Γιατί πήρε τα βουνά

5' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Όταν πάω για χαρτογράφηση στα νησιά, επιλέγω να είναι άνοιξη ή φθινόπωρο. Και είναι τόση η ομορφιά γύρω μου, που απορώ γιατί είμαι μόνος. Όταν πάω για χαρτογράφηση στα βουνά, επιλέγω να είναι καλοκαίρι. Και είναι πάλι τόση η ομορφιά γύρω μου, που αναρωτιέμαι πού είναι όλοι οι άλλοι. Στον δικό μου εσωτερικό «χάρτη» έχω σημαδέψει μια παραλία στο Αιγαίο που τη θεωρώ ως τον επίγειο παράδεισο. Πηγαίνω εκεί όσο πιο συχνά μπορώ, Απρίλιο, Μάιο, ως τα μέσα Ιουνίου, και μετά πάλι τον Οκτώβριο, κάποιες φορές και τον Νοέμβριο. Είμαι μόνος, είναι όλη δική μου. Τα νερά είναι ακόμα δροσερά, αλλά απολαμβάνω κολύμπι στα πιο κρυστάλλινα νερά, στην πιο γαλήνια θάλασσα. Στεγνώνω στον ήλιο χωρίς να καίγομαι, κοιμάμαι κάτω από τα αστέρια χωρίς να κρυώνω. Η ίδια αυτή παραλία τον Αύγουστο, είτε με την πολυκοσμία (τις λίγες καλές μέρες χωρίς άνεμο), είτε με το μελτέμι, είναι ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο από αυτό που έχω λατρέψει. 

Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, η δική μου εσωτερική «πυξίδα» με οδηγεί στα βουνά, που εδώ στην Ελλάδα δεν απέχουν ποτέ πολύ από τη θάλασσα. Ταξιδεύω με τη μοτοσικλέτα μου στα γραφικά χωριά του Πάρνωνα με τις δροσερές πλατανοσκεπασμένες πλατείες του, και όποτε με τραβάει το μπλε κατηφορίζω μέχρι τις ακτές της Λακωνίας που κρύβουν δεκάδες ερημικές και δυσπρόσιτες παραλίες. Περπατάω στα μονοπάτια μέσα στα δάση με τις καστανιές και τις αγριόλευκες στο Πήλιο, και μετά την πεζοπορία καταλήγω αργά το απόγευμα σε κάποια παραλία προς τη μεριά του Αιγαίου, όταν έχει φύγει ο πολύς κόσμος. Εξερευνώ τα άγνωστα και ακόμη αχαρτογράφητα Ακαρνανικά Όρη με τις άγριες ορθοπλαγιές, τις αιωνόβιες βελανιδιές και τα αρχαία μονοπάτια που χρησιμοποιούν οι βοσκοί εδώ και αιώνες, και, πριν νυχτώσει, κατεβαίνω στη γειτονική Πάλαιρο που έχει όλα τα καλά του ελληνικού καλοκαιριού χωρίς την πολυκοσμία. Αλλά και η ορεινή ενδοχώρα έχει όλη τη δροσιά που αναζητάει κανείς το καλοκαίρι, ακόμα και χωρίς να υπάρχει κοντά η θάλασσα. Ο Κόζιακας, ο Σμόλικας, τα Άγραφα, τα βουνά της Ροδόπης είναι γεμάτα πηγές, καταρράκτες, ορεινές λίμνες, ποτάμια, σκιερά δάση. Έχουν όλη τη δροσιά και όλη την ομορφιά που μπορεί να ονειρευτεί κανείς, και ταυτόχρονα έχουν μοναδικά ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία, εξαιρετικά τοπικά προϊόντα και τοπική κουζίνα, φιλόξενους κατοίκους που δεν έχουν «διαβρωθεί» από το τουριστικό τσουνάμι που πλήττει την παραθαλάσσια τουριστική βιτρίνα της χώρας μας. Είναι πανέμορφοι τόποι που έχουν όλα όσα αναζητούν οι απαιτητικοί φυσιολάτρες, οι «ψαγμένοι» ταξιδιώτες. 

 

Γιατί πήρε τα βουνά-1

Ορειβάτης, αναρριχητής, ποδηλάτης και δύτης· ορισμένες μόνο από τις ιδιότητες του Στέφανου Ψημένου.

 

Το παράδειγμα του Τιρόλο

Γιατί λοιπόν είμαι σχεδόν μόνος στα νησιά την άνοιξη και το φθινόπωρο, που είναι η καλύτερη εποχή τους, και σχεδόν μόνος στα βουνά το καλοκαίρι; Για ποιο λόγο 30 εκατομμύρια επισκέπτες από το εξωτερικό και σχεδόν όλοι οι Έλληνες στριμώχνονται ο ένας πάνω στον άλλον για δύο μόνο μήνες κάθε καλοκαίρι στις παραλίες, και όλους τους άλλους μήνες του χρόνου οι ταξιδιώτες ταξιδεύουν αλλού; Γιατί δεν έχουμε τουριστική περίοδο 12 μήνες τον χρόνο όπως, για παράδειγμα, το Τιρόλο στη βόρεια Ιταλία, μια περιοχή σχεδόν όσο η Πελοπόννησος, που δεν έχει ούτε θάλασσα ούτε μνημεία, κι όμως προσελκύει 35 εκατομμύρια επισκέπτες, περισσότερους από όσους όλη η Ελλάδα μαζί, με τη Σαντορίνη της και τη θάλασσά της και την Ακρόπολή της;

