Δύο σημαντικές εξελίξεις, σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις, συγκλόνισαν την περασμένη εβδομάδα τη Μέση Ανατολή. Από τη μία πλευρά, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο Ιρανός ομόλογός του, Χασάν Ροχανί, δήλωσαν υπό προϋποθέσεις πρόθυμοι για μια σύνοδο ιστορικής σημασίας – την πρώτη μεταξύ ηγετών των δύο χωρών από το ξέσπασμα της ισλαμικής επανάστασης, το 1979. Από την άλλη, το Ισραήλ κλιμάκωσε τον ακήρυκτο πόλεμό του εναντίον του Ιράν εξαπολύοντας περίπου ταυτόχρονους βομβαρδισμούς εναντίον ιρανικών και φιλοϊρανικών στόχων σε Ιράκ, Συρία και Λίβανο.
Εχοντας αποτύχει στις προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης και αντιμέτωπος με την κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση της καριέρας του, στις 17 Σεπτεμβρίου, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου αποφάσισε να ανεβάσει την αντιπαράθεση με το Ιράν σε υψηλότερο, πολύ πιο επικίνδυνο επίπεδο, καταπατώντας την άγραφη συμφωνία με βάση την οποία, από το 2006, το Ισραήλ δεν εξαπέλυε επιθέσεις στο εσωτερικό του Λιβάνου. Τα δύο πλήγματα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη νότια Βηρυτό χαρακτηρίστηκαν από τον πρόεδρο του Λιβάνου, Μισέλ Αούν, «κήρυξη πολέμου», ενώ αντίστοιχα σκληρή γλώσσα χρησιμοποίησε η ηγεσία του Ιράκ μετά τους τέσσερις ισραηλινούς βομβαρδισμούς εναντίον εγκαταστάσεων σιιτικής πολιτοφυλακής στη χώρα. Το γεγονός ότι αρχικά γινόταν λόγος για «μυστηριώδεις εκρήξεις», ενώ εν συνεχεία οι ΗΠΑ αποκάλυψαν ότι επρόκειτο για ισραηλινούς βομβαρδισμούς, είναι μια ένδειξη της ενόχλησης της Ουάσιγκτον για την αποσταθεροποιητική επίδραση των ισραηλινών ενεργειών. Ακριβώς τη στιγμή που ο Λευκός Οίκος φλερτάρει με το πέρασμα από την πολιτική της «μέγιστης πίεσης» εναντίον του Ιράν στην πολιτική της διαπραγμάτευσης μέσω συνόδων κορυφής, το Ισραήλ προσπαθεί να πυροδοτήσει ιρανικές αντιδράσεις που θα έφραζαν τον δρόμο σε κάθε πιθανότητα διευθέτησης μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον. Αλλη μία «μυστηριώδης έκρηξη», την Πέμπτη, στο εσωτερικό του Ιράν κατέστρεψε ιρανικό βαλλιστικό πύραυλο στη βάση εκτόξευσής του, χωρίς ακόμη να έχει προσδιοριστεί εάν επρόκειτο για δολιοφθορά, εχθρική ενέργεια ή δυσλειτουργία.
Το σίγουρο είναι ότι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το Ιράν εξοπλίζεται με όλο και αποτελεσματικότερους πυραύλους, τους οποίους προμηθεύει και στους συμμάχους του στην περιοχή, στερώντας από το Ισραήλ την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στην οποία είχε συνηθίσει. Ενώ οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να έρθουν σε συμφωνία με την Τεχεράνη, εφόσον δεν απειλούνται αμερικανικά συμφέροντα, το Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί για να την τορπιλίσει, επιμένοντας σε απαράδεκτους για το Ιράν όρους, όπως η εγκατάλειψη αυτού του πυραυλικού προγράμματος και η διάρρηξη των σχέσεών του με τους συμμάχους του. Καθώς οι ΗΠΑ και το Ιράν εντείνουν τη διπλωματική διελκυστίνδα ενόψει πιθανής συνόδου, η όλο και κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα στο Ισραήλ και στο Ιράν καθιστά το κόστος μιας διπλωματικής αποτυχίας όλο και πιο τρομακτικό.