Προ καιρού ήταν η γαλλική Libération που ανέλαβε τον επικήδειο της προοδευτικής Ελλάδας του Τσίπρα μετά τη νίκη του «σκληρού δεξιού» Μητσοτάκη. Τώρα η σκυτάλη πέρασε στους New York Times. Θα μου πείτε, ανάμεσα στη Libération και στους NYT δεν μεσολαβεί μόνον ο Ατλαντικός Ωκεανός. Μεσολαβεί και η διαφορά του κύρους. Οι μεν NYT είναι μία από τις εγκυρότερες εκδόσεις παγκοσμίως, η δε Libération μοιάζει περισσότερο με πασιέντζα για να περνούν οι συνταξιούχοι του Μάη του ’68 τα γεράματά τους. Υπάρχει όμως κάτι κοινό και στις δύο εφημερίδες. Και η μεν και η δε δημοσίευσαν άρθρα εναντίον του νικητή των εκλογών Μητσοτάκη που φέρουν ελληνικές υπογραφές. Το πρόσφατο στην αμερικανική εφημερίδα το υπογράφει ο κ. Ματθαίος Τσιμιτάκης, πρώην δημοσιογράφος της «Αυγής» και διαπρέψας στο Γραφείο Τύπου του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Στο άρθρο του παρουσιάζει τον κ. Μητσοτάκη ως έναν σκληρό δεξιό πολιτικό που μεθοδεύει τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, αρνείται την ιατρική περίθαλψη στους μετανάστες, αναστέλλει τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας (πότε άρχισε άραγε;), είναι εθνικιστής διότι αντιτάχθηκε στη συμφωνία των Πρεσπών και κάποια στιγμή τού ξέφυγε ότι θέλει η χώρα «να επιστρέψει στο παρελθόν». Από τον λίβελλο δεν γλιτώνει ούτε η Δόμνα Μιχαηλίδου, η οποία, κατά τον αρθρογράφο, προσέβαλε με δηλώσεις της το δημοκρατικό αίσθημα του λαού. Με δυο λόγια, για τον αναγνώστη η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια θέση που βρέθηκε η Αμερική όταν πέρασε από τον Ομπάμα στον Τραμπ.
Αφήνω κατά μέρος την αμέλεια του έγκυρου φύλλου και τη στρεβλή εικόνα που δημιουργεί το άρθρο. Σε δυο μέρες θα έχει ξεχαστεί. Ομως υπάρχει η υφέρπουσα ασθένεια. Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, Αμερική και Ευρώπη, ο λαϊκισμός ταυτίζεται αποκλειστικά και μόνον με τη Δεξιά. Διότι είναι η Δεξιά που παραβαίνει τις εντολές της πολιτικής ορθότητας, στις οποίες η κυρίαρχη σοσιαλδημοκρατική σκέψη εκχώρησε τα πνευματικά δικαιώματα της δημοκρατίας. Αν υπερασπίζεσαι τα «ανοικτά σύνορα», ακόμη καλύτερα την πλήρη κατάργησή τους, τα δικαιώματα των μεταναστών, αν έχεις διαγράψει από το λεξιλόγιό σου τη λέξη «έθνος» και τα παράγωγά της, είσαι πολιτικώς ορθώς. Ο Τσίπρας πληρούσε τις προδιαγραφές της προοδευτικής Ευρώπης. Δεν πά’ να ήθελε να γίνει ο Μαδούρο της Μεσογείου και να προσκυνούσε το σκήνωμα του Κάστρο; Φτάνει που δεν ήταν Ορμπαν. Δεν είναι λαϊκιστής ο άνθρωπος. Τσεκ.
Το να συστήνεις έναν φιλελεύθερο πολιτικό, όπως ο Μητσοτάκης, στο παγκόσμιο κοινό περίπου σαν Ορμπαν της Μεσογείου είναι απρεπές – λυπάμαι, αλλά η λέξη για μένα έχει το βάρος της. Ευτυχώς υπάρχει και η πραγματικότητα. Πάντα ισχυρότερη από τον στραβισμό της πολιτικής ορθότητας, που οδήγησε τους υπευθύνους στη δημοσίευση του άρθρου.