Το πρώτο πραγματικό «κρας τεστ» για τη θέση του στον μετεκλογικό χάρτη αποτέλεσε για το Κίνημα Αλλαγής η κοινοβουλευτική διαδικασία για το διυπουργικό νομοσχέδιο και ειδικά για το πανεπιστημιακό άσυλο. Διαδικασία η οποία, εκ του αποτελέσματος, ανέδειξε και το γεγονός ότι ο «ρυθμιστικός ρόλος» τον οποίο η Χαρ. Τρικούπη διεκδίκησε –και εν πολλοίς κέρδισε με την τρίτη θέση που κατέλαβε στην κάλπη της 7ης Ιουλίου– είναι ένας ρόλος ιδιαίτερος και αρκετά σύνθετος.
Το ΚΙΝΑΛ από την πρώτη στιγμή είχε θέσει στο τραπέζι την επαναφορά του «νόμου Διαμαντοπούλου», με το επιχείρημα ότι πρόκειται για μια διάταξη που έγινε δεκτή με ευρύτατη πλειοψηφία το 2011. Οταν η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έθεσε σε διαβούλευση τη δική της πρόταση, η Χαρ. Τρικούπη επανήλθε με εναλλακτική ζητώντας αναδιατύπωση της τρίτης παραγράφου, που αφορά την επέμβαση των αρμόδιων αρχών στον χώρο των ΑΕΙ. Με την εν λόγω πρόταση ως βάση συζήτησης προσήλθε στις επιτροπές της Βουλής, σε αναζήτηση, όπως διεμήνυε, κοινού εδάφους με το Μαξίμου. Κοινό έδαφος το οποίο εντέλει δεν βρέθηκε, με την ηγεσία να αποφασίζει να ψηφίσει «παρών» στην Ολομέλεια, παρότι όλο αυτό το διάστημα έκανε λόγο για ανάγκη να μπει τέλος στην ανομία στους πανεπιστημιακούς χώρους. Σύμφωνα με το ΚΙΝΑΛ, η ευθύνη για τη μη συμφωνία βαραίνει την κυβέρνηση, που, όπως υποστηρίζει, προώθησε ένα σχέδιο το οποίο, βάσει διατύπωσης, εκπέμπει εικόνα αστυνομοκρατίας στα ΑΕΙ.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η όλη εξέλιξη της υπόθεσης έφερε στην επιφάνεια –όπως και προεκλογικά με το ζήτημα της ψήφου ανοχής– το γεγονός ότι η Χαρ. Τρικούπη αναζητεί συνεχώς ισορροπία πάνω σε δύο «δοκούς».
Πρώτον, ψάχνοντας λύσεις που δεν θα διαταράξουν την εσωκομματική της συνοχή, εγχείρημα δύσκολο, δεδομένων των διαφορετικών πολιτικών τάσεων στο εσωτερικό της παράταξης. Αλλωστε, πληροφορίες αναφέρουν ότι και στο ζήτημα της νομοθεσίας για το άσυλο υπήρχαν αποκλίνουσες απόψεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών.
Δεύτερον, γνωρίζοντας ότι οι πιέσεις για τη στάση του κόμματος σε νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης θα είναι σημαντικές. Από τη μια πλευρά, δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του για την απόλυτη ηγεμονία στον κεντροαριστερό χώρο, θα μεταφράζει κάθε συναίνεση του ΚΙΝΑΛ προς την κυβέρνηση ως «χείρα βοηθείας» προς τη Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, με το θέμα του εκλογικού νόμου να αποτελεί την επόμενη «καυτή πατάτα» που αναμένεται στο Κοινοβούλιο, σε περίπτωση νέας ασυμφωνίας με το κυβερνών κόμμα, αρκετοί θα σπεύσουν να προσδώσουν στο ΚΙΝΑΛ την «ταμπέλα» του παράγοντα που υπονομεύει την πολιτική σταθερότητα.
Ηδη, το νομοσχέδιο για το άσυλο αποτέλεσε ένα αναγνωριστικό δείγμα των δύσκολων πολιτικών εξισώσεων που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Φώφη Γεννηματά. Η αυτόνομη πορεία του κινήματος αποτέλεσε το βασικό προεκλογικό του αφήγημα και η ηγεσία έχει διαμηνύσει ότι δεν σκοπεύει υπό καμία συνθήκη να παρεκκλίνει από αυτή. Το ζήτημα που τίθεται πάντως (και φαίνεται να απασχολεί και το εσωτερικό της παράταξης) είναι το κατά πόσον τελικά το ΚΙΝΑΛ θα κατορθώσει να εκπέμψει ένα σαφές πολιτικό στίγμα, μέσω της κοινοβουλευτικής του παρουσίας.