Την περασμένη Πέμπτη η κυβέρνηση κατόρθωσε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να τελειώσει άδοξα γι’ αυτήν μια συνεδρίαση της Βουλής περί του περιβόητου «δήθεν ασύλου», που σε όλη τη διάρκειά της είχε το λεγόμενο «πάνω χέρι». Το κατόρθωσε φέρνοντας την τελευταία στιγμή στη Βουλή δύο άσχετες τροπολογίες (δεν συζητάμε για την ουσία του περιεχομένου τους) που φορούσαν εργασιακά και συνταξιοδοτικά, γεγονός που έδωσε την αφορμή σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αποχωρήσουν με καταγγελίες από την αίθουσα. Οι εξηγήσεις του αρμόδιου υπουργού Γ. Βρούτση, ότι ήταν αναγκασμένος να φέρει τις άσχετες τροπολογίες την τελευταία στιγμή για να μην είναι υποχρεωμένο το Δημόσιο να καταβάλει τον Αύγουστο τις υπέρογκες συντάξεις, δεν αποτελούν επαρκείς δικαιολογίες. Ας φρόντιζε να το πράξει νωρίτερα…
Τούτων λεχθέντων και επικεντρώνοντας στο βασικό θέμα της συγκεκριμένης συζήτησης, δηλαδή στο «δήθεν άσυλο» που επίσης δήθεν προστάτευε την ακαδημαϊκή ελευθερία, η ομιλία του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη ήταν από τις καλύτερες που έχει κάνει στο Κοινοβούλιο. Ηταν σύντομη, μεστή, ακριβώς επί του αντικειμένου, και παρουσίασε την πραγματικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων. Δεν ασχολήθηκε με την επάρκεια των σπουδών, ούτε με τη διδασκαλία – και σωστά. Δεν τίθεται αυτή τη στιγμή ζήτημα για τα μαθήματα, τη διδασκαλία ή τις γνώσεις που προσφέρει υπό ομαλές συνθήκες το ελληνικό πανεπιστήμιο στους φοιτητές. Ασχολήθηκε ακριβώς με τις συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργεί και το υποβαθμίζουν εξαιτίας της δράσης διαφόρων ομάδων, της βίας και της ανομίας που επικρατεί στους χώρους του.
Σε αντίθεση με τα εύστοχα επιχειρήματα που παρέθεσε ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να ιδεολογικοποιήσει την αντιπαράθεση, ξεφεύγοντας από την ουσία, το ΚΙΝΑΛ βρέθηκε σε φανερή αμηχανία και το ΚΚΕ στάθηκε πεισματικά στη γνωστή θέση ότι όλα γίνονται για να αποδυναμωθεί το… λαϊκό κίνημα. Ειδικά όμως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε για άλλη μία φορά ότι του είναι αδύνατον να ξεχωρίσει την κακή πραγματικότητα καταστάσεων από τις αυταπάτες. Αν αυτή η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με όσα πλασάρει ως ιδεολογία ή είναι αποτέλεσμά τους, τόσο το χειρότερο για τα πανεπιστήμια και ας φροντίσουν να προσαρμοστούν. Πάντως σε καμία περίπτωση από όσα λέχθηκαν στη συνεδρίαση δεν προέκυπτε το «μίσος» του Κυρ. Μητσοτάκη προς το δημόσιο πανεπιστήμιο και η εύνοιά του προς το ιδιωτικό, όπως υποστήριζε ο Αλ. Τσίπρας, με τα μυαλά στα… άσυλα.
Οχι ότι έχει τόση σημασία για του συριζαίους –ακόμη και για τους κουκουέδες–, ας πληροφορηθούν όμως ότι παντού διεθνώς, στην εποχή μας και πριν, σε όλα τα καθεστώτα, υπάρχουν κανόνες που να εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων. Χωρίς να μπαίνουμε βέβαια στο κεφαλαιώδες θέμα της ακαδημαϊκής ελευθερίας που εξαρτάται από το πολίτευμα της κάθε χώρας. Τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει ασφαλώς στη σημερινή Ελλάδα, όσο και αν ακόμη και σήμερα η λεγόμενη Αριστερά θέλει να βλέπει την αστυνομία σαν αντίπαλο των ελευθεριών του πολίτη. Με αυτή την έννοια είναι άγνωστο αν έχει νόημα η επισήμανση στους απανταχού υπερευαίσθητους Ελληνες καφενοαριστερούς ότι ο κάθε φοιτητής που γίνεται δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης –και σε άλλα φυσικά–, ένα από τα καλύτερα του κόσμου, υπογράφει συμβόλαιο.
Το συμβόλαιο αυτό είναι διπλό. Το ένα αφορά την αποδοχή των ακαδημαϊκών όρων που θέτει το πανεπιστήμιο στον φοιτητή, τις σπουδαστικές υποχρεώσεις του, την επισήμανση ότι θα σέβεται τους κανόνες του κολεγίου του –το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αποτελείται από 38 κολέγια–, αλλά και τα δικά του δικαιώματα απέναντι στο πανεπιστήμιο, όπως και τις σχέσεις, τα προνόμια και τις υποχρεώσεις του τελευταίου απέναντι στον φοιτητή. Το δεύτερο συμβόλαιο που υπογράφει ο φοιτητής είναι με το κολέγιό του, ένα μέρος αφορά τις ακαδημαϊκές λειτουργίες και το μεγαλύτερο τους κανόνες που πρέπει να σέβεται, μαζί με τις συνέπειες σε περίπτωση που τους παραβιάζει, στους κολεγιακούς χώρους. Κανείς φυσικά σε όλο τον κόσμο δεν διανοείται να υποστηρίξει ότι στην Οξφόρδη οι φοιτητές ζουν σε ανελεύθερο και καταπιεστικό καθεστώς. Εκτός και αν ανήκει στον κόσμο του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ!