Αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι είναι ένας κατάλογος που δημοσίευσε πρόσφατα στη σελίδα του ο φίλος και εκπαιδευτής extraordinaire Βασίλης Μπορομπόκας. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε και «Δωδεκάλογο του Γύφτου», αλλά θα ήταν μάλλον «πολιτικά ξαπλωτό» (και εδώ που τα λέμε, κανείς δεν θα έφερνε στο μυαλό του τον Παλαμά…)
Πρόκειται για περιεκτική, ξεκαρδιστική λίστα με τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων που επιμολύνουν τις ελληνικές ακτογραμμές. Δεν τους ξέρετε;
→ Είναι οι τύποι με τα bluetooth ηχεία (παλαιότερα, ραδιοκασετόφωνα, αλλά ας όψεται η τεχνολογική εξέλιξη) που νιώθουν την υποχρέωση να μεταφέρουν το πάρτι δίπλα σου. Συνήθως ακούνε σκυλάδικα, αλλά μπορεί να είναι λάτρεις του χιπ χοπ ή και των δύο. Εναλλάξ και ακατάπαυστα.
→ Είναι οι μαμάδες που κρατάνε το πουλάκι των βλασταριών τους για να κάνουν το πιπί τους στο κύμα. Που σε αγριοκοιτάζουν κιόλας, αν τους ρίξεις ένα επιτιμητικό βλέμμα ή μια παρατήρηση. Στο τσακ είναι να αρχίσουν να φωνάζουν «ανώμαλε!».
→ Είναι οι γιαγιάδες που κυνηγούν τα εγγόνια τους με την τελευταία μπουκιά, γιατί το σύνδρομο της κατοχής είναι εδώ, δυνατό κι αθάνατο!
→ Είναι όλοι οι μηχανόβιοι – από εκείνους που κατεβαίνουν με το on-off μέχρι τη θάλασσα, μέχρι τους άλλους με τα ATV που κάνουν κανονικές κόντρες ανάμεσα στις πετσέτες. Έχω πετύχει εκτεταμένα επεισόδια σε παραλία της νότιας Κρήτης, όχι πολλά χρόνια πριν, ανάμεσα σε τέτοιους και φορτηγατζήδες λουόμενους. Αξέχαστες στιγμές ξενοιασιάς…
→ Είναι οι πλοιοκτήτες, ανεξαρτήτως ποδών, που φτάνουν στην παραλία σε στιλ Navy Seals, σέρνουν το φουσκωτό μέχρι την αμμουδιά και το παρατάνε ακριβώς μπροστά σου.
→ Είναι οι μπαμπάδες των βλασταριών του δεύτερου παραδείγματος (δεν ξέρω, υποθέτω…) που μπαίνουν στη θάλασσα μέχρι τον αφαλό, με τα χέρια στη μέση, στέκουν για ένα λεπτό και ξαναβγαίνουν. Ξέρουμε όλοι τι κάνετε!
→ Είναι οι φανατικοί του καπνίσματος, αλλά όχι της πάστρας, που φυτεύουν πενήντα γόπες στην άμμο προτού αλλάξουν σημείο (για να συνεχίσουν την αναδάσωση).
→ Είναι οι φωνακλάδες (ομολογουμένως, όχι μόνον Έλληνες – τελευταία ανακάλυψα ότι στην κατηγορία αυτή, με προεξάρχοντες τους Ιταλοϊσπανούς, πρέπει να παραχωρίσουμε τιμητική θέση και στους Λατιναμερικανούς) που γκαρίζουν για να μην περπατήσουν δέκα βήματα μέχρι την ομπρέλα: «Πώς τον πίνεις τον φρέντο σου, είπαμε;»
→ Είναι οι «καταρακετίστας». Μόνιμη κατάρα της ελληνικής παραλίας, τάκα τάκα το μπαλάκι μέσα στ’ αυτί σου, κλάπα κλούπα η ρακέτα – και αυτό είναι το ευοίωνο σενάριο. Γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα να φας το μπαλάκι μέσα στο ποτήρι με το φρέντο σου.
→ Και βέβαια υπάρχουν και οι «δικοί μας». Ο Βασίλης τούς περιγράφει με ακρίβεια (τους ξέρει άλλωστε καλά): ιδιοκτήτες σκύλων νευρωτικών, στρεσαρισμένων, κακότροπων, απαίδευτων, που ξαμολιούνται ανάμεσα σε τρομαγμένα παιδάκια και εξαγριωμένους μπαμπάδες, χαρίζοντας επιχειρήματα στον επόμενο κάφρο που θα κολλήσει τη μούρη του στη μούρη σου και θα σου πει με επιθετική αυθάδεια: «Φίλε, απαγορεύονται τα σκυλιά στη θάλασσα».
Για όλες τις προηγούμενες κατηγορίες, η μόνη γιατρειά είναι να βρεις διαφορετική παραλία. Για το δικό σου πρόβλημα όμως, φίλε σκυλοσύντροφε, η λύση είναι μία. Όπως ακριβώς τη γράφει ο Βασίλης:
«Λουράκι στο σκυλί, συχνά διαλείμματα για την τουαλέτα του μακριά από την παραλία, ελευθερία και παιχνίδι σε ήρεμες ώρες και με χαλαρούς ανθρώπους γύρω που δεν ενοχλούνται. Εννοείται ότι πρώτα πρέπει να περνά καλά ο σκύλος μας. Αλλιώς τζάμπα τον ταλαιπωρούμε κουβαλώντας τον μαζί…»
Καλά μπάνια του λαού. Και του σκυλιού… ■