Μια προσωπική αφήγηση κόντρα στις δυσκολίες που έφεραν το νησί στο προσκήνιο τις τελευταίες εβδομάδες.
Δέκα χρόνια κλείνω φέτος που επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι τη Σαμοθράκη και κάθε χρόνο την αγαπάω περισσότερο. Το ακριτικό αυτό νησί, δυστυχώς, συχνά βρίσκεται στη δημοσιότητα για τους λάθους λόγους, οι οποίοι επισκιάζουν τη μαγεία που νιώθεις όταν κοιμάσαι και ξυπνάς σε αυτό.
Η δική μου Σαμοθράκη δεν είναι rave parties, πλημμύρες και προβλήματα στην ακτοπλοϊκή σύνδεση. Η δική μου Σαμοθράκη είναι άλλα πολλά και διαφορετικά. Το κοινό μυστικό της είναι η ενέργειά της, που αποτελεί ένα είδος σταθεράς. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι εδώ παραδέχονται ότι κάτι συμβαίνει.
Όταν την προσεγγίζεις, σε πιάνει δέος βλέποντας το υψηλότερο βουνό του Αιγαίου, Σάος, να εμφανίζεται μπροστά σου. Όπως πολύ εύστοχα έχει πει ένας φίλος, η Σαμοθράκη είναι ίσως ο μοναδικός προορισμός που ο κόσμος στο πλοίο είναι καρφωμένος στο νησί και όχι στο ηλιοβασίλεμα.
Με το που θα πιεις την πρώτη μέντα βουνού στο Καφενείο στα Λουτρά, θα νιώσεις να μπαίνεις σε έναν άλλο ρυθμό – ή καλύτερα να βγαίνεις από οποιονδήποτε ρυθμό. Κάτω από τα πλατάνια, θα κάνεις τις πρώτες κουβέντες, θα παίξεις τάβλι ή θα χαμογελάς κοιτώντας την υπόλοιπη παρέα να χαλαρώνει μαζί σου. Χαμηλόφωνες κουβέντες σχεδόν από όλους, που σαν σε μυστική συμφωνία σέβονται την ανάγκη σου να αποφορτιστείς και να αφήσεις πίσω σου τις έγνοιες του χειμώνα.
Λένε ότι ξεκινάς να ξεκουράζεσαι στις διακοπές όταν ξεχάσεις τι μέρα είναι. Στη Σαμοθράκη αυτό θα σου συμβεί αμέσως. Θα περπατήσεις στη Χώρα και, αν μένεις εκεί, το μικροκλίμα της θα σου χαρίσει τον πιο βαθύ ύπνο που έχεις κάνει. Το θρόισμα των φύλλων, οι βρύσες, η ησυχία ενός οικισμού, που σε τίποτα δεν μοιάζει με τις πολύβουες Χώρες των Κυκλάδων τον Αύγουστο, θα σε κάνουν να μη θέλεις να ξεκολλήσεις. Έχει όμως πολλά ακόμα να σου χαρίσει το νησί. Στις αμέτρητες βάθρες του θα μπεις σε έναν κόσμο που αρχικά νομίζεις ότι είναι σκηνικό ταινίας. Πράσινα νερά, καταρράκτες, λιβελούλες, γυμνά κορίτσια και αγόρια να βουτάνε, μόνιμα στημένες σκηνές των τολμηρών που θα περάσουν εκεί ακόμη και μήνες, αλλά και διάχυτη αγάπη για τη φύση, τον διπλανό, τη στιγμή, τη ζωή.
Εκεί που ο δρόμος σταματάει, το νησί θα σου φανερώσει τoυς Κήπους. Μια άγρια παραλία που εκτείνεται για χιλιόμετρα, με γκρι βότσαλο και πεντακάθαρα νερά. Εδώ δεν υπάρχουν ξαπλώστρες και beach bars. Ο καθένας θα στήσει ομπρέλες και πετσέτες σε μεγάλη απόσταση από τον άλλον. Θα φας τα φρούτα που πήρες μαζί σου και θα μείνεις έως τις 8 που πέφτει ο ήλιος, ο ουρανός γίνεται ροζ, και δελφίνια έρχονται να σε χαιρετίσουν, κολυμπώντας τόσο κοντά στην ακτή, που θαρρείς θα τα προλάβεις για να κάνεις την τελευταία βουτιά μαζί τους.
Στην άλλη πλευρά, η παραλία της Παχιάς Άμμου, η μόνη εύκολα προσβάσιμη αμμουδιά, οργανωμένη στο μεγαλύτερο κομμάτι της, αποτελεί επιλογή κυρίως των οικογενειών. Δεν στερείται κρυστάλλινων νερών και δικαίως έχει κερδίσει μία θέση στην καρδιά των επισκεπτών της Σαμοθράκης.
Ο Βάτος, στον οποίο θα πας μόνο από θαλάσσης και από ένα δύσβατο φαράγγι, είναι για εμένα η ελληνική εκδοχή της ταινίας «The Beach». Ακολουθεί πιστά τον άγραφο κανόνα των ελληνικών νησιών, ότι η πιο μαγευτική παραλία του νησιού δεν είναι εύκολα προσβάσιμη. Θα συναντήσεις μια σχεδόν αυτο-οργανωμένη κοινωνία ελεύθερων κατασκηνωτών, κάποιοι από τους οποίους μένουν στον Βάτο για μήνες. Ελευθερία είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν τους βλέπω. Προμήθειες θα τους φέρει το καραβάκι που μεταφέρει όσους θέλουν να κολυμπήσουν στην παραλία για λίγες ώρες. Μοιράζονται τα υπάρχοντά τους, έχουν αυτοσχέδιο ιατρείο για μικροτραυματισμούς, μαγειρεύουν συνήθως όλοι μαζί και δεν δείχνουν να ενοχλούνται με τους «επισκέπτες». Αν τους ζητήσεις κάτι, θα κοιτάξουν να σε εξυπηρετήσουν και να σε κάνουν να νιώσεις άνετα στον «χώρο» τους.
Αξίζει να αφιερώσεις ένα πρωινό για να περπατήσεις το Ιερό των Μεγάλων Θεών, αφιερωμένο στην τέλεση των Καβειρίων Μυστηρίων. Η ταυτότητα και η φύση των θεών της Σαμοθράκης και τα Καβείρια Μυστήρια αποτελούν αίνιγμα ακόμα και σήμερα. Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι γινόταν ακριβώς σε αυτές τις τελετές. Αφήνεις λοιπόν τη φαντασία σου ελεύθερη. Φτάνοντας στο Μνημείο της Νίκης, ελπίζεις ότι μια μέρα το επιβλητικό άγαλμα θα επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Είχα την τύχη να περπατήσω το Ιερό των Μεγάλων Θεών βράδυ στην αυγουστιάτικη πανσέληνο, και αυτήν την εμπειρία δεν θα την ξεχάσω ποτέ όσο ζω.
Στη Σαμοθράκη θα πιεις τσίπουρο στο καφενείο του χωριού με «τίμιους» μεζέδες μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, θα φας κατσίκι μαγειρεμένο με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους, φρέσκο ψάρι, αλλά και τσιγαριστή φασολάδα. Θα οδηγείς προσεκτικά γιατί τα κατσίκια βρίσκονται παντού, θα σταματήσεις σε οτοστόπ άλλων παραθεριστών, θα δεις τα μαλλιά και την επιδερμίδα σου να γυαλίζουν μετά από λίγες μέρες λόγω του υπέροχου νερού της, θα χορέψεις μπάλο στα πανηγύρια της, θα εξερευνήσεις τα μονοπάτια της και θα ξαναβρείς την επαφή αρχικά με εσένα και έπειτα με τη φύση γύρω σου.
Η Σαμοθράκη σού ζητάει να αφεθείς από άγχη και απαιτήσεις και να σεβαστείς τη μοναδικότητά της. Πολλά και σημαντικά πρέπει να διορθωθούν στο νησί. Όπως απλόχερα προσφέρει την αγάπη της στον επισκέπτη, έτσι πρέπει να την αγαπήσουν και οι ιθύνοντες του τόπου. Να την αγαπήσουν και να τη νοιαστούν όπως εκείνη όλους εμάς που την επιλέγουμε για τις διακοπές μας.