ντέιβ Μπρούμπεκ του 1953.
• «Moonglow»: ένα μικρό αριστούργημα ρομαντισμού, νοσταλγίας και λεπτής ειρωνείας – στη μοναδική εκτέλεση του 1937 με τον Μπένι Γκούντμαν στο κλαρινέτο, τον Τέντι Ουίλσον στο πιάνο, τον Τζιν Κρούπα στα κρουστά και τον Λάιονελ Χάμπτον στο βιμπράφωνο.
• «Moonlight in Vermont»: κλασική μελωδία που ερμήνευσε μοναδικά η Μπίλι Χόλιντεϊ το 1957, αργότερα ο Φρανκ Σινάτρα, αλλά και ο Σαμ Κουκ, όχι πολύ καιρό προτού βρεθεί δολοφονημένος.
• «Moon River»: το 1962, ο μεγάλος Χένρι Μαντσίνι θα μας δώσει ακόμα ένα εκπληκτικό τραγούδι, το οποίο θα ερμηνεύσει η Αντι Ουίλιαμς στην ταινία «Πρόγευμα στο Τίφανις».
• «Fly Me to the Moon»: το ιδανικό κλείσιμο για σήμερα, υπό την προϋπόθεση ότι μιλάμε για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του Τόνι Μπένετ, το 1965, τέσσερα μόλις χρόνια προτού το «Απόλλων 11» μας πετάξει μαζί του στο φεγγάρι…