Δύο μάχες χάθηκαν. Οχι ο πόλεμος. Ο στόχος, από την επίτευξη του οποίου κρίνεται ο τετραετής κύκλος, παραμένει μπροστά στα μάτια των αγοριών και των κοριτσιών των εθνικών ομάδων πόλο. Και δεν είναι άλλος από την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο αθλητισμός, όπως και η ζωή, συνεχίζεται. Και, μάλιστα, αυτός αενάως. Μια εθνική ομάδα υπάρχει και μετά την αποχώρηση των αθλητών ή την «αναχώρηση» από τον κόσμο τούτο. Συνεπώς, έπειτα από την αποτυχία των δύο ομάδων στο Πρωτάθλημα Κόσμου, απαιτούνται ψύχραιμη μελέτη των αιτιών που οδήγησαν σε αυτή, ανασύνταξη και προσήλωση στον στόχο. Το πένθος δεν ταιριάζει στο πόλο.
Η Ιστορία γράφεται και από τις λεπτομέρειες. Οι άνδρες μας θα μπορούσαν να βρίσκονταν στη θέση της Ιταλίας. Ενα μπλοκ ή ένα «κλέψιμο» επιπλέον, μια πιο οργανωμένη επίθεση στον παίκτη παραπάνω και το 6-7 ίσως να ήταν 7-6. Τότε θα μιλούσαμε για άλλη μία σπουδαία επιτυχία. Η Ιστορία, όμως, δεν γράφεται με «αν». Εκτός τούτου, η ομάδα παρουσίασε προβλήματα, κυριότερο των οποίων ήταν η μικρή συνεισφορά μερικών από τους πολύπειρους παίκτες της.
Η νέα γυναικεία ομάδα χρειάζεται υπομονή και χρόνο. Αλλά αυτός δεν είναι άπλετος. Το προολυμπιακό τουρνουά, που δίνει τρεις θέσεις, θ’ αρχίσει στις 15 Μαρτίου. Τον Ιανουάριο δε, θα διεξαχθεί το Πρωτάθλημα Ευρώπης, από το οποίο θα προκριθεί μία ομάδα. Αρα, αν δεν θέλουμε (που, βεβαίως, δεν θέλουμε) ν’ απουσιάσουμε από το μεγάλο αθλητικό ραντεβού για τρίτη συνεχή φορά, πρέπει η τεχνική ηγεσία και οι παίκτριες να βρουν τι έφταιξε και παρουσιάσαμε τόσο κακή εικόνα σε όλους τους δύσκολους αγώνες και, αν είναι εφικτό, να το διορθώσουμε.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν χρειάζονται δάκρυα.