Αλέξης Τσίπρας: Οι δύο κορσέδες
Μια τέτοια εκλογή, όμως, δεν θα γινόταν για να πάρει μπόνους κύρους ο Τσίπρας. Θα γινόταν μόνο για να ενσωματώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα ακροατήριο που τώρα συναντιέται μαζί του μόνο μέσα στο παραβάν των εκλογών. Η συσπείρωση και η καταγραφή του με δέλεαρ το τελετουργικό μιας εσωκομματικής εκλογής δεν ήταν αμελητέος στόχος. Τώρα ο περιπόθητος μετασχηματισμός επαφίεται στην ΚΟΕΑ.
ΚΟΕΑ επισήμως είναι η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Ανασυγκρότησης. Για τους φίλους, είναι απλώς ο ιμάντας διά του οποίου θα αναρριχηθούν και θα εγκατασταθούν στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ οι όψιμες μεταγραφές από το ΠΑΣΟΚ.
Μετά την απόρριψη της μαζικής εκλογής, η προσέλκυση μελών θα επιχειρηθεί με «περίπτερα» και «ανοιχτές συνελεύσεις».
Αυτά τα πανωσηκώματα κομματικής γραφειοκρατίας δεν θα είχαν κανένα πολιτικό νόημα, εάν δεν αντανακλούσαν το πραγματικό πρόβλημα του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ: Το κόμμα δεν εμποδίζεται από τις οργανωτικές αγκυλώσεις που δεν το αφήνουν να μεγαλώσει. Εμποδίζεται μάλλον από την ιδεολογική και προγραμματική του καθυστέρηση.
Ο ίδιος ο Τσίπρας οφείλει την επιτυχία του, για την οποία τώρα σεμνύνεται, στο αντιπολιτευτικό του χάρισμα. Διέπρεψε στην καταγγελία του παλαιού καθεστώτος.
Αυτό ήταν το πολιτικό του καύσιμο ακόμη και όταν κυβερνούσε. Καθ’ ομοίωσίν του, το κόμμα ξέρει μόνο να κάνει το είδος της αντιπολίτευσης που βλέπουμε ήδη τους πρώτους μετεκλογικούς μήνες: Επίθεση σε ένα νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό φάντασμα· θεωρίες συνωμοσίας ακόμη και για τον τρόπο εκλογής του Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ.
Αυτός ο λόγος είχε απήχηση απέναντι σε κυβερνήσεις που έκοβαν συντάξεις. Πόσο αποδοτικός όμως θα είναι απέναντι σε μια κυβέρνηση που κόβει μόνο φόρους που επέβαλε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ; Εχει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση την πολυτέλεια να περιμένει το ώριμο φρούτο να σαπίσει, όταν έχουμε μπροστά μας μια καθαρή τετραετία – χωρίς την καταναγκαστική λιτότητα που εξανέμιζε το πολιτικό κεφάλαιο των προηγούμενων κυβερνήσεων;
Η τελευταία απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσει θετική προγραμματική πρόταση ήταν το «πρόγραμμα» της Θεσσαλονίκης. Χωρίς κρίση δεν έχει πρόγραμμα. Τώρα ψάχνει να λύσει τάχα τον κορσέ στο κόμμα, χωρίς να βλέπει τον κορσέ στο μυαλό.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Ο πρώτος κύκλος
Η αλλαγή που έφερε η επίσκεψη Μητσοτάκη στο Βερολίνο μπορεί να μην ήταν φαντασμαγορική. Ομως, η παραπάνω στιχομυθία αποτυπώνει τη μετάβαση σε μια νέα φάση, όπου η Ελλάδα δεν κομίζει στις επαφές με τους εταίρους μόνο μια λίστα αιτημάτων. Δεν κουβαλάει την ιδιαιτερότητά της, σαν πετραδάκι στην κάλτσα· αλλά μιλάει για την ευρωπαϊκή ατζέντα σαν ευρωπαϊκή χώρα. Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να στείλει το μήνυμα και στις δημόσιες δηλώσεις του: Δεν ζητάμε. Συζητάμε.
Για το Μαξίμου, το Βερολίνο ήταν μόνο ένας σταθμός. Μία στάση σε ένα σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή την 7η Ιουλίου και προγραμματίζεται να έχει ολοκληρωθεί στις 31 Δεκεμβρίου του 2019. Η πρώτη φάση του σχεδίου ήταν η εγκατάσταση: Η σύσταση του επιτελείου και οι «συστάσεις» της – η νέα δομή του κέντρου διακυβέρνησης, οι πρώτες φοροαπαλλαγές, η επανεκκίνηση των επενδύσεων.
Η δεύτερη φάση είναι η τοποθέτηση στο εξωτερικό: η διαμόρφωση του διεθνούς προφίλ της χώρας σε νέες βάσεις, που ξεκίνησε από το Παρίσι και το Βερολίνο και θα συνεχιστεί στη Χάγη και στη Νέα Υόρκη. Στα εξωτερικά, κάθε ανοιχτό πρόβλημα επιχειρείται να μετατραπεί σε ευκαιρία – από το προσφυγικό, που αντιμετωπίζεται ως άξονας ο οποίος συνδέει την Αθήνα με την Τουρκία και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μέχρι τα Βαλκάνια, σε έναν ορίζοντα υπέρβασης των Πρεσπών. Το Μαξίμου έχει επενδύσει πολλά στη νέα Κομισιόν και στον ενεργό δεσμό με τη «Βι Ντι Ελ» – όπως αποκαλείται, χάριν συντομίας, η Von der Leyen. Οι καρποί αυτής της σχέσης θα φανούν, λένε, σύντομα.
Στην τρίτη φάση του εξαμήνου θα έχουν πια καθοριστεί οι όροι για το 2020 – ο προϋπολογισμός και η τέταρτη μεταμνημονιακή αξιολόγηση. Από εκεί, προσδοκάται η βελούδινη μείωση του στόχου για το πλεόνασμα, μέσω των ANFAs.
Ο κύκλος αυτός θα μπορούσε, χονδρικά, να οριστεί και ως αποσυριζοποίηση – όχι με την έννοια του αποχρωματισμού του κρατικού μηχανισμού. Αποσυριζοποίηση της χώρας. Χειραφέτησή της από την πολιτική της αναιμικής ανάπτυξης στο εσωτερικό και του (μετα)μνημονιακού αυτοματισμού στο εξωτερικό.
Τι παθαίνεις όταν προσπαθείς να χωρέσεις μια τετραετία σε έξι μήνες; Εξαρτάται ποιον ρωτάς. Στις πτήσεις της επιστροφής πολλοί κοιμούνται. Ο Μητσοτάκης ανοίγει την ταμπλέτα του και διαβάζει.