Δεν περνάει μέρα τα τελευταία δύο – τρία χρόνια που κάποιος Τούρκος αξιωματούχος να μην κάνει επιθετικές, κυριολεκτικά «νταηλίδικες», δηλώσεις κατά της Ελλάδας, κατά της Κύπρου ή κατά και των δύο μαζί. Φυσικά, τον τόνο τον δίνει ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν και ακολουθούν οι υπουργοί και οι στρατηγοί του με μικρές αυξομειώσεις, όμως το γενικό ύφος δεν αλλάζει. Αλλωστε, η Αγκυρα δεν αρκείται πλέον σε δηλώσεις, αλλά προχωρεί και σε ενέργειες για να δείξει ότι εννοεί αυτά που λέει, παράδειγμα οι έρευνες που κάνουν τα πλοία της στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Κάποια στιγμή αρχικά, οι δηλώσεις έδειχναν τις διαθέσεις του για αλλαγή του καθεστώτος της συνθήκης της Λωζάννης, κυρίως στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας, σταδιακά όμως οι δηλώσεις του περιέλαβαν και τα δυτικά, δηλαδή το Αιγαίο. Οταν διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, σχηματίστηκαν κάποιες συμμαχίες για την έρευνα και εκμετάλλευση, προσδιορίστηκαν οι ΑΟΖ των παρακείμενων χωρών, ανατέθηκαν δουλειές σε μεγάλες διεθνείς εταιρείες που έχουν την τεχνολογία και η Τουρκία έμενε έξω από όλα αυτά, οι δηλώσεις μετατράπηκαν σε απειλές, όπως πλέον οι πάντες γνωρίζουν.
Η πολιτική της Τουρκίας είναι πολύπλοκη και δεν είναι πάντα εύκολη η σωστή ερμηνεία των βλέψεων και των κινήσεων του καθεστώτος Ερντογάν. Με την επισήμανση ότι η στρατηγική της είναι εθνική και δεν πρόκειται να αλλάξει εάν λείψει αυτός από τη μέση. Διότι υπάρχουν ορισμένα αντικειμενικά στοιχεία. Η χώρα αυτή είναι ισχυρός παίκτης στην περιοχή· η ακτογραμμή της εκτείνεται στα 2.000 χιλιόμετρα περίπου (όχι μόνο στη Μεσόγειο, αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα), ιστορικά δεν μπλοφάρει και θα υπάρχει πάντα εκεί, δίπλα σ’ εμάς και στην Κύπρο. Επομένως, η Αγκυρα δεν πρόκειται να παραιτηθεί ποτέ από την προώθηση των συμφερόντων και τις διεκδικήσεις της στη «γειτονιά». Μόνο διαφορετικές τακτικές μπορεί να αλλάζει, ανάλογα με τη συγκυρία.
Με αυτά τα δεδομένα, εκείνο που προσπαθεί τώρα η Αγκυρα είναι η δημιουργία ενός κλίματος καθημερινότητας γεμάτου απειλές και ανασφάλεια. Εχει επιλέξει την Κύπρο ως τον αδύνατο κρίκο, για να εμπεδωθεί διεθνώς ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί από τις εξορύξεις και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών στην Ανατολική Μεσόγειο και ο άμεσος στόχος της είναι να παρασύρει με το καλό ή το άγριο την Ελλάδα σε μια διαπραγμάτευση. Εχει φροντίσει, εξάλλου, να κατοχυρώσει τη δική της ΑΟΖ επισημοποιώντας διεθνώς τις συντεταγμένες της –ενώ η Ελλάδα για κάποιον περίεργο λόγο αποφεύγει να κάνει– και, επομένως, η όποια διαπραγμάτευση πρόκειται να γίνει, όταν κάποτε γίνει, θα αφορά ελληνικούς και κυπριακούς χώρους…
Αυτός φαίνεται να είναι ο στόχος της Τουρκίας και οι ενδείξεις λένε πως τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση της Ελλάδας όσο και η σημερινή το έχουν αντιληφθεί, όπως και άλλα στελέχη της υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Δεν θα είναι, βεβαίως, εύκολη υπόθεση μια διαπραγμάτευση, γιατί θα απαιτεί συμβιβασμούς και η άλλη πλευρά δεν βοηθάει με τη στάση της…