Μετά από 30 χρόνια στους δρόμους, στα μονοπάτια, στα βουνά και στη θάλασσα, ως συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών και χαρτογράφος, ως ορειβάτης, αναρριχητής, ποδηλάτης και δύτης, μετά από δεκάδες ταξίδια σε χώρες του εξωτερικού που έχουν πετύχει τον στόχο της πολύμηνης (ή και 12μηνης) τουριστικής σεζόν, ξέρω την απάντηση. Και είναι προφανής. Η Ελλάδα δεν έχει παρά ελάχιστα σηματοδοτημένα μονοπάτια, και από αυτά ελάχιστα έχουν πραγματικά καλή σηματοδότηση, ώστε να μη χάνεται ο πεζοπόρος. Το καλό παράδειγμα της Άνδρου, όπου το δίκτυο των σηματοδοτημένων μονοπατιών (έργο εθελοντών, παρακαλώ!) έχει δημιουργήσει τουριστικό ρεύμα στο νησί την άνοιξη και το φθινόπωρο, είναι χαρακτηριστικό. Αυτό θέλουν οι πεζοπόροι, και όχι μπογιατισμένα βράχια, πινακίδια καρφωμένα στα δέντρα, ή έργα βιτρίνας με εντυπωσιακές ενημερωτικές πινακίδες και καθόλου έργα ουσίας. Η Ελλάδα έχει αμέτρητες ορθοπλαγιές, αλλά σε ελάχιστες από αυτές έχουν οργανωθεί σωστά σχεδιασμένα αναρριχητικά πεδία. Το καλό παράδειγμα της Καλύμνου και του Λεωνιδίου δείχνουν τον δρόμο, κι αυτός είναι ο δρόμος που θα φέρει κόσμο (και χρήματα) σε εποχές και σε περιοχές της πατρίδας μας που μαραζώνουν στην αφάνεια. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η αυτόνομη κατάδυση απαγορευόταν στην Ελλάδα, κι έτσι εκατομμύρια αυτοδύτες πήγαιναν (και συνεχίζουν να πηγαίνουν) για καταδυτικό τουρισμό στη γειτονική Αίγυπτο που έχει εξελιχθεί σε καταδυτικό παράδεισο. Κι όμως ο βυθός του Αιγαίου είναι ένα απέραντο γαλάζιο μουσείο γεμάτο αρχαία και νεότερα ναυάγια, και θα μπορούσε να είναι ένας από τους κορυφαίους προορισμούς για αυτή την πολυπληθή ομάδα ταξιδιωτών με την πολύ μεγάλη αγοραστική δύναμη. Όσο για τις σηματοδοτημένες ποδηλατικές διαδρομές και τα οργανωμένα πάρκα ορεινής ποδηλασίας, είναι απλά ανύπαρκτα στη χώρα μας. 

 

Γιατί πήρε τα βουνά-2

Ένα από τα λίγα σηματοδοτημένα μονοπάτια στην Ελλάδα: το καλό παράδειγμα της Άνδρου. 

 

Πηγαίνετε κόντρα στο ρεύμα

Όλοι οι υπουργοί Τουρισμού μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στην παραθαλάσσια καλοκαιρινή μας βιτρίνα, και άφησαν στην τύχη της την ορεινή ενδοχώρα. Αδιαφόρησαν για τον στόχο της επέκτασης της τουριστικής περιόδου, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με έργα υποδομής στον τομέα του λεγόμενου «αθλητικού τουρισμού αναψυχής» (ή των εναλλακτικών μορφών τουρισμού, όπως τις λέει ο πολύς κόσμος). Ο νέος μας υπουργός Τουρισμού, ως υπουργός μιας μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης που θέλει να μας κάνει μια σύγχρονη χώρα, ελπίζω να σκεφθεί διαφορετικά. Μέχρι τότε, εσείς ξέρετε: πηγαίνετε κόντρα στο ρεύμα. Όταν οι άλλοι είναι στις παραλίες, πηγαίνετε στα βουνά. Και μέχρι να αποκτήσει και η χώρα μας την απαραίτητη υποδομή που έχει όλη η υπόλοιπη Ευρώπη για να μπορεί να πηγαίνει ο κόσμος στα βουνά με ασφάλεια, χωρίς να κινδυνεύει και χωρίς να χάνεται, γραφτείτε σ’ έναν ορειβατικό ή πεζοπορικό σύλλογο, μάθετε να διαβάζετε και να χρησιμοποιείτε έναν αξιόπιστο πεζοπορικό χάρτη, ακολουθήστε έναν φίλο σας ορειβάτη στα βουνά, τώρα το καλοκαίρι. Και θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι οι θησαυροί δεν βρίσκονται θαμμένοι κάπου βαθιά ή κρυμμένοι κάπου μακριά, αλλά είναι ακριβώς δίπλα σας. Και ότι ο καθοριστικός παράγων για να τους δείτε και να τους απολαύσετε είναι η εποχή του χρόνου που θα τους αναζητήσετε. ■

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή