«Καλωσορίζοντας τους υπουργούς, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι η αίθουσα που θα διεξάγονται τα υπουργικά συμβούλια θα ονομαστεί την επόμενη εβδομάδα “Αίθουσα Δημήτρη Στεφάνου” στη μνήμη του πρόωρα χαμένου νομικού και δημόσιου λειτουργού ο οποίος υπηρέτησε με σπάνια συνέπεια και ανεπίληπτο ήθος το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η σύντομη παράγραφος, στην απόληξη του ρεπορτάζ της πολιτικής επικαιρότητας της Παρασκευής, σκόρπισε συγκίνηση σε ανθρώπους από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Δεν είναι σύνηθες. Αλλά ούτε και ο Δημήτρης Στεφάνου, που «έφυγε» πριν από πέντε χρόνια, μόλις στα 46 του, χτυπημένος από τον καρκίνο, ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
Ως γ.γ. στο υπουργείο Εσωτερικών επί υπουργίας Γιαν. Ραγκούση, ήταν ο άνθρωπος πίσω από τις πιο κομβικές μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης: «Καλλικράτης», Διαύγεια, νόμος για Ιθαγένεια, απογραφή δημοσίων υπαλλήλων. Υπήρξε γενικός γραμματέας του νευραλγικού υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης το 2012, επί υπουργίας Αντώνη Μανιτάκη, θέση στην οποία παρέμεινε και επί υπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη, δυσαρεστώντας τότε αρκετούς κομματικούς («κράτησε τον πασόκο»). Για τον Δημήτρη Στεφάνου όμως, το εθνικό συμφέρον βρισκόταν πάντα πάνω από όλα («ήταν ο ορισμός του ευπατρίδη», λέει γι’ αυτόν ο στενός του φίλος και συνεργάτης Π. Ιωαννίδης). Αποζητούσε ένα κράτος λειτουργικό, σύγχρονο, δίκαιο. «Αφοσιώθηκε σε αρχές και συλλογικές επιδιώξεις και public service – ούτε πρόσωπα ούτε μικροπολιτικές. Ηταν προοδευτικός και φιλελεύθερος, μεταρρυθμιστής, κοσμοπολίτης, σοσιαλδημοκράτης και ευρωπαϊστής. Εβλεπε τη μεγάλη εικόνα, αλλά δούλευε επίμονα για να γκρεμίζει ένα ένα τα μικρά εμπόδια», είχε γράψει πολύ εύστοχα γι’ αυτόν ο Γιώργος Παγουλάτος. Αποχαιρετώντας τον συνεργάτη του, με άρθρο του στην «Κ» («Ενας σπουδαίος Ελληνας», 3/8/14), ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης είχε γράψει: «Δεν έβλεπε τη θέση του γενικού γραμματέα απλά ως ένα σκαλοπάτι για να κάνει πολιτική καριέρα. Ασκούσε την εξουσία με τη δύναμη των επιχειρημάτων του και όχι με την τυπική ισχύ που απέρρεε από τη θέση του. Και απέπνεε τη φυσική σεμνότητα ενός ανθρώπου που πατούσε γερά στα πόδια του και είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του».
Η απόφαση να ονομαστεί η αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου «Δ. Στεφάνου» δεν είναι μόνο φόρος τιμής σε έναν άξιο κρατικό λειτουργό. Λειτουργεί και σαν τον στόχο που πρέπει να προσεγγίσουμε.