Λιγότερα σκηνικά

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι παλιοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες έλεγαν ότι η Επίδαυρος δεν χρειάζεται σκηνικά. Και συχνά ανέφεραν το παράδειγμα της πρώτης παράστασης στο αργολικό θέατρο, τη σύγχρονη εποχή, μετά την ολοκλήρωση των ανασκαφών από την εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία. Σε εκείνη την παραγωγή του 1938 με την Κατίνα Παξινού στον ρόλο της Ηλέκτρας, τον Θάνο Κωτσόπουλο ως Ορέστη και την Ελένη  Παπαδάκη ως Κλυταιμνήστρα, με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ροντήρη, δεν υπήρχαν σκηνικά, ούτε φωτισμός. Μόνο το απογευματινό φως. Επειτα είδαμε πολλά. Ειδικά τις δεκαετίες του ’80, του ’90 αλλά και του 2000, είδαμε σπουδαία σκηνικά, όμως και άλλα βαριά, υπερβολικά, με όγκο που έθιγε τη φυσιογνωμία του χώρου, από σκηνογράφους που ενέδιδαν στην αισθητική υπερβολή, θέλοντας συχνά να προκαλέσουν.

Και σήμερα; Σήμερα, μεγάλο μέρος των θεατών, τόσο στο ιστορικό, μεγάλο θέατρο, όσο και στο μικρό, στην Παλαιά Επίδαυρο, μοιάζει να επιζητεί τη δύναμη του λόγου και τις ερμηνείες, δίχως σκηνογραφική ενίσχυση. Οσον αφορά, άλλωστε, το θεατράκι-κόσμημα δίπλα στους πορτοκαλεώνες, που ανεσκάφη από την Ευαγγελία Δεϊλάκη στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και έπειτα πάλι από τη δεκαετία του ’90,  το πέτρινο σπίτι που διασώθηκε αποτελεί μόνο του σκηνικό μαζί με τα κατάλοιπα του χώρου.

Σχετίζεται, μήπως, η σκηνική λιτότητα, και με τις ανάγκες της κρίσης; Μπορεί. Πάντως, απέσπασε τους επαίνους των θεατών σε διαφορετικές παραστάσεις των φετινών «Επιδαυρίων»: Στο «Δάφνις και Χλόη» του Δημήτρη Μπογδάνου από ένα νεανικό, δροσερό θίασο. Αλλά και στη «Φαίδρα» του Ρακίνα που σκηνοθέτησε η Εφη Θεοδώρου σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη. Και, βέβαια, στο μεγάλο θέατρο, στον κατά Κωσταντίνο Μαρκουλάκη «Οιδίποδα Τύραννο», με  πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Λιγνάδη και τη  χυμώδη μετάφραση του Γιάννη Λιγνάδη. Στη λιτή «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» από το ΚΘΒΕ και τον  Γιάννη Καλαβριανό σε νέα μετάφραση  του Παντελή Μπουκάλα. Και στα δύο έργα του Ευριπίδη «Ηλέκτρα/ Ορέστης», που συνέδεσε με στιβαρή ματιά ο διάσημος Βέλγος σκηνοθέτης Ιβο βαν Χόβε με την περίφημη Κομεντί Φρανσέζ.

Προσηλωμένοι παρακολούθησαν οι θεατές τις παραστάσεις. Αρκεί μόνο, ιδίως στο μικρό θέατρο, να μην προσγειώνονταν πάνω τους ξάφνου τα τζιτζίκια. Οσο για τις «ψείρες», τα μικρόφωνα στους ηθοποιούς, δηλαδή, κοντεύουμε δυστυχώς να τις συνηθίσουμε…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή