Κανονικά το κυβερνητικό έργο και η αποτίμησή του ξεκινούν από σήμερα, αφού μόλις χθες ολοκληρώθηκε η συζήτηση και η έγκριση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου προέκυψε ασφαλώς σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα, αλλά όσα έγιναν το επόμενο 15νθήμερο ήταν σε επίπεδο εντυπώσεων. Τώρα θα αρχίσει η παραγωγή έργου, αφού άλλωστε ο νέος πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δείχνουν τόσο φουριόζοι, ώστε σε μερικές περιπτώσεις ορισμένοι να φτάνουν σε σημεία προσωπικής υπερπροβολής στα μίντια με αλλεπάλληλες δηλώσεις, συνεντεύξεις και επικοινωνιακά τρικ. Τα μπάνια του λαού και οι διακοπές θα αμβλύνουν οπωσδήποτε τις ποθούμενες εντυπώσεις από τη συνέχιση της κυβερνητικής υπερδραστηριότητας τον Αύγουστο, αλλά και η αντιπολίτευση δεν φαίνεται να έχει πολλή όρεξη για κουβέντα και αντιπαράθεση αυτή την εποχή.
Αν κάποιος λοιπόν θέλει να ασχοληθεί με κάτι σε σχέση με την εσωτερική πολιτική σκηνή τούτες τις μέρες, θα μπορούσε να επισημάνει ότι από την πλευρά της η κυβέρνηση πασχίζει να επιβάλει επικοινωνιακά τον δικό της τόνο προκειμένου να πείσει ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα της προκοπής, της προόδου, της ικανότητας, της αξιοσύνης, της κανονικότητας, της αισθητικής, του πολιτισμού, του σεβασμού σε θεσμούς και νόμους. Λίγο πολύ, δηλαδή, επιχειρεί να δείξει ότι θα φτιάξει μια νέα Ελλάδα. Μακάρι να το πετύχει, αλλά δεν θα είναι και τόσο εύκολο. Από τη δική τους πλευρά, τα βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ, μπήκαν σε μια περίοδο εσωστρέφειας προκειμένου: α) να εδραιωθούν κομματικά οι ηγεσίες τους, β) να δουν πώς θα πορευθούν στη συνέχεια.
Δεν έχουν ασφαλώς όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα ίδια προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μεν την εξουσία, αλλά δεν τραυματίστηκε ιδιαίτερα σοβαρά σε ποσοστό ψήφων και η ηγεσία του Αλ. Τσίπρα δεν απειλείται. Εκείνο που απασχολεί την ηγεσία του κόμματος, άρα τον Αλ. Τσίπρα, είναι πώς θα αποκτήσει ρίζες στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα συνδικάτα, στα επιμελητήρια κ.λπ., δηλαδή στην κοινωνία. Παράλληλα τον απασχολούν τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει το κόμμα του την επόμενη μέρα. Και που σε έναν βαθμό θα διαμορφωθούν από τη δοσολογία των συστατικών της αντιπολίτευσης που θα ασκήσει. Πόσο πεζοδρομιακή, πόσο κοινοβουλευτική, πόσο υπεύθυνη και πόσο λαϊκίστικη θα είναι. Το μείγμα θα παίξει σίγουρα τον ρόλο του, αλλά πολύ δύσκολα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από την προσωπικότητα του αρχηγού.
Το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ καμώνονται ότι πέτυχαν τους στόχους τους στις εκλογές, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στις εθνικές εκλογές το ΚΙΝΑΛ απέδειξε ότι δεν ξέφυγε καθόλου από τα δεδομένα των ευρωεκλογών και μάλιστα έχασε προς τη Ν.Δ. ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της εκσυγχρονιστικής πτέρυγάς του. Κατά τα άλλα, φάνηκε πάλι ότι δεν έχει διείσδυση στις νεότερες ηλικίες και τα ποσοστά του στις μεγάλες πόλεις είναι οικτρά. Το δε ΚΚΕ παραμένει εντελώς καθηλωμένο, αρνούμενο να προσαρμοστεί, έστω και ρητορικά, στις νέες συνθήκες. Οι προοπτικές δεν φαίνονται καλές.