Διαβάζω συνέχεια το κλισέ περί επιστροφής στην κανονικότητα, αλλά και της έναρξης της νέας μεταπολίτευσης. «Ποια είναι η κανονικότητα, όμως;» όπως ορθά αναρωτήθηκε ο κ. Τάσος Γιαννίτσης στο σχετικό ντιμπέιτ της «Καθημερινής». «Των ετών πριν από το 2009;» Ποιο πρέπει να είναι το μέτρο; Η Ελλάδα πριν από την κρίση; Οι χειρότερες στιγμές της κυβέρνησης που μόλις καταψηφίστηκε; Ο λαϊκισμός και η χειραγώγηση των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης; Η Μάνδρα, το Μάτι και οι άθλιοι επικοινωνιακοί χειρισμοί; Ο πήχυς είναι χαμηλά και άρα με ευκολία μπορεί κανείς να ανακράξει «Ωσαννά» βλέποντας τη λίστα των υπουργών και των γενικών γραμματέων ή τα έτοιμα νομοσχέδια που βρίσκονταν στα συρτάρια προτού καν ορκιστεί η κυβέρνηση.
Οι πολίτες, όμως, έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από τη νέα κυβέρνηση. Δεν αρκούν τα πυροτεχνήματα περί μπλε φακέλων και παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου με χρωματιστά σημαιάκια, όταν π.χ. οι γυναίκες αποτελούν μόλις το 10% του σχήματος, ουδείς υπουργός δίνει πολιτικό όρκο, διορίζονται στελέχη που είχαν κατηγορηθεί για τη φωτιά στο Μάτι, συγχωνεύονται τα υπουργεία Μετανάστευσης και Προστασίας του Πολίτη, καταργείται το ΣΔΟΕ και μεταφέρεται στη νέα Γενική Γραμματεία Φορολογικής Πολιτικής ή επιστρέφει δριμύτερη η Εκκλησία σε τομείς που δεν είναι της αρμοδιότητάς της, όπως η Παιδεία.
Δεν αρκούν μερικές φωτογενείς «έφοδοι» σε νοσοκομεία, οι θεατρικές περιπολίες αστυνομικών στους δρόμους, ορισμένες κομψές εμφανίσεις με γραβάτες ή ταγέρ και κάποια ανέξοδα συνθήματα για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι η χώρα έχει υπερβεί οριστικά την κρίση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται στην έκτη θέση στη λίστα των χωρών με μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ των 28 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει διευρυνθεί κατά τα χρόνια της κρίσης. Αν δεν γεφυρωθούν μερικώς οι διαφορές αυτές, για ποια κανονικότητα μιλούμε;
Το ότι η κανονικότητα είναι, άλλωστε, σχετική έννοια το διαπιστώσαμε χθες. Αρκεί ένας μεσαίου μεγέθους σεισμός για να σπείρει τον πανικό και να διαλύσει οιαδήποτε αίσθηση ασφάλειας και ομαλοποίησης.