Η ανεξαρτησία και τα Πρωτόκολλα
Κύριε διευθυντά
Θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω, αναφερόμενος σε σημείο άρθρου του κ. Στράτη Στρατήγη (βλ. «Κ» της 08-08-2019, σελ. 4), που ισχυρίζεται ότι «αποκτήσαμε το 1832 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου» ανεξάρτητο κράτος, ότι τούτο δεν είναι ακριβές.
Η απόκτηση της ανεξαρτησίας μας έγινε με τα υπογραφέντα στο Λονδίνο, στις 3 Φεβρουαρίου 1830, τρία Πρωτόκολλα με τα οποία προβλεπόταν η δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, τα σύνορά του και ότι το καθεστώς του θα είναι κληρονομική μοναρχία, με προσφορά του ελληνικού στέμματος στον πρίγκιπα Λεοπόλδο του γερμανικού οίκου του Σαξ-Κοβούργου και Γκότα (μετέπειτα πρώτου βασιλέως των Βέλγων) ο οποίος, ωστόσο, αρνήθηκε να ανέλθει στον ελληνικό θρόνο, γιατί οι υπ’ αυτού τεθέντες όροι δεν έγιναν αποδεκτοί από τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Προφανώς ο συντάκτης του άρθρου συγχέει τα ανωτέρω τρία Πρωτόκολλα με τη Σύμβαση του Λονδίνου, της 7ης Μαΐου 1832, που υπογράφηκε από τους αντιπροσώπους των τριών Προστάτιδων Δυνάμεων και τον πληρεξούσιο της Βαυαρίας, με την οποία προβλεπόταν ότι η Ελλάς θα είναι κράτος μοναρχικό, με κληρονομικό μονάρχη τον πρίγκιπα Οθωνα, δευτερότοκο γιο του Βασιλέως της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄.
Ιωάννης Κ. Θεοδωροπουλος, Δικηγόρος
Ο Αλή Κεμάλ Μπέη και… Quo vadis Boris?
Κύριε διευθυντά
Ο Αλή Κεμάλ Μπέη (1867-1922) δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου στην ιστορία των τουρκο-ελληνικών σχέσεων, αν και υπήρξε (για μικρό αλλά κρίσιμο διάστημα) υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας και ιδρυτής της Τουρκικής Φιλοβρετανικής Εταιρείας, φιλοδοξία της οποίας ήταν να δημιουργήσει δεσμούς φιλίας και αλληλοεξάρτησης μεταξύ των δύο χωρών. Οι φιλοδυτικές αποικιοκρατικές απόψεις του εξόργισαν τον νεότουρκο Ατατούρκ, ο οποίος μόλις ανέλαβε την εξουσία τον κατηγόρησε για εθνική προδοσία και διέταξε την εξόντωσή του, έπειτα από φριχτά βασανιστήρια, στα χέρια του στρατιωτικού δήμιού του, Νουρεντίν Ιμπραήμ Πασά.
Ο γιος του Αλή Κεμάλ, Οσμάν Γουίλφρεντ Κεμάλ, έσπευσε για προφανείς λόγους να αλλάξει το επώνυμό του από Κεμάλ σε Τζόνσον, οικογενειακό όνομα της Αγγλίδας γιαγιάς του και μετοίκησε στην Αγγλία όπου πολιτογραφήθηκε με το όνομα Wilfred Johnson. Εγγονός του Wilfred και γιος του Stanley Johnson (δημοσιογράφου με πολιτικές φιλοδοξίες) είναι ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός του HB Boris Johnson.
Η οικογένεια Johnson διατηρεί βέβαια σχέσεις με το τουρκικό παρελθόν της μέχρι σήμερα, αλλά και το οικογενειακό επώνυμο Σαμπίχα χρησιμοποιείται από μέλη της, όπως η αδελφή του Μπόρις, Rachel Sabiha Johnson, επίσης δημοσιογράφος.
Η μακροχρόνια αντιπαλότητα της Τουρκίας του Ερντογάν με την Ευρώπη βρίσκει βέβαια καλοδεχούμενο σύμμαχο το HB του Brexit, όπως άλλωστε και ο επιπόλαιος Μπόρις αβίαστα επικαλείται την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια της Αγγλίας από τα κελεύσματα των Βρυξελλών. Συνήγορό του έχει εκ προοιμίου τον αντιευρωπαίο λαϊκιστή Τραμπ, ο οποίος δήλωσε ότι ήδη ετοιμάζει ισχυρές εμπορικές συμφωνίες που αγκαλιάζουν το HB οικονομικά.
Αλλά τα γεγονότα είναι καταλυτικά και μιλούν μόνα τους: η Αγγλία του Μπόρις σιγά αλλά σταθερά απομονώνεται από την Ευρώπη, αποσχίζεται από τη φιλική της Σκωτία, αποβάλλεται από το προτεκτοράτο της Βόρειας Ιρλανδίας με νέα συνοριακή σύμβαση – το Ηνωμένο Βασίλειο αυτοδιαιρείται και αναζητεί νέες ταυτότητες και μάλιστα σε μια περίοδο που το Στέμμα δεν διαθέτει καμιά συνταγματική δυνατότητα ενωτικής παρέμβασης, ενώ ταυτόχρονα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των Συντηρητικών έχει περιοριστεί σε μια μόνον έδρα. Για τον ακράτητο, αμετροεπή, ασυνάρτητο, φιλόδοξο και εριστικό «νεότουρκο» πρωθυπουργό της Αγγλίας ταιριάζει το υπαρξιακό ερώτημα του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη: Quo vadis Boris?
