10 π.μ.
Ενα παιδάκι κοιτάει διερευνητικά τους «παράξενους ταξιδιώτες», μας δείχνει με το δάχτυλο. Κάθομαι στο κατάστρωμα του πλοίου μαζί με τους υπόλοιπους φίλους και συνεργάτες από την παράσταση «Η πρώτη αγάπη» της ΕΛΣ. Κλαρινέτο, κοντραμπάσο, ακορντεόν πιάνουν κάμποσο χώρο στα καθίσματα. Οι συνάδελφοι μιλάνε ζωηρά, γκρινιάζουν για την υγρασία, οι τραγουδιστές για τα ευαίσθητα λαρύγγια μας. Η Αίγινα φαίνεται στον ορίζοντα, μπαίνουμε σε κλίμα διακοπών. Η πραγματικότητα θα μας προσγειώσει ούτως ή άλλως.
1 μ.μ.
Κάθομαι στον συμπαθέστερο καφενέ που βρήκα. Θέλω να βουτήξω στα φιστίκια Αιγίνης. Κι αν μου ερεθίσουν τον λαιμό οι ξηροί καρποί; Αν μου κάτσει στο λαρύγγι καμιά φλούδα; Πόσο αστείες φαίνονται απέξω αυτές οι προφυλάξεις. Κάπου ανάμεσα στις νευρώσεις και στις ιδεοληψίες, κάθε λυρικός τραγουδιστής ξέρει τελικά τι τον πειράζει. Η δουλειά μας είναι επάγγελμα ακριβείας, ακροβατούμε χωρίς δίχτυ ασφαλείας παίζοντας με τα όρια, τα δικά μας και της τέχνης μας. Ερχονται και οι υπόλοιποι, παραγγέλνουμε όλοι τσάγια το κατακαλόκαιρο, ζητάμε να κλείσει το κλιματιστικό. Υποχόνδριοι ή σωστοί επαγγελματίες; Εμείς, πάντως, απολαμβάνουμε τον μικρόκοσμό μας.
6.30 μ.μ.
Εχουμε έρθει από νωρίς στον χώρο, το δημοτικό σχολείο Αιγίνης. Με αφορμή την περιοδεία γνωρίζουμε διαφορετικά θέατρα σε κάθε συνοικία και αφουγκραζόμαστε τους ρυθμούς της γειτονιάς. Ποιο αστείο θα τους αρέσει αυτή τη φορά; Θαυμάζω τα θεατρικά μπουλούκια. Στήνουν και ξεστήνουν στα πιο απρόσμενα σημεία, την άλλη μέρα φτου κι από την αρχή. Προσαρμοζόμαστε σαν πολυτεχνίτες κι ερημοσπίτες κι εμείς όπως κι αυτά, άλλοτε παρουσία του ψύχραιμου σκηνοθέτη μας Προμηθέα Αλειφερόπουλου, άλλοτε μόνοι μας, βρέξει-χιονίσει (το πρώτο μάς συνέβη κιολας). Γήπεδα μπάσκετ, προαύλια νηπιαγωγείων, ανοιχτά θέατρα σε κήπους και ρεματιές, κάμποι, ρουμάνια και ηχητικά εφέ al fresco. Τρέχω κι εγώ να βοηθήσω με το σκηνικό, σκέφτομαι ότι οι ηθοποιοί κουβάλησαν την μπουλουχτσίδικη αρίδα τους στην κυτταρική τους μνήμη. Ομως και οι θίασοι της αθηναϊκής οπερέτας όργωναν τους λόγγους και τις ραχούλες. Ο ηχολήπτης έβαλε AC/DC στα ηχεία: Angus Young – Νίκος Χατζηαποστόλου, σημειώσατε 1.
8.50 μ.μ.
Δέκα λεπτά πριν από την παράσταση. Η εικόνα μας είναι πάρα πολύ αστεία, τραγουδιστές που περιφέρονται σαν τα φαντάσματα ανάμεσα στα καμαρίνια-σχολικές τάξεις. Δεν μιλούν ο ένας στον άλλον, ψιθυρίζουν αποσπάσματα από τις άριες, κομμάτια από την πρόζα. Ο ρόλος που ερμηνεύω είναι υψηλών εντάσεων, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια ηρωίδα που δεν χαλαρώνει ποτέ, νευρωτική, δυναμική κι ευάλωτη. Αργησα να την αγαπήσω. Φοράω τον τεράστιο φιόγκο μου στην κορυφή του κεφαλιού, όσο πιο αστεία τόσο πιο έτοιμη, οι μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή, είναι όλοι τους σολίστες και μας δίνουν την τέλεια πάσα με την ατμόσφαιρα που φτιάχνουν. Μακάρι να πάει καλά. Θα πάει.
10.45 μ.μ.
Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε το χειροκρότημα, πρέπει να βοηθήσουμε τους τεχνικούς στο μάζεμα, η Λητώ ξανατσεκάρει τη λίστα της κι εμείς υπακούμε τη γενική επιτελάρχη. Γλειφιτζούρια, ανθοδέσμες, καπέλα, όλα πακετάρονται με περισσή προσήλωση ωσάν τιμαλφή. Την ώρα της παράστασης το ελάχιστο γίνεται σημαντικό, αλλιώς κλονίζεται η εύθραυστη σκηνική ισορροπία μας. Πού θα πάμε να φάμε;
10 π.μ.
Είμαι ήδη στο πλοίο για την Τήνο, μισή ώρα αφού επέστρεψα από την Αίγινα. Συμμετέχω στο φεστιβάλ Kinono. Μαζί με τον σαξοφωνίστα Guido de Flaviis θα ερμηνεύσουμε αποσπάσματα από την όπερα «Φόνισσα» του Γιώργου Κουμεντάκη και το συγκλονιστικό έργο του «Forget me not» στο παλιό Παρθεναγωγείο των Ουρσουλινών στα Λουτρά. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται κλασική μουσική στην εσωτερική αυλή του, συνθέσεις για γυναίκες που δεν πρέπει να ξεχαστούν, με τις φωνές, τους φόβους και τα όνειρα των κοριτσιών του Παρθεναγωγείου να στοιχειώνουν το υπέροχο κτίριο. Ενας διάλογος συναρπαστικός, η σχέση του συνθέτη με το νησί είναι γνωστή. Μας εμπιστεύθηκε με μοναδική γενναιοδωρία, μακάρι να μπορέσουμε να αναδείξουμε όλες αυτές τις υπόγειες συνδέσεις μνήμης, τέχνης και απουσίας. Νιώθω σαν ζόμπι από την κούραση, κοιτάζω τους συνεπιβάτες μου, ξεπαγιασμένους και τυλιγμένους με πετσέτες. Εκτεθειμένοι όλοι μας στη νύστα και στο καραβίσιο αγιάζι, ερχόμαστε πιο κοντά. Η καθημερινότητά μου, νομαδική και διαβατάρικη, δεν απαγκιάζει ούτε στιγμή, αλλά έτσι την ονειρευόμουν πάντα.
Η Αναστασία Κότσαλη είναι συνιδρύτρια, με τη σοπράνο Λητώ Μεσσήνη, της ομάδας μουσικού θεάτρου «Ραφή». Με την οπερέτα «Η πρώτη αγάπη», συμπαραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ και της «Ραφής», αυτό το καλοκαίρι περιοδεύουν στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής και του Αργοσαρωνικού.