Η φύση ως… βολικό ντεκόρ

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο επαγγελματισμός αλλά και ο ζήλος που έχουν δείξει τα στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος, της Πολεμικής Αεροπορίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όλων όσοι ενεπλάκησαν και εξακολουθούν να εργάζονται για την αντιμετώπιση των καταστροφικών πυρκαγιών τις τελευταίες ημέρες, αποτελούν εξαιρετικά νέα για την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού μιας σημαντικής μερίδας του δημοσίου τομέα. Είναι απολύτως σαφές ότι τα χειρότερα αποφεύχθηκαν στην Εύβοια λόγω της συσσωρευμένης εμπειρίας και του εξαιρετικά αποτελεσματικού συντονισμού των δυνάμεων που επιχείρησαν εκεί, ωστόσο αυτά δεν αρκούν. Κατ’ αρχάς απαιτείται άμεση ενίσχυση των υλικών μέσων αντιμετώπισης των πυρκαγιών, με τρόπο που αυξάνει τη δυνατότητα παρέμβασης των δυνάμεων πυρόσβεσης μετά το ξέσπασμα μιας πυρκαγιάς.

Το δεύτερο μέτωπο το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε καλοκαίρι, οποιαδήποτε υπηρεσία, είναι και το πιο ύπουλο. Και τούτο, διότι είναι κάτι που δεν μπορεί να αστυνομευθεί, να οριοθετηθεί, να αντιμετωπιστεί. Είναι το μέτωπο της ατομικής ευθύνης των ίδιων των πολιτών, ατόμων, όλων όσοι, τέλος πάντων, μετακινούμαστε, παραθερίζουμε και, εν τέλει, διαβιούμε σε αυτή τη χώρα. Οποιος ήδη περιδιάβηκε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας (με ελάχιστες εξαιρέσεις) μέσα στο καλοκαίρι δεν μπορεί παρά να καταλήφθηκε από αυτό το συναίσθημα ματαίωσης που προκαλεί η θλίψη. Σκουπίδια, ανύπαρκτη ανακύκλωση, αυτοσχέδιες χωματερές συνθέτουν το τοπίο σε πολλές παραλιακές περιοχές. Σε ορεινά και ημιορεινά, όλο και κάποιος έχει τη φαεινή ιδέα να ανάψει φωτιά για… μπάρμπεκιου ή για να κάψει χόρτα, ακόμη και σε δασικές περιοχές, ακόμη και αν είναι ορατό ότι σε κάποιο παιχνίδισμα του ανέμου μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για καταστροφή.

Δυστυχώς, οι εικόνες αυτές έχουν ως πρωταγωνιστές και πολύ νέους ανθρώπους οι οποίοι, θεωρητικά τουλάχιστον, θα περίμενε κάποιος ότι αντιλαμβάνονται καλύτερα από τους παλαιότερους τους κινδύνους που κρύβει για την υγεία και το περιβάλλον η ανευθυνότητα. Επιπλέον, η –πάσης φύσεως– ρύπανση μοιάζει να μη γνωρίζει εισοδηματικά όρια. Φαίνεται ότι παρά τις πολυετείς, επίμονες και πολλές φορές δαπανηρές εκστρατείες για περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, αυτή τελικά παραμένει ένα μέγεθος το οποίο περιορίζεται στα χαρτιά. Η ευαισθησία απέναντι στη φύση αποτελεί περισσότερο μια δηλωμένη προτίμηση στη θάλασσα και στο δάσος ως ντεκόρ για το Ινσταγκραμ. Τελικά, θα «πάμε» αμέριμνοι και χαμογελαστοί…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή