Η Σελήνη και η ανθρωπότητα έχουν ένα κοινό μέλλον

Η Σελήνη και η ανθρωπότητα έχουν ένα κοινό μέλλον

3' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα ταξίδι στη Σελήνη διαρκεί περίπου 66 ώρες. Αν στην εκτόξευση του διαστημοπλοίου μας σκοπεύαμε κατευθείαν τη Σελήνη, δεν θα ήταν δυνατόν να την πετύχουμε, γιατί στο μεταξύ η Σελήνη θα είχε προχωρήσει 240.000 χιλιόμετρα πάνω στην τροχιά της. Για να αντισταθμίσουμε το γεγονός αυτό πρέπει να σημαδέψουμε και να στείλουμε το διαστημόπλοιό μας στο σημείο που θα βρίσκεται η Σελήνη 3 ημέρες μετά την εκτόξευση, όταν το διαστημόπλοιό μας θα έχει φτάσει στην τροχιά της. Και πραγματικά αυτό έγινε.

Ετσι, έπειτα από αιώνες αναμονής, όλα ήταν έτοιμα για το ταξίδι στη Σελήνη. Στις 16 Ιουλίου 1969, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρη τη Γη παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους, ο άνθρωπος έκανε το αιώνιο όνειρό του πραγματικότητα. Οι τρεις αστροναύτες Νιλ Αρμστρονγκ, Εντουιν Ολντριν και Μάικλ Κόλινς ξεκίνησαν από τη Γη αρχίζοντας ένα ταξίδι που θα κατέληγε στις 20 Ιουλίου στην πρώτη επανδρωμένη προσεδάφιση στη Σελήνη.

Σε λιγότερο από 4 ημέρες το «Απόλλων 11» κάλυψε την απόσταση των 380.000 χιλιομέτρων που χωρίζει τη Γη από τη Σελήνη. Δύο από τους τρεις αστροναύτες του «Απόλλων 11» μεταβιβάστηκαν στη σεληνάκατο που τους οδήγησε στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου. Το σημείο της πρώτης προσσελήνωσης ήταν ένας βραχώδης τόπος. Σύμφωνα μάλιστα με την περιγραφή των αστροναυτών, η «Βάση της Ηρεμίας» ήταν ένα μέρος που δύσκολα θα το είχαν διαλέξει, αν το είχαν παρατηρήσει πιο επισταμένα. Ευτυχώς όμως η σεληνάκατος προσεδαφίστηκε με μια μικρή μόνο κλίση που άνετα θα επέτρεπε την αποσελήνωση.

Ετσι, καθώς ολόκληρη η ανθρωπότητα παρατηρούσε από την τηλεόραση, ο πρώτος άνθρωπος ήταν έτοιμος να κατέβει και να περπατήσει πάνω στο παράξενο έδαφος του δορυφόρου μας. Στην Ουάσιγκτον τα ρολόγια έδειχναν 4 λεπτά πριν από τις 11 το βράδυ της 20ής Ιουλίου και στην Αθήνα σχεδόν 5 το πρωί της άλλης μέρας. Αλλά παντού, σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, ό,τι ώρα κι αν ήταν, ο κόσμος ήταν κολλημένος στις τηλεοράσεις ή στα ραδιόφωνα που περιέγραφαν την πρώτη κάθοδο του ανθρώπου στην επιφάνεια της Σελήνης. Εκείνο το βράδυ της 20ής Ιουλίου 1969, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι που έγινε το σύμβολο «ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα».

Μετά τα πρώτα βήματα του Νιλ Αρμστρονγκ πάνω στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου, ακολούθησε σε λίγο και ο Εντουιν Ολντριν. Από την επιφάνεια της Σελήνης οι δύο αστροναύτες κοιτάζοντας τον ουρανό είδαν τα ίδια άστρα και τους ίδιους αστερισμούς που φαίνονται τη νύχτα και από τη Γη. Υπήρχαν όμως και δύο νέα αντικείμενα εκεί ψηλά ανάμεσα στα άστρα. Το πρώτο ήταν η Γη, τέσσερις φορές πιο μεγάλη από ό,τι φαίνεται σε εμάς η Σελήνη, και το δεύτερο ήταν ο λαμπερός δίσκος του Ηλιου, με το ίδιο μέγεθος που φαίνεται και από τη Γη, αλλά πολύ πιο επικίνδυνος. Στη Σελήνη δεν υπάρχει ατμόσφαιρα που να φιλτράρει και να απορροφάει τις υπεριώδεις και άλλες ακτινοβολίες που εκπέμπει ο Ηλιος.

Ούτε ωκεανοί που να απορροφούν τη θερμότητα και να διατηρούν τη θερμοκρασία σε μέτρια επίπεδα όπως στη Γη. Ούτε άνεμοι και ρεύματα που να τη διαμοιράζουν ομοιόμορφα.

Μαζί με τον Ηλιο έλαμπαν και τα άστρα γιατί δεν υπάρχει ατμόσφαιρα που να διαχέει το ηλιακό φως και να καλύπτει το φως των άστρων. Κάθε άστρο μάλιστα φαίνεται να λάμπει 50% πιο έντονα και χωρίς το χαρακτηριστικό του τρεμόσβημα που οφείλεται στις εναλλαγές της θερμοκρασίας στη γήινη ατμόσφαιρα. Στη χωρίς αέρα Σελήνη κάθε άστρο λάμπει σταθερά. Το μάτι μπορεί να παρακολουθήσει άνετα τα σχήματα των αστερισμών και το μυαλό να δημιουργήσει διάφορους συνδυασμούς και εικόνες σχημάτων σε ατέλειωτες εναλλαγές.

Με τον ίδιο τρόπο ακολούθησαν και άλλες αποστολές. Το ταξίδι του «Απόλλων 11» στη θάλασσα της Ηρεμίας ακολούθησε η αποστολή του «Απόλλων 12» στον Ωκεανό των Καταιγίδων, 400 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του κρατήρα Κοπέρνικου. Μετά, το «Απόλλων 14» προσεδαφίστηκε στην περιοχή Φρα Μάουρο, ενώ το «Απόλλων 15» στα Απέννινα Ορη κοντά στη χαράδρα Χάντλεϊ. Το «Απόλλων 16» έφτασε στα υψώματα του Καρτεσίου και η τελευταία αποστολή, του «Απόλλων 17», μελέτησε την κοιλάδα που σχηματίζουν οι οροσειρές Ταύρος και Λίτροου.

Και τώρα πάλι με την αναχώρηση και του τελευταίου αστροναύτη η Σελήνη περιμένει ακόμα. Ο άνθρωπος έφυγε. Οχι όμως για πάντα. Γιατί αν υπάρχει ακόμα κάποιο μέλλον για τον πολιτισμό μας, τότε το μέλλον αυτό βρίσκεται εκεί πάνω. Γιατί η Σελήνη και η ανθρωπότητα έχουν ένα κοινό μέλλον. Γιατί οι πρώτες αυτές αποστολές στη Σελήνη δεν ήσαν παρά η αρχή μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα.

* Ο κ. Διονύσης Σιμόπουλος είναι επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή