Ε, αφού ήταν τόσο επείγουσες οι τροπολογίες για τα εργασιακά γιατί να συζητηθούν στη Βουλή; Δεν θα μπορούσαν να περάσουν με φιρμάνι για να μην υπάρχει το χασομέρι του δεκάλεπτου (τόσο κράτησε η συζήτηση χωρίς τα διαδικαστικά) που αφιέρωσε η Ολομέλεια για δύο τόσο ουσιαστικές αποφάσεις;
Χειρότερη από την αντιδεοντολογική κατάθεση των τροπολογιών στο (κυριολεκτικώς) παρά πέντε, ήταν η αιτιολόγηση που έκανε ο υπουργός Εργασίας. Ο κ. Γ. Βρούτσης, χειροκροτούμενος από τους βουλευτές της Ν.Δ., είπε ότι «οι δύο τροπολογίες είναι σημαντικές, κρίσιμες και θετικές για τους εργαζόμενους, για τους συνταξιούχους, για την Ελλάδα που θέλουμε την επόμενη μέρα, γιατί η Ελλάδα δεν περιμένει. Δεν μπορεί να κωλυσιεργούμε μπροστά σε αγκυλώσεις και ιδεοληψίες και να μένουμε στάσιμοι και αγκυλωμένοι σε ένα χτες το οποίο έχει τραυματίσει την Ελλάδα» (8.8.2019).
Η αλήθεια είναι ότι και τα δικτατορικά καθεστώτα κάποια αίσθηση εθνικού επείγοντος επικαλούνται για να καταργήσουν τη Βουλή. Αναφέρονται στην «Ελλάδα που δεν μπορεί να περιμένει», στο καλό των εργαζομένων, των συνταξιούχων, στις «αγκυλώσεις, ιδεοληψίες, στασιμότητα» του «παλαιού πολιτικού συστήματος» που αδυνατεί να δώσει γρήγορα λύσεις στα μεγάλα προβλήματα. Ομως η Δημοκρατία έχει χασομέρι, ασχέτως αν «η Ελλάδα –ή οποιαδήποτε άλλη χώρα– δεν μπορεί να περιμένει». Πολλάκις έχει και κωλυσιεργία. Είναι γνωστή η τακτική του filibuster στο αμερικανικό Κογκρέσο, όταν οι βουλευτές μιλούν επί ώρες για να εμποδίσουν την ψήφιση ενός νομοσχεδίου.
Για παράδειγμα η Νάνσι Πελόσι το 2018 μίλησε 8 ώρες και 7 λεπτά, προκειμένου να εμποδίσει τη θέσπιση ενός αντιμεταναστευτικού νόμου. Η πρακτική αυτή, που κρατάει ρίζες από την Αρχαία Ρώμη, εφαρμόζεται και στα Κοινοβούλια της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Καναδά, ακόμη και στο Ιράν, όταν είχε Κοινοβούλιο.
Επιπλέον, οι «αγκυλώσεις και ιδεοληψίες» είναι –δυστυχώς– μέρος του παιγνιδιού, διότι αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ένας κοινής αποδοχής χάρτης τον οποίο θα συμβουλευόμαστε για να ξεχωρίζουμε την ήρα των αγκυλώσεων από το στάρι της προόδου. Αν υπήρχε, δεν θα είχαμε Κοινοβούλιο. Θα αποφάσιζε κάποιος υπολογιστής. Γι’ αυτό και οι ιδεοληψίες καταπολεμούνται πολιτικώς, και ουχί με –συριζαϊκού τύπου– «υπερβάσεις» που διαβρώνουν την κοινοβουλευτική λειτουργία και τη Δημοκρατία.
Είναι επικίνδυνος ο μπιζιμποντισμός του «η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει» τις καλές κοινοβουλευτικές πρακτικές και τον σεβασμό των άρρητων κανόνων της Δημοκρατίας. Εμπεριέχει δε σπέρματα αλαζονείας, όπως η μομφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ «μιλάτε κι εσείς που…». Αυτό δεν προσβάλλει την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας· ή τουλάχιστον εκείνους που καταψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για όσα έκανε.