Τον Μάρτιο του 2008 πήρα για πρώτη φορά τα αγχολυτικά χάπια που μου είχαν συνταγογραφήσει. Με βοήθησαν να ηρεμώ από τον τρόμο που ένιωθα κάθε φορά που έβλεπα τον πρώην σύντροφό μου να με ακολουθεί. Ηταν ένας μπόντι μπίλντερ, 140 κιλών, που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απαθανατιζόταν με αυτόματα όπλα.
Οταν ήμασταν μαζί και θύμωνε, χτυπούσε με γροθιές το αμάξι του και ξερίζωνε με μανία τα φυτά έξω από το σπίτι μου. Χωρίσαμε και όταν έπαψε να με ακολουθεί, ανάσανα με ανακούφιση. Επιτέλους είχαμε τελειώσει.
Κι όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Δύο χρόνια αργότερα, αναζητώντας στο Google το ονοματεπώνυμό μου, ανακάλυψα μία ολόκληρη βιβλιοθήκη από γυμνές φωτογραφίες μου, μαζί με αυτές άλλων πρώην συντρόφων του. Το πλήρες όνομά μου, η πόλη όπου κατοικούσα και το επάγγελμά μου είχαν επίσης αναρτηθεί.
Ενιωσα τα πάντα να γυρίζουν γύρω μου. Τα χέρια μου έτρεμαν, αλλά έγραψα μήνυμα στον πρώην σύντροφό μου απαιτώντας να κατεβάσει τις φωτογραφίες. Με μπλόκαρε. Κάλεσα την αστυνομία, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, γιατί εκείνη την εποχή στην Φλόριντα δεν είχε διαπράξει κάτι παράνομο. Οι φωτογραφίες κατέβηκαν μόνο όταν έστειλα στην ιστοσελίδα ένα εξώδικο για παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων μου.
Δεν πέρασε, όμως, λίγος καιρός και οι φωτογραφίες μου εμφανίστηκαν εκ νέου. Η χειρότερη ιστοσελίδα είναι το PinkMeth.com, που έχει στόχο την ταπείνωση των γυναικών, με εξευτελιστικά σχόλια κάτω από κάθε φωτογραφία. Δίπλα στην κάθε φωτογραφία εμφανίζονται και σύνδεσμοι προς τους λογαριασμούς του θύματος σε Facebook, Twitter και MySpace.
Στα σχόλια, οι γυναίκες εκλιπαρούν για την αφαίρεση των φωτογραφιών τους. Διάβασα τα σχόλια κάτω από τις δικές μου φωτογραφίες και ένα χαράχθηκε στο μυαλό μου «Δεξιό κλικ και αποθήκευση». Ηταν μία αρρωστημένη υπενθύμιση του γεγονότος ότι όσες φορές κι αν κατέβαζα τις φωτογραφίες, θα εμφανίζονταν και πάλι.
Υπήρξα μία από τις πρώτες γυναίκες στις ΗΠΑ που κατέθεσε αγωγή για «εκδικητικό πορνό» και που μίλησα ανοικτά για την εφιαλτική μου εμπειρία.
Φυσικά δεν δικαιώθηκα, ούτε από το PinkMeth, ούτε από τον πρώην σύντροφό μου. Ωστόσο δικαιώθηκα όταν ο αστυνομικός, στον οποίο είχα απευθυνθεί αρχικά, αλλά είχε βάλει την υπόθεση στο αρχείο, απολύθηκε μετά μία μακρά έρευνα που πραγματοποίησε το γραφείο του σερίφη.
Πέρυσι η Νέα Υόρκη έγινε η 46η πολιτεία που ποινικοποίησε το εκδικητικό πορνό. Σε κάποιες πολιτείες αποτελεί πλημμέλημα, ενώ σε άλλες κακούργημα.
Η ουσία του προβλήματος
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι το εκδικητικό πορνό είναι ελευθερία του λόγου και ως εκ τούτου δεν πρέπει να ποινικοποιηθεί. Ωστόσο, προφανώς δεν έχουν κατανοήσει το πρόβλημα. Στη συντριπτική τους πλειονότητα τα θύματα είναι γυναίκες. Στην ουσία, το εκδικητικό πορνό στοχεύει να αποστερήσει από τις γυναίκες τον έλεγχο του σώματός τους και να τις εξαναγκάσει να ζουν σαν να είναι συλλογική περιουσία.
Ποτέ δεν θα λησμονήσω την απόλυτη μοναξιά που ένιωσα όταν, για πρώτη φορά, ανακάλυψα τις γυμνές μου φωτογραφίες. Ομως ταυτόχρονα πολλές άλλες γυναίκες βίωναν τον ίδιο κόμπο στο στομάχι, τη μοναξιά και την ντροπή.
Σήμερα είμαι καλά και η ιστορία μου είχε ένα ευτυχές τέλος. Ωστόσο, για κάθε ευτυχισμένο τέλος υπάρχει κάπου μία γυναίκα, θύμα του εκδικητικού πορνό, που σκέπτεται να βάλει τέλος στη ζωή της.
Η αλήθεια είναι ότι το εκδικητικό πορνό δεν είναι τίποτε άλλο από εικονικός βιασμός. Ακόμα και όταν μιλάμε για τη φρίκη που ζήσαμε, το κόστος είναι μεγάλο. Κάθε φορά που δημοσιοποιούμε την εμπειρία μας, οι γυμνές φωτογραφίες μας λαμβάνουν εκατομμύρια θεάσεις και διασπείρονται ακόμα περισσότερο. Ξαναζούμε την ίδια φρίκη από την αρχή.
Εμείς που αναλάβαμε τον κίνδυνο να αποκαλύψουμε αυτά που ζήσαμε, λένε πολλοί, σπάσαμε τον κύκλο της σιωπής. Στην πραγματικότητα δεν σιωπούσαμε τόσο καιρό. Απλώς κανείς δεν ήθελε να ακούσει.
* H Rebekah Wells είναι ιδρύτρια της οργάνωσης Women Against Revenge Porn.