Οταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανέλαβε μετά πολλού κόπου την πρωθυπουργία το 1990, οι εταίροι της Ελλάδος ανάσαναν με ανακούφιση. Οι θέσεις και οι ενέργειες του Ανδρέα Παπανδρέου, κυρίως όσον αφορά το ΝΑΤΟ αλλά και εν μέρει την ΕΟΚ, η ένταση με την Τουρκία και γενικώς οι διεθνείς πρωτοβουλίες του είχαν προκαλέσει οργή, όχληση και στην καλύτερη περίπτωση αμηχανία, για μία οκταετία.
Τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά σήμερα με τον πρωθυπουργό της χώρας Κυριάκο Μητσοτάκη, που αναμένεται να συναντηθεί το απόγευμα με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν. Διότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, από τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν προέβη σε πλήρη ανατροπή της επί εξάμηνο πολιτικής που είχε ακολουθήσει, υπήρξε ο πλέον συνεργάσιμος Ελλην πρωθυπουργός τόσο έναντι των ΗΠΑ όσο και της Ε.Ε.
Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα που είχε συνομολογήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ως έχει, δίχως καμία αλλαγή τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο, διότι ανεξαρτήτως ποία η κυβέρνηση και ποίος ο πρωθυπουργός της χώρας, οι σύμμαχοι και οι αντίπαλοί μας αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως «όλον», ως μία συνεκτική ενότητα που οφείλει να κινηθεί εντός του πλαισίου εις το οποίο ενετάχθη οικεία βουλήσει.
Πέραν τούτου, δεν είναι δυνατόν να αποκρούουν οι Βρυξέλλες ασυζητητί –μέχρις στιγμής τουλάχιστον– την πρόταση του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον για επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας που είχε συνομολογήσει η προκάτοχός του και να δεχθούν αλλαγές στο πρόγραμμα της κυβερνήσεως Αλέξη Τσίπρα με τους θεσμούς.
Σε δεκατέσσερις υπολογίζονται οι εκκρεμότητες του προγράμματος που κληρονόμησε ο κ. Μητσοτάκης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τις οποίες οφείλει να υλοποιήσει. Πέραν τούτου, στο θέμα της Βορείου Μακεδονίας, οι εταίροι μας αναμένουν αγαστή συνεργασία της κυβερνήσεως της Ν.Δ. για προώθηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων αυτής της χώρας με την Ε.Ε.
Αυτά δεν αναιρούν τη χρησιμότητα των επισκέψεων του κ. Μητσοτάκη σήμερα στο Παρίσι, στο Βερολίνο αργότερα και τέλος στη Χάγη. Το ουσιώδες για την κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι να απογαλακτιστεί από την προεκλογική συνθηματολογία, που ορθώς χρησιμοποίησε προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία, και να αντιληφθεί εκ του σύνεγγυς και επί της ουσίας τις προτεραιότητες της Ε.Ε. στην κρισιμότερη ίσως φάση της ιστορίας της. Εξάλλου, αυτό ούτως ή άλλως θα συμβεί, όπως κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν.