Ωρα (και) ατομικής ευθύνης

1' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το έχετε παρατηρήσει ότι κάθε κακής είδησης, ύστερα από κάθε καταστροφικό γεγονός, ακολουθεί μονίμως το κυνήγι μαγισσών, η αναζήτηση «στόχου» για εξοστρακισμό ή λιθοβολισμό, ενίοτε δε και οι βουτιές μέσα σε θάλασσες συνωμοσιολογίας; Στη μεγάλη εικόνα της «επόμενης ημέρας», αν όχι και την ώρα της καταστροφής, κυριαρχούν οι φιγούρες εκείνων που βλέπουν τις ευθύνες –πάντα– των άλλων.

Για όσα άσχημα (μας) συμβαίνουν πάντα θα φταίει ο γείτονας, η κυβέρνηση, η ΔΕΗ, οι εμπρηστές, η δημοτική αρχή, η πρυτανεία, ο δημόσιος υπάλληλος, ο επιχειρηματίας, η Τροχαία, οι ΗΠΑ, οι Βρυξέλλες, το ΔΝΤ, τα ανθελληνικά κέντρα του εξωτερικού, οι μετανάστες, οι Ελοχίμ και τα Νεφελίμ. Ολοι τους, για όλα: από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Και πάντα, από αυτή τη μεγάλη εικόνα, απουσιάζει το «Και εγώ; Τι μπορώ να κάνω εγώ; Ποιο είναι το δικό μου μερίδιο ευθύνης;».

Στα πολλά χρόνια της μικρής ζωής μου, είδα μεγάλο αριθμό καταστροφικών ή και φονικών πυρκαγιών. Είδα και τις αντιδράσεις. Μα δεν είδα δράσεις. Είδα τις αρμόδιες αρχές κάθε φορά να πραγματοποιούν έρευνες και να εξετάζουν σενάρια εμπρησμού. Είδα και σε ορισμένες περιοχές, «ύποπτες» για συγκεκριμένη αιτία πρόκλησης περιβαλλοντικής καταστροφής, να «ξεφυτρώνουν» ύστερα από λίγο ανθρώπινες κατασκευές. Μα δεν είδα έλεγχο και τιμωρία. Είδα πολιτικούς να τσακώνονται για τη συνταγματική αναθεώρηση και ειδικότερα για το «τι είναι δάσος». Μα δεν είδα απόφαση. Ακουσα, μελέτησα πρόχειρες ή και επιστημονικές συζητήσεις σχετικά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Μα δεν είδα πρωτοβουλίες. Ούτε μικρές, ούτε μεγάλες. Και έτσι είδα η κλιματική αλλαγή να γίνεται, πια, κλιματική κρίση.

Κι έπειτα, σου λέει ο άλλος: «Μα δεν βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο; Την πύρινη λαίλαπα στη Σιβηρία και τις τόσες καταστροφές σε κράτη με ισχυρό κρατικό μηχανισμό, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες; Δεν είναι μόνον ελληνικό το φαινόμενο». Τελειώσαμε λοιπόν; Πρέπει να πούμε «εδώ είναι Ελλάδα, τίποτα δεν μπορεί να γίνει» και απλώς να περιμένουμε τα χειρότερα;

Στα πολλά χρόνια της μικρής ζωής μου είχα την τύχη και την ευλογία να συναντήσω πολλούς που δεν σκέφτονται «έτσι». Το μόνο μειονέκτημα είναι πως δεν έχουν βρει ακόμα τον τρόπο να συντονίσουν τις δυνάμεις τους. Για να καταστεί και δικό μας γνώρισμα η ατομική πρωτοβουλία προστασίας και καθαρισμού του περιβάλλοντος από κάθε είδους σκουπίδια μας: τα εύφλεκτα στα ζεστά καλοκαίρια και τα «φράγματα» στους βροχερούς χειμώνες. Και για να απαιτηθεί από τις κάθε είδους Αρχές το αυτονόητο: να είναι σωστά προετοιμασμένες έναντι των ακραίων, πλην όμως προβλέψιμων πλέον, καιρικών φαινομένων. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή