Τους έβλεπα όλο τον Αύγουστο να οργώνουν την Αθήνα και τους πέριξ δήμους. Πάντα σε τριάδες. Αδιάφοροι για το λιοπύρι, προστατευμένοι μόνο μ’ ένα πάλλευκο καπέλο, έδειχναν χαρούμενοι και περήφανοι για τη δουλειά τους, γεγονός ασυνήθιστο. Αλλά ποια η δουλειά τους δεν μπορούσα να το καταλάβω όσο τους παρακολουθούσα από μακριά, όταν διασταυρώνονταν τυχαία οι δρόμοι μας στο Κουκάκι, το Παγκράτι, τον Νέο Κόσμο, τη Νέα Σμύρνη, τα Ιλίσια, το Θησείο, την Ακαδημία Πλάτωνος, το Ζάππειο, τα Εξάρχεια.
Η στολή τους δεν έλυνε τις απορίες μου. Λευκή κι αυτή, αλλά με δυο λωρίδες φωσφοριζέ γαλάζιο στο παντελόνι και ισάριθμες στο πουκάμισο, πολύ ψηλά στο μπράτσο. Γιατί τα μανίκια τους ήταν σηκωμένα. Καθαρό σημάδι εργασιακής φιλοτιμίας, όπως και το ολιγοήμερο γενάκι που διέθεταν όλοι. Σαν ανταπόκριση στο «δουλειά! δουλειά! δουλειά!» που λένε οι άρχοντες ημών. Ολοι. Και όλοι με τη βεβαιότητα ότι και πρωτοτυπούν και τους πιστεύουμε. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τους πλησιάσω, να ρωτήσω τι σημαίνουν τα αρχικά «Ν.Δ.» στην πλάτη τους. Από κοντά διαπίστωσα πως η μυωπία μου και μόνο διάβαζε «Ν.Δ.» το πεντακάθαρο «Ν.Α.». Τους ρώτησα ευγενικά κι αυτοί μού απάντησαν ευγενικότατα: «Ν.Α. σημαίνει Νέα Αρχή». «Νέο Ξεκίνημα δηλαδή;» –«Και Νέο Ξεκίνημα αλλά και Νέα Διοίκηση, Νέα Εξουσία». «Πού;» –«Στον Δήμο και στην Περιφέρεια». «Και οι τριάδες σας τι ακριβώς κάνουν;» –«Πολλά. Ελα μισή ώρα μαζί μας και θα δεις».
Και πήγα. Και είδα. Και κατάλαβα. Και συγκινήθηκα. Η τριάδα σβάρνιζε την πόλη συστηματικά, τετράγωνο το τετράγωνο. Κι έπιανε δουλειά όπου έβλεπε αυτοκίνητο εγκαταλειμμένο από τον καιρό του Νώε, με ξεθωριασμένο στο παρμπρίζ το προειδοποιητικό σήμα του δήμου· ή κάδο απορριμμάτων ημιδιαλυμένο· ή χαλασμένη κούνια σε παιδική χαρά· ή ακλάδευτο δέντρο να σκεπάζει πινακίδες· ή παγκάκι ξεχαρβαλωμένο δυο δημαρχίες τώρα· ή επικίνδυνη λακκούβα στον δρόμο. Ο ένας έλεγε οδό και αριθμό, τα στοιχεία του παρατημένου Ι.Χ. κλπ., ο άλλος τα κατέγραφε στον κομπιούτερ κι ο τρίτος φωτογράφιζε το σημείο. «Η Νέα Αρχή ετοιμάζεται πριν ορκιστεί», μου εξήγησαν, «ώστε όλα να γίνουν γρήγορα». Ενθουσιάστηκα. Την επομένη πήγα κι εγώ να απαθανατίσω με τη φωτογραφική μου μηχανή μια ντουζίνα «σημεία», δειγματοληπτικά, να τσεκάρω την πρόοδο τέλη Δεκέμβρη. Αλλά αυτό ακριβώς με ξύπνησε, αποσπώντας με βίαια από τον χλοερό τόπο της φαντασίας: Δεν έχω μηχανή. Και σε όλη τη ζωή μου έχω τραβήξει 3-4 φωτογραφίες. Κάκιστες.