Οι New York Times δημοσίευσαν χθες ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Οι ενήλικοι ανέκτησαν την εξουσία στην Ελλάδα. Και είναι πολύ δεξιοί». Ο αρθρογράφος, ο Ματθαίος Τσιμιτάκης, σύμφωνα με την εφημερίδα, είναι «ένας Ελληνας δημοσιογράφος». Το άρθρο αναφέρεται στη Νέα Δημοκρατία ως «ένα δεξιό κόμμα με έντονα αυταρχικές τάσεις» και κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι προωθεί «διχαστικές και πολωτικές πολιτικές». «Η επιστροφή στην τάξη αποδεικνύεται ότι συνίσταται στην επιστροφή της σκληρής δεξιάς», γράφει ο κ. Τσιμιτάκης.
Θα μπορούσαμε να σταθούμε στα επιχειρήματα του άρθρου – την υποτιθέμενη «υποκρισία» του κ. Μητσοτάκη σχετικά με τη Βόρεια Μακεδονία, παρότι είχε δηλώσει σαφώς προεκλογικά ότι θα αποδεχόταν τη συμφωνία των Πρεσπών αν επικυρωνόταν, παρά τις αντιρρήσεις του· τη φαιδρή ανησυχία για την ανεξαρτησία της ΕΡΤ, η συμμόρφωση της οποίας με τις επιταγές της κυβέρνησης έφτασε σε επίπεδα άνευ προηγουμένου επί ΣΥΡΙΖΑ· την ερμηνεία της κατάργησης του ασύλου στα πανεπιστήμια ως ένδειξη αναδυόμενης αστυνομοκρατίας· τα κροκοδείλια δάκρυα για τη μεταναστευτική πολιτική της νέας κυβέρνησης, όταν η προηγούμενη, υπό την κάλυψη της ανθρωπιστικής της ρητορικής, άφηνε τους πρόσφυγες να μαραζώνουν σε άθλιες συνθήκες στα νησιά του Β. Αιγαίου.
Το πραγματικό ζήτημα όμως είναι ότι το άρθρο δεν γράφτηκε από έναν απλό «δημοσιογράφο». Ο κ. Τσιμιτάκης υπηρέτησε στο γραφείο Τύπου του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Οι New York Times θα έπρεπε να το ξέρουν αυτό, πριν από τη σχετική διευκρίνιση στην οποία προχώρησαν μόλις χθες – και αν δεν το ήξεραν, θα έπρεπε εκείνος να τους το πει. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του, όσο εξόφθαλμα μονόπλευρη κι αν είναι, αρκεί να είναι ειλικρινής για την οπτική υπό την οποία την εκφράζει.
Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η σπουδαία αμερικανική εφημερίδα –και εταίρος της «Καθημερινής»– αστοχεί στην κάλυψη της Ελλάδας. Παραμονές των εκλογών της 7ης Ιουλίου, δημοσίευσε ένα πορτρέτο του κ. Τσίπρα βασισμένο σχεδόν αποκλειστικά σε πηγές του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο παρουσιαζόταν ως ο άνθρωπος που έσωσε τη χώρα, στον οποίο, περίπου ανεξήγητα, γυρνούσαν την πλάτη οι ψηφοφόροι. Πουθενά στο ρεπορτάζ δεν αναφέρθηκε ότι οι ερασιτεχνικοί πειραματισμοί του κ. Τσίπρα ήταν αυτοί που έφεραν την Ελλάδα πιο κοντά από ποτέ στο Grexit, ούτε ότι οι πολιτικές του μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 καθήλωσαν την ανάπτυξη και έβλαψαν σημαντικά τους θεσμούς της χώρας, από τα ΜΜΕ ώς τη Δικαιοσύνη (οι «αυταρχικές τάσεις» στις οποίες αναφερόταν ο κ. Τσιμιτάκης). Οι Times επίσης στήριξαν τον Γιάνη Βαρουφάκη το 2015 καθώς ωθούσε την Ελλάδα προς μία καταστροφή ιστορικών διαστάσεων. Ο κορυφαίος αρθρογράφος της εφημερίδας για οικονομικά ζητήματα, Πολ Κρούγκμαν, είχε φτάσει στο σημείο να παροτρύνει τους Ελληνες να ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα-παρωδία της χρονιάς εκείνης.
Οι New York Times αποτελούν έναν φάρο έμπνευσης σε έναν κλάδο που αντιμετωπίζει πληθώρα προκλήσεων. Ωστόσο η εφημερίδα αδικεί την ίδια και τους αναγνώστες της όταν παρουσιάζει μια εσφαλμένη εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο.