Το πετύχαμε κι αυτό: για πρώτη φορά από την καθιέρωση του θεσμού, η Ελλάδα δεν θα έχει ομάδα στους ομίλους του Europa League. Είναι η απόδειξη της κατάντιας του ποδοσφαίρου μας και σε συλλογικό επίπεδο, αφού σε εθνικό είναι γνωστή η πτώση του εδώ και αρκετό καιρό.
Και το χειρότερο είναι πως η επικοινωνιακή πολιτική των ΠΑΕ, μέσω του κατευθυνόμενου αθλητικού Τύπου, προσπαθεί να δικαιολογήσει τους αποκλεισμούς των ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Ο πρώτος «προδόθηκε» από τα ατομικά λάθη ορισμένων παικτών του και η δεύτερη από τον ήδη απολυθέντα Καρντόσο.
Μάλιστα, έφτασαν και στο σημείο να σημειώσουν πως οι «Δικέφαλοι» άγγιξαν το θαύμα –χωρίς εισαγωγικά η λέξη– στους δεύτερους αγώνες, αλλά δεν το πέτυχαν. Δηλαδή, ο αποκλεισμός της Σλόβαν Μπρατισλάβας και της Τραμπζονσπόρ θα αποτελούσε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο για τις δύο ομάδες;
Ας μην κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους. Η αποτυχία είναι τεράστια και οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον σχεδιασμό των δύο διοικήσεων. Αυτές επέλεξαν τους προπονητές και αυτούς που θα δημιουργούσαν ομάδες για να σταθούν ανταγωνιστικά στην Ευρώπη. Το να «χρυσώνουν το χάπι», πως έδειξαν έτοιμες για τις εσωτερικές διοργανώσεις, αφορά μόνο τους εθελοτυφλούντες φανατικούς.
Οσο για τον Ολυμπιακό; Αυτός, όπως έχω ήδη σημειώσει, πέτυχε την υπέρβασή του και όχι κάποιο θαύμα. Με μια απλή ποδοσφαιρική λογική. Ηταν αυτή του Πέδρο Μαρτίνς, που και στους έξι αγώνες δεν άλλαξε τη φιλοσοφία και την τακτική της ομάδας, παίζοντας το δικό της παιχνίδι. Χωρίς πειραματισμούς, ανάλογα με τη δυναμικότητα ή την ποιότητα του αντιπάλου.