Ο πολιτικός πολιτισμός, που χαρακτήρισε την παράδοση της εξουσίας από την απελθούσα στη νέα κυβέρνηση και τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων, είναι ευπρόσδεκτος. Πολύ περισσότερο που έρχεται ύστερα από μια μακρά προεκλογική περίοδο με εντάσεις και μια τετραετή διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίχθηκε στην πόλωση και στη με κάθε τρόπο διαβολή των αντιπάλων του και γενικότερα όσων διαφωνούσαν μαζί του. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί προάγγελο για το πολιτικό κλίμα που θα ακολουθήσει από τον Σεπτέμβριο και μετά.
Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου ο πολιτικός πολιτισμός θα έπρεπε να είναι αυτονόητος, εξίσου σημαντικός με τον ρόλο της κυβέρνησης είναι και ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε, έχει κάνει σαφές το στίγμα της ότι δεν θα επιδιώξει την πόλωση. Αντιθέτως, αυτό που παραμένει σχετικά ασαφές είναι οι διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τον θεσμικό τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε ο κ. Τσίπρας μετά την εκλογική ήττα του, τα πρώτα δείγματα που εκπέμπει η Κουμουνδούρου κινούνται προς διαφορετική κατεύθυνση. Οι απειλές ότι «θα βγούμε στους δρόμους» προϊδεάζουν για όξυνση. Ο τρόπος που αντέδρασαν οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο θέμα της άρσης της ασυλίας του κ. Παύλου Πολάκη δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους θεσμούς με μοναδικό κριτήριο το κομματικό του συμφέρον. Ο ισχυρισμός ότι η κατάργηση της Νομικής Πατρών αποτελεί τιμωρία για την Αχαΐα, επειδή «τόλμησε» να βγάλει πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, υποδεικνύει ότι κριτήριο παραμένει ο λαϊκισμός και όχι ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κλίνει προς την επιλογή της μετωπικής αντιπολίτευσης – που είναι διαφορετικό πράγμα από την υπεύθυνη και αυστηρή αντιπολίτευση, η οποία υποχρεώνει και την εκάστοτε κυβέρνηση να πολιτεύεται με μεγαλύτερη ευθύνη. Επιπλέον, είναι και η εύκολη λύση, γιατί δεν απαιτεί κανένα ειδικό σχεδιασμό, ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ή κόπο. Ωστόσο στον κ. Τσίπρα θα έπρεπε να είχε γίνει μάθημα η δεινή ήττα που υπέστη τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εκλογές. Η πόλωση και η όξυνση, που ήταν τα χαρακτηριστικά της διακυβέρνησής του, αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν αρκετά για να τον διατηρήσουν στην εξουσία. Αντιθέτως, συνέβαλαν –και αυτά– στο να φτάσει η διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία στις οκτώ μονάδες.