Τα μέιλ με τις ανακοινώσεις νέων παραστάσεων και επαναλήψεων για τη νέα θεατρική σεζόν, πληθαίνουν κάθε μέρα, σχηματίζοντας τις πρώτες εντυπώσεις για τον θεατρικό χειμώνα που ξεκινάει σύντομα. Τα χαρακτηριστικά της; Παρόμοια με τον περσινό ή και τον προπέρσινο θεατρικό χειμώνα. Πλήθος παραγωγών σε μια κορεσμένη θεατρική αγορά που έμαθε να υπερκαταναλώνει, και να απλώνεται αχόρταγα σε νέους χώρους, συχνά ακατάλληλους. Με σολντ άουτ σε αίθουσες 30 θέσεων.
Χώρους που συχνά επιλέγονται ως δέλεαρ για να κερδίσουν μεγαλύτερο κοινό, νεανικό τις περισσότερες φορές, το οποίο δεν δυσανασχετεί με την έλλειψη βασικών υποδομών. Κάποιοι αποτελούν έκπληξη και συνδέονται πράγματι με το ύφος της παράστασης, αλλά πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο. Λες και επιλέχθηκαν για την επικοινωνιακή προβολή της.
Επειτα είναι και η απουσία σκηνικών που βόλεψε πολλούς μέσα στην κρίση. Ξεκίνησε από την ανάγκη για λιγότερα έξοδα, κυρίως στα αδύναμα νεανικά σχήματα των οποίων οι συντελεστές τους είχαν να αντιμετωπίσουν και την απλήρωτη εργασία, αλλά γρήγορα παρουσιάστηκε ως άποψη. Για τη θεατρική σύγχυση που επικαλούνται πολλοί αυτά τα χρόνια, ευθύνεται και η τάση όλοι να τα κάνουν όλα. Σκηνοθετούν, μεταφράζουν, διασκευάζουν, παίζουν, αλλά δεν προλαβαίνουν να εμβαθύνουν. Oμως η δουλειά του ηθοποιού είναι συνυφασμένη με την έννοια του χρόνου. Ο Γιάννος Περλέγκας τον περασμένο Απρίλιο στην «Κ» ήταν απαισιόδοξος: «Το τοπίο είναι κατεστραμμένο, θανατερό, συνδυάζεται με τον υπερπληθωρισμό των παραστάσεων που αντίκειται σε μια δουλειά που έχει κάτι χειρωνακτικό. Δεν μπορεί να υπάρξει πια το μοντέλο του Λευτέρη Βογιατζή που έκανε 8 μήνες πρόβες».
Η έλλειψη χρόνου και πολύμηνης προετοιμασίας συντελεί στο θαμπό τοπίο που ριζώνει, με τις 1.000 και πλέον παραστάσεις, τις διασκευές, των μη θεατρικών κειμένων, το φλερτ με τη λογοτεχνία (η θεατρική της μεταφορά δεν πετυχαίνει εύκολα), την εμμονική επιστροφή στη νοσταλγία, τα δάνεια από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Και όμως: Σε αυτό τον γιγαντισμό και τη βιασύνη για εναλλαγές, πάντα υπάρχουν δουλειές που ξεχωρίζουν. Παραστάσεις που το αξίζουν πραγματικά, όχι επικοινωνιακά.