Η αυλαία για τη φετινή σεζόν στο θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου έπεσε το βράδυ του Σαββάτου, με τις σκιές των χορευτών να μοιάζουν πελώριες πάνω στα μεγάλα πεύκα και την ατμόσφαιρα να παραπέμπει κάπως σε αρχαιοελληνική τελετή. Λίγο το αρχαίο θέατρο, που γεμάτο αποπνέει δέος, λίγο η υποβλητική μουσική του Vangelis που έντυνε την παράσταση, στο πρώτο δεκάλεπτο νόμιζες πως από κάπου θα εμφανιστεί ο σχετικός ταύρος για τη θυσία. Αυτά μέχρι που βγήκε ο… πεντοζάλης.
Με τη σειρά όμως: το έργο ήταν το «The Thread» του Ράσελ Μάλιφαντ, με τον σπουδαίο Καναδό χορογράφο να υπόσχεται με το «νήμα» του να ενώσει την ελληνική παράδοση, αρχαία και νεότερη, με τη σύγχρονη χορευτική πρακτική. Κάπως έτσι, μέσα σε περίπου είκοσι «στιγμιότυπα» είδαμε τόσο σύγχρονες χορευτικές συνθέσεις (με κορυφαία αυτή του ερωτευμένου ζευγαριού) όσο και ελληνικούς χορούς, από νησιώτικα μέχρι ποντιακά. Αυτοί οι τελευταίοι, που μάλλον αποτελούσαν και το πιο δύσκολο στοίχημα της παράστασης, ήταν σε κάποιες περιπτώσεις επιτυχημένοι, ενώ αλλού φλέρταραν επικίνδυνα με τα όρια του κιτς.
Το πάντρεμα, ωστόσο, ανάμεσα σε όλα τούτα τα διαφορετικά μέρη δύσκολα το εντόπιζε κάποιος. Σε μία μόνο περίπτωση τα πάντα φάνηκαν να ευθυγραμμίζονται μοναδικά: υπό τους ήχους οργιαστικής ηλεκτρονικής μουσικής, οι κοπέλες χορεύουν στο κέντρο, όταν στη σκηνή εισβάλλει μια ομάδα ανδρών με κουδούνια στη μέση –όπως στις παραδόσεις της Αποκριάς– προκαλώντας αληθινό πανδαιμόνιο. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω τους, οι νεαρές γυναίκες προσπαθούν μία μία να αποδράσουν, σε μια σεκάνς έντονης θεατρικότητας και τρομερής δραματικής έντασης.
Από την άλλη και μόνον η πρόθεση για έναν τέτοιο συνδυασμό είναι τουλάχιστον τολμηρή. Ο εξαιρετικός χορογράφος Μάλιφαντ (ή οποιοσδήποτε), παρότι είχε αρκετές συμβουλές, είναι αμφίβολο κατά πόσον μπορεί να εντάξει την ουσία ενός παραδοσιακού χορού στο σύγχρονο πλαίσιο δίχως να φαίνεται πως κάποιος «αδικείται». Αντί για διάλογο, το βράδυ του Σαββάτου παρακολουθήσαμε μάλλον παράλληλους μονολόγους. Ευτυχώς οι περισσότεροι ήταν από μόνοι τους απολαυστικοί.