Μιχαλης Μοσχος
Εθνικό έγκλημα η φυγή των νέων
Κύριε διευθυντά
Ολο αυτό τον καιρό λέγονται και γράφονται ένα σωρό πράγματα για την πρωτοφανή αναγκαστική μετανάστευση των νέων κυρίως, το λεγόμενο brain drain. Ζητώ συγγνώμη που θα αναφερθώ στην προσωπική περίπτωσή μου αφενός γιατί αυτήν γνωρίζω δυστυχώς καλά, αφετέρου όμως θεωρώ ότι αφορά και τις εκατοντάδες χιλιάδες ομοιοπαθείς.
Ο γιος μου, απόφοιτος του Μετσοβίου, μηχανικός του Τμήματος Υπολογιστών, φορολογικός κάτοικος Ελλάδος με συμμετοχή σε σχετική εταιρεία στον Καναδά, βιώνει τα τελευταία χρόνια την καταλήστευση του εισοδήματός του από το αποτυχημένο ελληνικό κράτος. Ετσι, και φέτος, του τα πήραν όλα με φόρους, προκαταβολή φόρου 100%, εισφορά Κατρούγκαλου κ.λπ., και αναγκάστηκε για πρώτη φορά «να τα κάνει δόσεις».
Μη καταδεχόμενος λοιπόν να εργασθεί «μαύρα» και μη έχοντας άλλη λύση, πέρασε πολύ δύσκολες διαδικασίες και τεστ για να πάρει άδεια εργασίας σε μια, μέχρι στιγμής, σοβαρή χώρα, τον Καναδά, και «όπου φύγει φύγει».
Τελικώς, δεν θα λογοδοτήσει κανείς γι’ αυτό το εθνικό έγκλημα που συντελείται και αποτελεί εσκεμμένη (τι άλλο;) αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης της χώρας που διώχνει τα παιδιά της και τα αντικαθιστά με αυτό το απίθανο συνονθύλευμα που εισβάλλει μαζικώς, ιδίως μετά το 2015, που «λιαζόταν στις πλατείες και μετά εξαφανιζόταν», σε σημείο που δημιουργήσαμε πρόβλημα και στην υπόλοιπη Ευρώπη;
Οσον αφορά τον κ. Μητσοτάκη και τα μέλλοντα φορολογικά του μέτρα, νομίζω ότι απλώς θα αφαιρέσει την κατσίκα από την παράγκα του Χότζα. Είναι, με λίγα λόγια, ασφυκτικά τα περιθώρια που του άφησαν οι προηγούμενοι Καππαδόκες.
Μιχ. Λιωσης
Τραμ συμφέρον πλην παρεξηγημένο
Κύριε διευθυντά
Σε μια χώρα με δημόσιο χρέος σήμερα 182% του ΑΕΠ, προσωπικά, πέρα από το μετρό, θα σκεφτόμουν περισσότερο το τραμ για τις μεγαλουπόλεις.
Και τούτο, διότι είναι δέκα φορές οικονομικότερο ανά χιλιόμετρο γραμμής, πολύ πιο ευέλικτο και σύντομο ως διάρκεια κατασκευής, που συμβάλλει τα μάλα στην ανάπλαση του αστικού περιβάλλοντος και στη δραστική μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Ακόμη, συνδυάζεται θαυμάσια με πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους, κάτι που έχει άμεση ανάγκη η Αθήνα και όχι μόνο. Το τραμ εδώ το έχουν δαιμονοποιήσει επειδή νομίζουν ότι παρεμποδίζει την κυκλοφορία των υπολοίπων ή έστω την περιορίζει.
Για το δεύτερο, ορθώς. Είναι και ζητούμενο άλλωστε για μια ανεκτή ποιότητα ζωής στις πόλεις. Για να αφήσει ο άλλος το Ι.Χ., πρέπει να του δώσεις μια εναλλακτική σύγχρονη, πολυτελή (αναφέρομαι στα οχήματα τραμ που αναμένονται για το δίκτυο της Αθήνας) και αξιόπιστη. Για το πρώτο, κανένα πρόβλημα επί της ουσίας δεν υπάρχει αν η χάραξη συνδυαστεί με ανισόπεδους κόμβους και μερική υπογειοποίηση όπου χρειαστεί.
Σε προηγούμενη επιστολή μου πρότεινα για το υφιστάμενο δίκτυο δύο τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά και από τον Πειραιά στο Κερατσίνι μπορεί σε μεγάλο βαθμό να πάει υπόγειο.
Επίσης, μια πολύ καλή ιδέα, που δεν έχει σκεφτεί κανείς προς το παρόν να εφαρμόσει για άμεση επέκταση του δικτύου τραμ, είναι ο «δυτικός-βόρειος περιμετρικός άξονας» από Πειραιά προς Αγία Παρασκευή, όπως τον προέβλεπε η πρόταση Πολύζου του 2004. Με σύνδεση σταθμών των γραμμών 1, 2, 3 και της μελλοντικής 4 του μετρό, συν τον προαστιακό/υπεραστικό σιδηρόδρομο.
Σπύρος Γιακουμακης