Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη που κάθε χρόνο να γίνεται τέτοιος θόρυβος σχετικά με την εισαγωγή των νέων φοιτητών στα πανεπιστήμια της χώρας. Κάποια στιγμή ακούστηκε ότι και στη Νότια Κορέα απασχολεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα ραδιοτηλεοπτικά δελτία ειδήσεων το θέμα, αλλά ίσως και να μην ισχύει η σχετική πληροφορία. Και πάντως αποκλείεται να έχει τις ίδιες διαστάσεις με την Ελλάδα, ό,τι και να συμβαίνει στη μακρινή αυτή χώρα. Από την άλλη πλευρά, καλό είναι τα μίντια να ασχολούνται τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο με τα νιάτα της χώρας, αφού όλο το υπόλοιπο διάστημα ασχολούνται με τους συνταξιούχους και τις συντεχνίες του Δημοσίου…
Στο ερώτημα γιατί γίνεται τόσος θόρυβος για μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και είναι φυσιολογική, θα ήταν πολύ εύκολη η «ελληνάδικη» απάντηση ότι οφείλεται στο ενδιαφέρον και στην αγάπη που έχει ο Ελληνας για την παιδεία. Ή η άλλη, ότι τα ελληνικά μίντια, που χαρακτηρίζονται για την εσωστρέφεια και τον επαρχιωτισμό τους, έχουν βρει ένα ακόμη επαναλαμβανόμενο ετησίως θέμα, όπως η τιμή του αρνιού το Πάσχα ή το κόστος του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, για να καλύψουν χρόνο και σελίδες. Ομως υπάρχει και η πιο «ζόρικη» εξήγηση, ότι όλος αυτός ο θόρυβος και η ενασχόληση δείχνει ότι το σύστημα είναι στρεβλό και η εκπαίδευση πάσχει σε βαθμό αφόρητο, ξεκινώντας από τη δευτεροβάθμια.
Πρόκειται για ένα απόλυτα συγκεντρωτικό σύστημα που δεν αφήνει ούτε τα σχολεία ούτε τα πανεπιστήμια να αναπνεύσουν, να διαφοροποιηθούν, έστω και ελάχιστα, να αξιολογηθούν για τη γνώση που παρέχουν, για την ποιότητα των απολυτηρίων και των πτυχίων που δίνουν.
Διαμορφώθηκε με κομματικά, ψηφοθηρικά, θεσιθηρικά και συντεχνιακά κριτήρια που βολεύουν τους πάντες: τα παιδιά, καθώς τους δίνεται απλόχερα η δυνατότητα να μπουν, να βγουν από αυτό και να διεκδικήσουν μια θέση στο Δημόσιο (γι’ αυτό η πλήρης ισοπέδωση), τους γονείς για να αισθάνονται ικανοποιημένοι και να ελπίζουν ότι τα βλαστάρια τους κάπου θα τοποθετηθούν, αρκετούς επαγγελματίες, διαμερισματούχους και άλλες κατηγορίες μικρομεσαίων σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις για να ψωμίζονται και πολλούς πραγματικούς ή δήθεν πανεπιστημιακούς για να βρίσκουν απασχόληση μετά τίτλου.
Μετά μάλιστα από τον όλεθρο που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ – Γαβρόγλου (ανυπολόγιστη η αρνητική προσφορά του), πολύ δύσκολα η δημόσια παιδεία θα βγει από τον φαύλο κύκλο ήσσονος προσπάθειας, της ισοπέδωσης και της στρέβλωσης. Είναι πολλά τα συντεχνιακά και ατομικά συμφέροντα που έχουν επενδυθεί σ’ αυτό, έφτασε σε ένα σημείο που αυτοτροφοδοτείται, και το πολιτικό κόστος θα είναι πολύ μεγάλο για όποιον θελήσει να τα βάλει σοβαρά μαζί του. Ούτε βέβαια η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα δώσει λύση. Στο ορατό μέλλον, οι καλοί φοιτητές θα συνεχίσουν να πηγαίνουν μπροστά με δική τους βούληση, κάποιες νησίδες καλών τμημάτων θα εξακολουθούν να υπάρχουν –όσο υπάρχουν καλοί καθηγητές που ενδιαφέρονται– και οι υπόλοιποι θα… βολεύονται.