Μεσοκαλόκαιρο ★★★½
ΤΡΟΜΟΥ (2019)
Σκηνοθεσία: Αρι Αστερ
Ερμηνείες: Φλόρενς Πιου,
Τζακ Ρέινορ, Γουίλ Πόουλτερ,
Γουίλιαμ Τζάκσον Χάρπερ
Εχοντας δημιουργήσει αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά του με την περσινή ενδιαφέρουσα (αλλά άνιση) «Διαδοχή», ο Αρι Αστερ επιστρέφει εδώ με μια πολύ πιο πλήρη και εξαιρετικά ηλιόλουστη ταινία τρόμου. Το «Μεσοκαλόκαιρο» έχει για πρωταγωνιστές του μια παρέα νεαρών Αμερικανών, οι οποίοι θα ακολουθήσουν στις καλοκαιρινές διακοπές τον Σουηδό φίλο τους, Πέλε, στην απομονωμένη κοινότητα της πατρίδας του, από όπου προέρχεται. Εκεί θα βρεθούν μπροστά σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, με ανθρώπους που δείχνουν να ζουν σε πλήρη αρμονία τόσο μεταξύ τους όσο και με τη φύση. Σύντομα ωστόσο, και ενώ στον οικισμό ξεκινάει μια μεγάλη ετήσια γιορτή, οι επισκέπτες θα καταλάβουν πως κάτι τρομακτικό σκιάζει τον παράδεισο.
Οπως και στη «Διαδοχή» έτσι και εδώ, ο Αστερ εμπνέεται από τη συναρπαστική μυθολογία των cults και των κλειστών κοινοτήτων, οι οποίες συχνά κρύβουν σκοτεινά μυστικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μια ιδιότυπη μείξη παραθρησκευτικών οργανώσεων, ναζιστικών πειραμάτων και «παιδιών των λουλουδιών», προκειμένου να δημιουργηθεί αυτή η παράξενη κοινότητα. Οι τελετές της, που έχουν αρχέγονα χαρακτηριστικά, συνδέονται κυρίως με τη φύση αλλά και τη συνέχεια της κοινότητας μέσω της κατάλληλης… αναπαραγωγής.
Μέσα σε αυτόν τον σχεδόν παράλληλο κόσμο βρίσκονται παγιδευμένοι οι ανυποψίαστοι Αμερικανοί τουρίστες και αυτό που ξεκινάει με μερικά αθώα «μαγικά» μανιτάρια, εξελίσσεται σε ζωντανό εφιάλτη δίχως τελειωμό. Τα κλισέ είναι σίγουρα άφθονα, σε κάποιες ωστόσο περιπτώσεις απολαυστικά ανεστραμμένα: Αντί για το σκοτάδι, για παράδειγμα, που συνήθως φιλοξενεί τους τρόμους, εδώ έχουμε την αδιάκοπη μέρα του βόρειου καλοκαιριού, ένα αποκαλυπτικό φως που φανερώνει τα πάντα με πρωτόγνωρη ωμότητα και σκληράδα.
Οι ουσίες
Επιπλέον, στο βγαλμένο από τις σελίδες του μύθου χωριό δεν υπάρχουν τέρατα ή άλλου είδους κακοποιά στοιχεία, παρά μόνον λευκοφορεμένοι κατάξανθοι άνθρωποι (σας θυμίζει τίποτα;), παιδιά, νέοι και γέροι, με στεφάνια λουλουδιών στα μαλλιά και αγάπη για τις παραισθησιογόνες ουσίες. Οι ξένοι πρωταγωνιστές, προεξάρχουσας της ήδη προβληματισμένης Ντάνι –εξαιρετική στον ρόλο η Φλόρενς Πιου–, δεν βρίσκονται να αναπηδούν με τα γνώριμα jump scares αλλά βυθίζονται σταδιακά και μαζί με τον θεατή σε μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα. Καλλιτεχνικά αυτό συμβαίνει μέσω της εκπληκτικής φωτογραφίας καθώς και με τα ευρείας λήψης πλάνα που αποκαλύπτουν το σύνολο ενώ ταυτόχρονα κρύβουν τις τρομακτικές λεπτομέρειες.
Home Cinema: Η άνοδος και η πτώση ενός σύγχρονου «Νονού»
Ο αδίστακτος ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2019)
Σκηνοθεσία: Ρενάτο ντε Μαρία
Ερμηνείες: Ρικάρντο Σκαμάρτσιο,
Σάρα Σεραϊότσο, Αλεσάντρο Τεντέσκι
Στα άδυτα της ιταλικής μαφίας –και συγκεκριμένα της μιλανέζικης– της δεκαετίας του 1980, μας ταξιδεύει αυτή την εβδομάδα το Netflix. Το φιλμ του Ρενάτο ντε Μαρία («Ξενοδοχείο ο φόβος») έχει για πρωταγωνιστή του τον Σάντο Ρούσο, έναν ατίθασο νεαρό με καταγωγή από την Καλαβρία, ο οποίος θα εξελιχθεί σε βασικό «παίκτη» στην εγκληματική σκηνή της ιταλικής μεγαλούπολης.
Καθώς τα χρόνια περνούν και ο Σάντο παίρνει όλο και μεγαλύτερα ρίσκα, η ζωή του ξεφεύγει πια από τον έλεγχο και βυθίζεται σε μια δίνη αυτοκαταστροφής.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο, βασίζει την επιτυχία της ταινίας σε δύο βασικούς άξονες: την εξαιρετική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, θυμίζοντας το επίσης μαφιόζικο «Suburra» και τις ταινίες του Ματέο Γκαρόνε και την πληθωρική παρουσία του πρωταγωνιστή του, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο («Τζον Γουίκ 2»). Ο τελευταίος ερμηνεύει με χαρακτηριστική άνεση τον μαφιόζο που ξεκινάει από το μηδέν για να κατακτήσει τον υπόκοσμο σε μια (ακόμη) παραλλαγή του θρυλικού Τόνι Μοντάνα. Οι ωραίες γυναίκες και τα γρήγορα αυτοκίνητα είναι η αδυναμία του, ενώ δεν φοβάται να λερώσει τα χέρια του και, όπως είναι φυσικό, τα… αμαρτήματα πληρώνονται. Η ταινία πάντως χάνει κάπως τον ρυθμό της στο δεύτερο κομμάτι, ύστερα από το καταιγιστικό πρώτο, καθώς τα όσα παρακολουθούμε εκεί δεν αιτιολογούνται πάντα από το χτίσιμο των χαρακτήρων και την εξέλιξη της πλοκής. Οπως είπαμε βέβαια εδώ το βασικό στοιχείο είναι η ατμόσφαιρα και οι «ψαρωτικές» ατάκες. Οταν για παράδειγμα ο νεαρός Σάντο κάνει ένα πέρασμα από τη φυλακή, τα βρίσκει σκούρα με τα εκεί αφεντικά. Σύντομα ωστόσο πιάνει φιλίες με έναν Σικελό και όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος «συμβαίνει σπάνια, αλλά όταν δυο νότιοι τα βρουν μεταξύ τους, τότε οι καλές μέρες έχουν τελειώσει για όλους τους υπόλοιπους».