Και την Αλλαγή έχουν υποσχεθεί τα κόμματα, με πρώτο το ΠΑΣΟΚ, και την Απαλλαγή επίσης, αφού οι εκάστοτε ανερχόμενοι παρασταίνουν τους απερχόμενους σαν πνιγηρό καθεστώς. Τι δεν υπόσχονται; Αυτό που όντως συμβαίνει: την εναλλαγή, τη φυσιολογική για δημοκρατίες διαδοχή. Εφόσον αποφασίζει η λαϊκή ψήφος, δεν υπάρχουν «νόμιμοι ιδιοκτήτες» χωρών και «παρενθεσιακοί εισβολείς». Οσοι προωθούν αυτή τη διχαστική θεωρία ας ξαναπιάσουν το αλφαβητάρι της δημοκρατίας.
Διά της εναλλαγής παίρνει σάρκα και οστά το παροιμιώδες «εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα ’ρθεις». Οσα έλεγες, για να ψέξεις, θα τ’ ακούσεις, ενίοτε πολλαπλασιασμένα. Κυβίστηση εγώ; Κυβίστηση κι εσύ, αφού η κωλοτούμπα δεν είναι προνόμιο κανενός, αποτελεί δε τη μόνη μέθοδο άσκησης της εξουσίας. Στην εύφορη αντιπολίτευση ουδείς χαλινός δεσμεύει τη γλώσσα σου. Στην εξουσία το πανίσχυρο χαλινάρι γράφει πάνω του «αρχή της πραγματικότητας». Και να θες να μην αθετήσεις τις υποσχέσεις σου, όσες έδωσες με ειλικρίνεια και όχι ωθούμενος από τον πανδαμάτορα φενακιστικό λαϊκισμό, δεν το μπορείς.
Στον έναν μήνα της η νέα κυβέρνηση πρόλαβε να δείξει ότι στις κυβιστήσεις τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται. Γι’ αυτό και ακούει όσες καταγγελίες εκτόξευε η ίδια έως τον Ιούνιο. Από το «ολιγομελές σχήμα» των κοντά εξήντα υπουργών και υφυπουργών στο «άχρηστο» Γραφείο Πρωθυπουργού της Θεσσαλονίκης (με τη διεύθυνση του οποίου αποζημιώθηκε για την αποτυχία της στις εκλογές η κ. Αντωνίου, ίσως και για την παρουσία της στις «γιορτές» στον Γράμμο, χέρι χέρι με τη Χ.Α.), και από την παγερή αδιαφορία και για την πιο γερά θεμελιωμένη κριτική (λ.χ. για το φιλοχουντικό ιστοριογράφημα του γενικού γραμματέα Τουρισμού ή για τους λειψούς τίτλους του νέου ΚΥΠαρχου) στις ντροπολογίες της τελευταίας στιγμής, σαν τις ευΣΕΒείς του κ. Βρούτση, οι αυτοδιαψεύσεις καλά κρατούν.
Εικάζω λοιπόν ότι τα τρία λαθάκια που έκανε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στην ορκωμοσία του δεν οφείλονταν στην έκτακτη συγκίνηση της στιγμής, αλλά σε κάποιον μύχιο ενδοιασμό, συναρτημένο με την τρίτη εντολή. «Ορκίζομαι εις το όνομα της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος» υπαγόρευε ο αρχιεπίσκοπος. Και ο πρωθυπουργός έφαγε ένα «και», το «ομοουσίου» το έκανε «ομοουσίας», το δε «Τριάδος», «Τριάδας». Εκδημοτίκισε τον όρκο; Οχι, αφού το «αδιαιρέτου» το επανέλαβε ατόφιο. Απλώς, σαν χριστιανός ένιωθε ότι ελάμβανε το όνομα Κυρίου του Θεού επί ματαίω. Και φάλτσαρε ενστικτωδώς.