Ανέμων και υδάτων

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Επέστρεψα σε μια Αθήνα μισο-άδεια και, κυρίως, αεράτη. Που σημαίνει, επέστρεψα σε μια Αθήνα δροσιστική. Είναι αυτές οι απολαυστικές ανάπαυλες ανάμεσα στους αφόρητους καύσωνες και στις ακόμα πιο ανυπόφορες, κολλώδεις υγρασίες που σου τσαλακώνουν τα νεύρα. Είναι αυτές οι παύσεις από το «βαθύ καλοκαίρι». Η λέξη-κλειδί εδώ είναι μία: άνεμος. Οταν φυσάει, η ασφυκτική πόλη ξανανιώνει. Εκτός πόλης, ο άνεμος μπορεί να σε διαλύσει: απαγορευτικά στα λιμάνια, αμμοβολές στην παραλία, συνεχές βουητό στα υψώματα των νησιών – για να μη μιλήσουμε για τον σοβαρό κίνδυνο των πυρκαγιών στα δάση.

Δεν είναι τόσο ότι με τον άνεμο, ο πλανήτης μοιάζει να φρεσκάρεται. Οτι με έστω και έναν σχετικά δυνατό βοριά, η ορατότητα αποκτά άλλη καθαρότητα (από το Νέο Φάληρο διαγράφεται ανάγλυφη στο βάθος η Αίγινα, ενώ το σούρουπο πάνω από την Καστέλλα αποκτά μια φωτογραφική πορφυρή απόχρωση που έρχεται σε συνδυασμό με ένα καθάριο, ξάστερο μπλε που πάει να γίνει βαθύ μαύρο). Αντίθετα, όταν φυσάει ο σιρόκος, ερχόμενος από την Αφρική και σαρώνοντας τη Μεσόγειο, τα πάντα θολώνουν, το δέρμα κολλάει, το ίδιο και το μυαλό. Στην ουσία, είναι σαν να μη φυσάει καθόλου. Ο μόνος πραγματικός άνεμος είναι ο βοριάς, από αυτή την έννοια.

Είναι κάτι άλλο με τον άνεμο: μπορείς να τον νιώσεις, μπορείς να τον ακούσεις αλλά δεν μπορείς να τον δεις. Στο κλασικό βιβλίο του «Η ανάσα του ουρανού. Μια φυσική ιστορία του ανέμου» (Heaven’s Breath. A Natural History of the Wind, εκδ. New York Review of Books Classics), ο ειδικός στις φυσικές επιστήμες Λάιαλ Γουάτσον (1939-2008) στέκεται αρκετά σε αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό.

«Ο άνεμος είναι αόρατος», σημειώνει. «Κάτι που αμέσως τον τοποθετεί σε μια κατηγορία πραγμάτων όπως ο έρωτας, το μίσος και η πολιτική, τα οποία δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε μα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Βιώνουμε το καθένα από αυτά απευθείας ως στοιχειώδεις δυνάμεις που διαμορφώνουν τις ζωές μας, τα γνωρίζουμε όμως εμμέσως, από τον αντίκτυπο που έχουν πάνω μας και στον κόσμο».

Κατά τον Γουάτσον, η «πανοπλία των αισθήσεών μας κατά κανόνα κυριαρχείται από μία και μόνον αίσθηση, την όραση. Είναι η μόνη που εμπιστευόμαστε πραγματικά. Κάτω από τη δικτατορία του ματιού, κάθε πληροφορία μεταφράζεται σε έναν οπτικό κώδικα. “Δείξε μου”, λέμε. Περιμένουμε η αλήθεια να συμμορφώνεται με την εμπειρία της παρατήρησης. Οτιδήποτε δεν μπορεί να ιδωθεί καθαρά, μένει εκτός των αισθήσεων. Είναι χωρίς νόημα».

Ο άνεμος μπορεί να σε μετακινήσει. Μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Μετακινεί πελάγη και ωκεανούς. Τα ύδατα παραμορφώνονται απ’ τον άνεμο, ο οποίος μοιάζει να παίρνει υλική μορφή μέσα από τη δομή του θαλάσσιου κύματος. Μοναδικό θέαμα, όταν το απολαμβάνεις από μιαν ασφάλεια.

Αυτές είναι σκέψεις που μόνο το καλοκαίρι προκαλεί μάλλον. Στην ανάπαυλα από την πίεση της βιοπάλης, έχεις την πολυτέλεια να νιώσεις και να παρατηρήσεις. Τότε, κάτι τόσο τετριμμένο, αυτονόητο όπως ο άνεμος, αποκτά μιαν άλλη διάσταση. Το ίδιο και η ζωή σου. Για λίγο· αλλά ακόμα και τόσο αρκεί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή