Oπως είπε και η Ολια Λαζαρίδου στον «πρόλογό» της στη βραδιά αφιερωμένη στη μνήμη του ψυχοθεραπευτή, μεταφραστή και σκηνοθέτη Βίκου Ναχμία, που πέθανε πριν από τρία χρόνια, «δεν θέλουμε να πενθήσουμε αλλά να γιορτάσουμε». Eτσι κι έγινε, στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας, προχθές το βράδυ. «Τα παράσιτα του Παραδείσου» ο τίτλος, με τη Μελίνα Τανάγρη να ερμηνεύει τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν και δικά της, την Ολια Λαζαρίδου να απαγγέλλει ποιήματα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και του Τζελαλεντίν Ρουμί (σε μετάφραση Βίκου Ναχμία) και τον Δημήτρη Παπαλάμπρου να συνοδεύει στην κιθάρα αλλά και να παίζει σολιστικά κομμάτια.
Η εκδήλωση – μικρή παράσταση (πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιούνιο στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών) είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας θερμής, παρηγορητικής αγκαλιάς. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι οι δύο καλλιτέχνιδες –που παρότι γνωρίζονται 30 χρόνια βρίσκονται για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή– το «αφιερώνουν μέσα από την καρδιά τους στον φίλο τους Βίκο Ναχμία». Ηταν ότι αυτό το μνημόσυνο θα μπορούσε να έχει την υποδόρια δύναμη ενός χαμηλότονου «ρέκβιεμ».
Η Μελίνα Τανάγρη (αριστερά) και η Ολια Λαζαρίδου με τον Γιώργο Λούκο μετά το τέλος της εκδήλωσης.
«Σαν πουλί πάνω στο σύρμα προσπάθησα να είμαι ελεύθερος», τραγουδά η Μελίνα Τανάγρη, Λέοναρντ Κοέν («Bird on the wire») και αμέσως μετά δικοί της στίχοι «Σε φόντο θαλασσί» αλλά και «Οι φίλοι δεν χάνονται/ μονάχα κοιμούνται». Η Ολια Λαζαρίδου παρεμβαίνει: «Οι νεκροί έχουν τα δικά τους καθήκοντα» και «Αυτό που είναι του κόσμου η ύπαρξη/ αλλά στον κόσμο δεν κατοικεί/ ποιος το ’δε». Ο Ρίλκε «συνομιλεί» με τον Ρουμί, ο Κοέν συνεγείρει: «Κι ακόμα και αν όλα πήγαν στραβά/ Θα σταθώ μπροστά στον Κύριο του Τραγουδιού/ Με τίποτα άλλο στο στόμα μου εκτός από το Αλληλούια».
Οι φωνές της Μελίνας Τανάγρη, της Ολιας Λαζαρίδου και του Δημήτρη Παπαλάμπρου εναλλάσσονται, διαπλέκονται, ακουμπούν στις μνήμες του καθενός μας. Κατάμεστη η αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, με κόσμο γνώριμο στις αιγινήτικες παρέες, επισκέπτες, περαστικούς, πολλούς φίλους των καλλιτεχνών. Ανάμεσά τους και ο πάντα δημοφιλής και αγαπητός στην Ελλάδα, ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργος Λούκος, που βρισκόταν στο νησί για λίγα 24ωρα και «δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην πρόσκληση της Ολιας και της Μελίνας».
Για την ιστορία να αναφέρουμε και ένα σύντομο βιογραφικό του ανθρώπου που στάθηκε η αφορμή γι’ αυτήν την εμπνευσμένη βραδιά: Ο Βίκος Ναχμίας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Ηταν δάσκαλος των στροβιλισμών, του Ι-Τσινγκ και του διαλογισμού. Σπούδασε κοντά στον Αυστριακό στοχαστή και φιλόσοφο Αρνολντ Κάιζερλινγκ. Εκπαιδεύτηκε για πολλά χρόνια με τον Ελβετό μύστη – ψυχοθεραπευτή Μάνουελ Σοχ. Δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της ψυχοθεραπείας και ήταν σκηνοθέτης θεατρικών παραστάσεων. Τα τελευταία δέκα χρόνια σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών και αλλού. Ηταν βαθύς γνώστης της ποίησης. Μια σπάνια αύρα θρησκευτικής ευλάβειας και ελευθερίας τύλιγε την προσωπικότητά του. Πέθανε στις 31 Μαΐου 2015.